بنام خداوندگار نيک

بنام خداوندگار نيک

سلام.
اگر کسي به حقيقتي ايمان داشته باشد،هيچگاه بحث را تمام نمي‌داند.
گويا اين پرنويسي‌هاي بنده شما را خسته کرده.
فقط يک سطر مي‌نويسم:
اسلام دين پاکي است.امّا چه «کسي» آن را پذيرفته‌است؟

کاش مطالبم را دقيق تر مي‌خوانديد.بارها گفتم ظرف درکنار مظروف. امّا باز مي‌گوييد مظروف مهم‌تر است؟!

يک ايراني بايد بافرهنگ بوده باشد تا بتواند دين اسلام را به راحتي بپذيرد.

والسّلام.

سلام.
بحث اصلاً فدا کردن چيزي نيست برخلاف شما که اسلام را اصل و هويّت ملّي را فرع دانستيد ، بنده هر دو را اصل مي‌دانم چراکه اصلاً تمام حرف من تناسب اين دو است.
گذشته از آن تأکيد مي‌کنم که اصل‌اعتقاد ايرانيان باستان موردنظر است.در اصل امکان ندارد که ثنويّت ، ارزشي دروني بوده باشد.امّا تصريح مي‌کنم که موبدان زرتشتي در زمان ساسانيان متأسّفانه باعث انحراف اعتقادات شدند و ما شاهد اين انحرافات هستيم.
ولي ريشه‌ي خداپرستي در ايران وجود داشته است.
يک فرضيّه‌ي ديگر هم است که البتّه خيلي با آن موافق نيستم.ولي پاسخ گوي شما مي‌باشد.و آن که هر ديني در يک سطحي براي مردم ارائه مي‌‌شده‌است.لذا طبيعي است که دين زرتشتي در سطح پايين تري نسبت به اسلام باشد.حتّي اگر فرض کنيم که ثنويّت در اين دين بوده است،باز اين دين به اسلام نزديک تر است تا اديان و اعتقادات ديگري که چندين خدا و الهه داشته اند.
پس هردوصورت ، شرک در ارزش‌هاي ايران ردّ مي‌شود.
امّا تأکيد من بر قسمت آخر است.من متوجّه نمي‌شم که چرا اصرار داريد توانمندي‌هاي ايران باستان را ردّ کنيد!
من نمي‌گويم ايران باستان 100 بود.حتماً ضعف‌هايي داشت و اصلاً همين ضعف‌ها دلزدگي‌ها موجب گرايش به اسلام شد.
حرف‌ما همين است.دين زرتشتي منحرف شد؛پس ايرانيان حقّ‌جو به اسلام آمدند. ايرانيان "حقّ‌جو" بوده اند و سعي مي‌کردند ظرف خود را با مظروفي نيک پر کنند.زماني زرتشتي و زماني اسلام.
نهايتاً اينکه در پهلوي تلاش زيادي براي برجسته کردن ايران باستان صورت گرفت؛امّا اين به معناي بيزاري ايرانيان از ايران باستان نيست.خنده‌ام مي‌گيرد که مي‌گوييد بيزاري ايرانيان از فرهنگ باستان. فرهنگ امروز ما مخلوطي از ايران باستان و اسلام است.و الّا چرا کشورهاي مسلمان با هم تفاوت دارند؟هر ديني لامحاله آميخته با مليّت خود است.اعتقادات ايران باستان داشت به تاريکي مي‌رفت که ايرانيان به خاطر "فرهنگ بالا"ي خود آمدند و نقاط خالي را با اسلام پر کردند. اين همان فرهنگ غنيّ ايراني که شما بيزاري را مطرح کرديد.
باز تأکيد مي‌کنم.نظرات من را دقيق تر بخوانيدبارها گفته‌ام ظرف و مظروف. امّا شما متوجّه منظور بنده نيستيد و مي‌گوييد که ايرانيان از ظرف بيزار شدندو عاشق مظروف شدند.حال آنکه محال است.

خواهش مي‌کنم.
به هرحال خوش‌حال مي‌شم پاسخ تفصيلي‌تان را بشنوم.

دوست من مي‌دانستي که اتّهام ، شخصيّت افراد را از بين مي‌برد؟
من چه ترسي بايد داشته باشم که نظر شما را در وبلاگم نمايش ندهم؟
دوست ناديده‌ي من!
شما نظرتان را به صورت «خصوصي» فرستاده بودي.تأکيد مي‌کنم «خصوصي».
و پيام خصوصي هم که اسمش روي خودش است.من اصلاً توان انتشار اين نظر را ندارم.يعني بلاگفا اصلاً گزينه‌اي براي نمايش پيام‌هاي خصوصي ندارد!
تأسّف به حال ميهن که به جاي تفکّر و تأمّل ، مدام به دنبال محکوم کردن هستيم.جالب آن‌جا که مرا به تعصّب محکوم مي‌کنيد.افسوس...
به هرحال من منتظر پاسخ روشنفکرانه‌تان خواهم بود.


