نامه احمد توکلی به روحانی

بسم الله الرحمن الرحیم

چند روز است که با خودم کلنجار میروم. مدام از خودم میپرسم:
این سراشیبی سینماست که سینمای دفاع مقدس یا به قول یکی از دوستان سینمای جنگ (که گفت: نگویید فیلم و سینمای دفاع مقدس بگویید فیلم جنگی چرا که فیلمی که در آن از آرمانهای امام و انقلاب دفاع نشود فیلم مقدس نیست.) را اینگونه به افول کشانده یا نه سینماگران ما به خط پایان اندیشه انقلابی خود رسیده اند. چ ساخته میشد یا نمیشد شاید یک عمر دغدغه و غصه ساخته شدن فیلمی درباره سردار حماسه و عرفان یگانه انقلاب آزارم میداد اما امروز با اثری مواجهم که باید عمری از ساخته شدن چمرانی نه در قد و قواره یک چریک عارف که در قدو و قواره قاب کوچک نگاه و اندیشه هنر زده و تکنیک زده روشنفکر زده اندوهگین باشم.

برادر گرامی جناب آقای حاتمی کیا!      
این چمران چمران ما نیست! این چمران قلابی است. این کاریکاتوری کاغذی از چمران میدان جهاد و شهادت است. این چمران منفعل است. مصلحت اندیش است نه مصلح. مصالحه جوست نه صلح طلب. حتی مبارزه او هم رنگ و بوی مردی را که کردستان را نجات داد نه فقط پاوه را، ندارد.

        
آقای حتمی کیا!
او جنگ طلب نبود سیاستمدار مصلحت اندیش هم نبود. او مرد عمل بود نه مرد معامله. خواستی بالا ببری اما زمینش زدی نمیدانم اشکال کار از کجاست؟    
 از فیلمنامه؟ از شخصیت پردازی؟ از بازیگری که برای این مرد بزرگ انتخاب کرده بودی؟ از کارگردانی؟ یا نه از تاثیر جریان فرسوده و آفت زده حاکم بر دنیای فرهنگ و و هنر و سیاست کشور حاکم است و شما نیز خود را از این جریان جدا ندانسته اید و تن به آوای شوم برخی به ظاهر هنرمند نماها داده اید که دفاع از انقلاب و نظام را مساوی با جنگ و خشونت و اسلحه دانسته اند و نالیده اند: تفنگت را زمین بگذار...گویا اصغر فیلمت هم نماینده همین تفکر باشد. هرچه هست چمران در فیلم به شدت تکنیکی و با جلوه های ویژه هالیوودی و پر کشش چ شهید شد. و یا شاید بگویم ذبح شد و از سرش چ ماند در فیلمت. راستی اگر چمران را از این فیلم بگیریم چه اتفاقی برای فیلمت خواهد افتاد؟ مطمئنا گیشه جواب زحمات ساخت این پروژه پر خرج را خواهد داد اما جواب دلدادگان راه و روش و منش چمران انقلاب را هرگز. راستی از بر سر حاج کاظم دلیر پشت جبهه و قطعا دلیرتر در خط مقدم چه آمده  که امروز با دیدن چ غبطه ساخته شدن حاج کاظم خیالی آژانس را میخوریم. که ای کاش حاتمی کیا حاج کاظمش در تن چمران چ حلول میکرد آن وقت می دیدیم که حاج کاظم ها همیشه دستان به قبضه سلاح است تا از مظلوم در برابر ظالم دفاع کنند حتی اگر این ظالم در لباس خودی باشد چه برسد به اینکه این ظالم ضد انقلاب زخم خورده تا بن دندان مسلح و بی شمار کردستان باشد.   

