با سلام مجدد!بيشتر اختلاف بين بنده و شما و سايرين در اين است که موضوع بحثمان را تنقيح مناط نمي کنيم. يعني ابتدا بايد ملاکها و معيارهاي و مباني طرف مقابل را بدانيم بعد بايد ببينم ايا نقاط وحدت و اشتراکي وجود دارد يا نه به قول معروف بايد ببينيم سر چه کسي را مي تراشيم در غير اينصورت بحث کردن چيزي افزودن تنش و اختلاف سودي نخواهد داشت. بنده اعتقادم بر اين است اين بحث ها زماني فايده خواهد داشت و به ثمر خواهد نشست که طرفين به نقاط اشتراکي برسند و به آن پايبند باشند براي مثال بنده و شما بر سر اصول و اعتقاداتي از جمله تشيع و امامت و ولايت معتقد و پايبنديم لذا نبايد در حين بحث اين اصل را فداي فرع ديگري بکنيم هر چند برايمان بسيار مهم و با ارزش جلوه کند( مثل فرهنگ و تمدن ايران باستان) براي مثال: طبق مباني معرفت شناسي و جهان بيني توحيدي اصل در اسلام توحيد و خدا پرستي و در درجه پايين تر رسالت و نبوت و امامت است حال وقتي ملتي با وجود داشتن مباني تمدني ريشه دار و کهن و متفاوت و فاحش از جمله اعتقاد به دوگانه پرستي و شرک و اطاعت محض و برده گونه از پادشاهان حتي اگر خونريز و فاسق و فاجر هم بوده اند(که براي پادشاهان مقام خداي و فر ايزدي قائل بوده اند و نبوت و امامت در آن هيچ جايگاه و تعريفي ندارد) چگونه به راحتي دست از آن شسته اند و قرنهاست که به اسلام گرويده اند و اتفاقا به متعصب ترين و دانشمندترين طرفداران اسلام از آن کشور برخواسته اند؟ بر خلاف تصور ما تا قبل از حکومت پهلوي به جز شاهنامه ( که آن هم از يادها رفته بود و گوشه موزه ها و کتابخانه ها خاک مي خورد) هيچ نشاني از توجه و علاقه مردم به فرهنگ و آئين تمدن باستاني به چشم نمي خورد و اين تنها تلاش و سرمايه گذاري پهلوي بود که دوباره آن دوران را احياء کردند! سوال آيا اين فراموشي و حتي بنا به روايات تاريخي نابود کردن معدود اثار مکتوب آن دوران به دست ايرانيان مسلمانان دليل بر اين نيست که مردم از آن فرهنگ بيزار بودند و با فرهنگ و تمدني بهتر و مترقي تر مواجه شده اند و با آغوش باز آن را پذيرفته اند؟