نظرتان را هم save کرده بودم.حالا که اصرار داريد چشم.آن را دستي نمايش مي‌دهم.

سلام.
در مورد بحث اوّل مثل گذشته حرفتان را قبول دارم.
امّا باز تأکيد مي‌کنم که ظرف و مظروف را با هم اشتباه نکنيم.
آري.اسلام آن‌قدر متعالي بود که توانست انديشمندان ايران اسلامي را بپروراند.به عبارتي اسلام چونان بذري متعالي بود.منتها همان بذر نيز بايد در زمين کشت شود.اگر اين عامل را ناديده بگيريم،بايد بپرسيم که پس چرا کشور‌هاي ديگر مسلمان نتوانستند به اندازه‌ي ايران به فلسفه‌ي اسلامي خدمت کنند؟اکثريّت فلاسفه‌ي مسلمان در سراسر جهان مشّايي و پيرو ابن سينا اند.البتّه منظور ما نژادپرستي نيست.منتها ايرانيان ظرفيّت‌هاي پذيريش اسلام را از قبل داشته اند.
لطفاً کتاب خدمات متقابل اسلام و ايران را بخوانيد.اگر ايران توانست صدها فيلسوف،متکلّم،عارف،دانشمند و ... به اسلام ارائه دهد، اين به دليل حاصل خيز بودن همان زمين کشاورزي بود که توانست بذر اسلام را بپذيرد.
گذشته از اين‌ها حتماً مي‌دانيد که اوّلين دانشگاه ايران در زمان ساسانيان تشکيل شد و گذشته از آن هفت تن از فلاسفه‌ي نوافلاطوني اخراج شده از يونان در زمان ساسانيان به دربار ايران پناه آوردند و ايرانيان آن‌ها را به دانشگاه جندي شاپور بردند و اصلاً همين‌ها خود باعث آشنايي ايرانيان با افکار افلاطون و ارسطو شد.البتّه اين آشنايي بعد از اسلام به بار نشست.
به هرحال؛پيوند ايران قبل از اسلام و بعد از اسلام محکم تر از اين‌هاست که بخواهيم با تعصّب آن‌ را ردّ کنيم.
هم ايران مديون اسلام است و هم اسلام وام‌دار ايران.و قبول اين حقيقت هم هيچ اشکالي ندارد.همان‌طور که شهيد مطهّري يک روحاني بود ولي اين را قبول داشت.و اين همان روشنفکري است که امروزه خاموش شده است...

دوست عزيز سلام.
معلوم است که اهل مطالعه و تحقيق هستيد.
من از مطلبتان استفاده کردم.
منتها چند انتقاد دارم.
اوّل اينکه در مقام پاسخ نبايد خيلي به جرييّات پرداخت.وقتي که ما در مسائل مهمّ ملّي و ديني مشکل داريم به نظر بنده جاي اين بحث که کلام خود را با الله آغاز کنيم يا خدا ، جاي ديگر است.
امّا شما -اينطور که من برداشت کردم- ايران قبل از اسلام را نقطه‌ي صفر انگاشته‌ايد.در حاليکه غافل هستيد از اين که چگونه ايرانيان گروه گروه به اسلام گرويدند.چون ايرانيان مردماني دانش‌پرور و حقّ‌جو بودند ، پيام اسلام اصيل را دريافتند و به آن گرويدند و حتّي مبلّغ آن شدند و حاصل ترکيب ظرف متمدّن ايراني و مظروف متعالي اسلام شد افرادي چون فارابي و ابن سينا و سهروردي و ميرداماد و ملّاصدرا و ...
دوست من.در اين دنياي آشفته ي جنگ نرم،وقتي شما مي‌آيي و با نام دفاع از اسلام،ايران قبل از اسلام را هيچ مي‌انگاري ، ناخواسته يک سري افراد را مخالف دين اسلام مي‌کني.
به نظر من مبارزه با ايران در حکم مبارزه با 70 80 درصد اسلام و مبارزه با اسلام نيز در حکم مبارزه با ايران باستان است.

به هرحال منتظر پاسختان هستم.
در وبلاگ بنده هم مطلبي مشابه بحث ما موجود است.خو‌حال ميشم اگر ما را از نظراتتون بهره مند کنيد.