    
جناب حاتمی کیا!        
راستی اگر قرار بود همین فیلم را یک کارگردان هالیوودی می ساخت مثل همان چیزیکه برای صدها قهرمان مبارز آمریکایی و غیر آمریکایی ساخته اند( از بروسلی گرفته تا رمبو و بتمن و اسپایدر من و تا این آخری لینکلن...یعنی: شخصیت چمران اندازه اینها ظرفیت پرداخت شخصیتی حماسی و ماندگار نه در ایران که در سطح بین المللی را نداشت حتی به اندازه زورو!) اگر فیلمساز دیگری مثل: کیومرث پور احمد چنین فیلمی ساخته بود( که البته ساخت آن هم چه ساختنی! که ارزش عنوان کردن انی فضاحت و حقارتی که در حق یک سردار مظلوم جبهه و جنگ توسط وی رفته قابل بازگویی نیست) قطعا توقعی نداشته و نداریم. اما شما که توان ساختن اثری چون آژانس شیشه های و شخصیتی ماندگار چون حاج کاظم را داشتید چرا باید اینهمه افول در سینمای شما را باید شاهد باشیم؟ زمانی فرمودید: که برای ساختن فیلم جنگی سنگ اندازی میکنند و حتی در دادن ادوات جنگی برای فیلم روی خوش نشان نمیدهند. تا حالا درست اما حالا چه؟ آیا این بودجه برای ساختن یک فیلم آن هم در اختیار فردی چون شما قرار میگیرد برای این است که شما چمران دلخواه خود را برای ترسیم و تصویر کنید یا چمرانی که بود؟ ایا اینهمه پول و امکانات در این وضعیت تحریم کشور نمی توانست شما را ترغیب کند که به جای ساختن و صرف وقت و انرژی برای نشان دادن صحنه اشک انگیز و غمبار سقوط هلی کوپتر دقت و هنر خود را صرف شخصیت پردازی درست و ماندگار برای چمران ایران میکردید؟ دیگر کی و چه زمانی چنین فرصتی در اختیار کسی مثل شما خواهد بود که بتوانید برای ایران و ایرانی امروز از سرداران روایت فتح و ظفر و سربلندی ایران در برابر غول بی شاخ و دم بعثی نقش حماسه بزنید. امروز در برابر اربده کشیهای دول بی منطق منطقه برای تقویت روحیه مقاومت و ایستادگی نیاز به چمرانی حماسه آفرین و دشمن شکن داشتیم نه چمران معیوب و متزلزل. چمرانیکه در شزایط حساس کنونی کشور مدام از سیاست مدارا و مذاکره دم میزند تا مقاومت و مبارزه

هنرمند متعهد جناب حاتمی کیا!     .
فیلمت را که دیدم با خودم گفتم: چرا ایرانی جماعت در به باد دادن سرمایه های غیر قابل تکرار خود انقدر هنرمندانه عمل میکنند؟ اتفاقی که سالها پیش برای شهریار ایران هم افتاد. راست و درست حتی شنیدم که قرار بوده عطاران نقش چمران را بازی کند. که اگر این خبر درست باشد باید بگویم: وااسفا! مردانیکه حتی شندین نامشان هم خنده بر لبان ایرانی می نشاند امروز باید نقش جدی ترین مردان این سرزمین را بازی کنند! مگر تجربه تلخ بازی مضحک سیروس گرجستانی در نقش شخصیت شهریار از خاطره ها پاک میشود؟ مخصوصا برای کسانیکه این شاعر عمیقا عارف و مرید اهل بیت را میشناسند و با آثار سراسر عرفانی و معنوی اش خو گرفته اند. هر چند شما این کار را بالاجبار نکردید و از فریبرز عربنیا استفاده کردید اما...     

حاتمی کیایی عزیز!      
این کلام آخرم باشد برایت آن هم از زبان آن مردیکه دوستش داشته و داری. کلام مرد روایت فتح و حماسه آوینی را دوباره برایت زمزمه میکنم تا چه قبول افتد...:    
«همین طور بمان، اگر چه می دانم زیستنی چنین که تو داری دشوار است. و عجب جراتی می خواهد.»        [1]          

 

