خدارو شکر! خدارو صد هزار مرتبه شکر! اما ميدونيد خيلي از کودکان جامعه ما با بودن پدر و مادر به از لحاظ عاطفي، در حقيقت يتيم محسوب مي شوند! اي کاش والدين بچه هامون ، ذره اي براي احساسات اطفال معصومشون ارزش قائل ميشدن! اي کاش مي فهميدن بچه ها ابزار تفريح و سرگرمي و فخر فروشي پدر و مادرها نيستن که سر بچه دار شدن و خوشگل بودن و بدگل بودنشان با هم مسابقه گذاشته اند! در حاليکه نمي فهمند که اين آن چيزي نيست که دشمنان به خاطرش در کمين کودکان و نوجوانان و جوانان ما نشسته اند. کودکي که بر اثر جهل والدين از جامعه و دوستان و خانواده سر خورده شده بهترين طعمه براي دشمنان است. اين قشر خاموش جامعه ما که کم هم نيستند بي سر و صدا در زير سايه سنگين بي عاطفگي و روز مرگي والدين خود بزرگ مي شوند و وقتي به سن رشد رسيدند و قادر شدند روي پاي خود بايستند آن وقتي که فصل ثمر دهي هوش و ذکاوت و استعداد آنان است دشمن بر سر اين طعمه آماده مي نشيند و با او آن مي کند که ما بايد مي کرديم. براي آنان که واقعا انسان شناس هستند نه قيافه و زيبايي افراد، بلکه ميزان هوش و استعداد آنان را برايشان مهم است. آن وقت وقتي جواني را که مثل دسته گل براي آينده اين کشور تربيت کرده ايم مي شود نخبه ارشد صنايع خارجي و ابزار سلطه آنان بر ما! واي بر ما! واي برما!