بسم الله الرحمن الرحیم

از "چ" چمران تا "ح" حاتمی کیا

برادر عزیز جناب آقای حاتمی کیا سلام!
خسته نباشید! خدا قوت!
خواستم تشکری دوستانه و جانانه کنم از بازگشت دوباره مرد دوربین و حماسه به میدان پرمین و خاردار هنر دفاع از مقدسات این سرزمین!
بازگشتی دوباره اما دیر!
حق داری دری در این بازگشت دیرهنگام چرا که هنر ما و جامعه ما ظرفیت آن همه ظرافت هنرمندانه در دفاع از دفاع مقدس را نداشت. فرصتی می بایست تا حاتمی کیای عرصه دفاع مقدس مدتی در غار کهف هنری خود خلوت گزیند تا از ترور شخصیت دوست و دشمن در امان بماند. تا از متن حاشیه سازان جاهله دوستان  و عاقله دشمنان در امان بماند. تو را می شناسیم با آژانس شیشه ایت با مهاجرت با از کرخه تا راینت، با پیراهن یوسفت و...چ. تو همان مرد نجیب و دردمند و هنرمند روایت فاتحانه ملت ایرانی. اگر تو را نمیدیم که در جشنواره فجر بدون جنجال و حاشیه حضور بی سر و صدایت در نماز خانه برج میلاد و حضور معنا دارد و  متواضعانه ات در کنفرانس خبری شیار 143 قطعا همان چیزی را باور میکردم که رسانه های دوست و دشمن درباره ات ساخته اند. تو وامدار هیچ جناح و گروه دسته ای نیستی.

تو خودت هستی حاتمی کیا و هرچه از تو ساخته اند و می سازند کاریکتاوری اعوجاج وار از توست برای تسکین دادن عقده های فروخرده ای که روزی قرار بود آوینی در مرکز این سیبل قرار گیرد. تو هنوز هم نام و یاد و بوی آوینی را داری آوینی که طرحی نو در انداخت در این سینمای روشنفکر زده خود بسنده خدا گریز. او را تا توانستند نواختند تا زنده بود و چرا افکار پوسیده شان را بنده نبود. مردیکه زلف پر طمطراق پز سالها زندگی در اتمسفر روشنفکری آفت زده را به یکباره بر باد داد تا ندهد بربادش. حالا برادر عزیز جناب حاتمی کیا! پس از سالها هجرت دردمندانه از ژانر دفاع مقدس و سیر و سیاحت در عوالم اجتماعی و سیاسی با بازگشت محکم خود جانی دوباره به سینمای رو به افول و از نفس افتاده مکتبی و ارزشی انقلاب دادی.
اما یک انتقاد برادرانه و دوستانه دارم آن هم از سر دردمندنی و ارادت.

حاتمی کیای عزیز!
این بار از شخصیتهای خیالی( که در عین حال ریشه در واقعیت های مردان سلاح و تسبیح داشت) فاصله گرفتی و سراغ شخصیتهای حقیقی رفتی. سراغ کسی رفتی که نماد شورو شعور بود. سراغ کسی رفتی که عشق و هنر و عرفان و حماسه را و به عبارتی سرداریکه جامع همه صفات اضداد بود. شیر بیشه بود و پیر مناجات. هنرمندی بود با طبعی لطیف و شاعرانه و چریکی دلیر بود در برابر هر حریف.
اما حاتمی کیایی عزیز!
نمیدانم باید درباره چمران فیلم تو چگونه قضاوت کنم و یا شاید هم بهتر است قضاوت نکنم تا مثل  منتقدان فیلم "گزارش یک جشن"ات تو را به سلابه توهین و افترا نکشم. میدانم دردمندانه ساختی و خواستی در دل چمران فیلمت بر جسته کردن ایده وحدت و صلح و مدارا برای مردم امروز ایران و ایرانی از زبان چمران فیلمت، نمونه کامل یک انسان مصلح را به تصویر بکشی. اما تصویری که از چمران به ما نشان دادی آنقدر صلح طلب بود که بیشتر روشنفکر زده و منفعل و سازش کار نشان میداد تا مصلح! که گویی این همان چمران سلحشور آزاد کننده پاوه نبود. چمران انسانی منصف و سیاست مدار بود. لبنان را با همه نزاع ها و اختلافات قومی و جنگها و خونریزیهای کور و جاهلانه دیده بود و می دانست که اختلاف و کینه توزی و جنگ بر سر کشور و ملتی چه می آورد. اما این آن چمرانی نبود که دشمن با شنیدن نامش از خوف مو بر تنش راست میشد. این آن چمرانی نبود که از وصف شجاعت و نترسی و دلاوریش نوای خوش پیروزی بر میدان جنگ طنین می افکند. می ترسم میترسم از آن روزیکه نکند حاتمی کیای دوست داشتنی دفاع مقدس سنگر خود را به نفع روشنفکری بکوبد.

میترسم از اینکه زلف چمرانیکه بازتعریف کردی با زلف کسانی گره خورده باشد که خود روزی دشمن امثال آوینی و چمران بودند. کسانیکه در پشت پز ساختگی ضد جنگ و صلح طلبیشان به دنبال بازگشت دوران نشخوار ته مانده اندیشه های مادی سکولار و لیبرال روشنفرکان وطنی در قاب سینما باشیم. از آن نگران هستم که شعار ضد جنگ روشنفکری تو را هم در دام خود گرفتار کند و از اصغرهای دفاع مقدس افرادی بی منطق و جنگ طلب و خشونت گرا تصویر کنی. باز هم می گویم و خواهم گفت حتی اگر همه این نقدها هم درست باشد باز هم تو برای ما حاتمی کیا هستی. نقد هم که میکنیم نه در مقام محاکمه بلکه در موضع دفاع از حاج کاظم هایی هستیم که تو برایمان تصویر کرده ای.  جوانم مردانیکه  همه جا برای آنها عرصه مبارزه و جهاد و پایداری بر سر آرمانها و ارزشهاست. ابر مردانیکه  در برابر ظلم و بی عدالتی در هر قالب و شکل و زمان و مکانی می ایستند و هر چند در پشت جبهه و در دل خاک سرزمینش خود باشد باز هم سنگر دفاع از ارزشها و آرمانهای انقلاب را رها نمیکند برای دفاع از ابروی خود هم هزینه میکند و سلاح بر کف میگیرد.

حاتمی کیایی عزیز! مبادا سوت و کف جریان چرکین روشنفکری سینما تو را به سمت و سویی ببرد که فیلمسازانی چون مخملباف به آن سمت و سو پرتاب شدند.         
هر چند به نظر میرسد فیلم با همه قوتهایی که دارد مشکل اصلی آن را نه در نوع نگاه فیلمساز به شخصیت شهید چمران بلکه به دلیل انتخاب نادرست بازیگر نقش شهید چمران و ضعفهای فیلمنامه ای و ضعف در شخصیت پردازی عامل اصلی بی رنگ و رو شدن این سردار و خنثی بودن شخصیت چمران در فیلم جستجو کرد. به نظرم این فیلم نمی تواند فیلم شهید چمران باشد. فیلم پاوه است و دلاوری مردم پاوه و مبارزان و مجاهدان گمانم پاوه. شاید فضای ناهمگون و متزلزل سیاسی آن روز جامعه ایران این چنین اقتضائاتی داشت تا چمران این چنین سیاست پیشه باشد اما چمران هر چه باشد از همان ابتدای ورود به ایران به عنوان یک مبارز و چریک پا به خاک ایران گذاشته بود نه یک سیاستمدار و سیاست پیشه. که قطعا با همه سوابق و افتخارت علمی و انقلابیش می توانست در دل دنیای سیاست برای خود جایگاهی همیشگی باز کند.

امیدوارم این نقد بنده را حمل بر تخریب و تضعیف نکنی. امیدوارم آنچه درباره اثر جدید تو حدس میزنم اشتباه باشد و شاید هم با دیدن دوباره فیلم و خواندن تحلیل های بیشتر به خطای خود پی ببرم و از این اندک سوء تفاهمی که برایم پیش آمده استغفار کنم. اما هر چه هست حاتمی کیای عزیز تو همچنان محبوب و عزیز دوستان انقلاب هستی و به هیچ عنوان تو را از دست نخواهیم داد حتی اگر دوستان نادان ما را به جرم حمایت از تو محاکمه کنند. ما هنوز هم در تو دغدغه های یک مرد انقلابی و دلسوز را شعله ور تر از قبل میبینم اما شاید شیوه و روش و سلیقه تو و ادبیات خاص توست که ما را به این موضع میرساند امیدوارم روزی برسد که گفتمان سینمایی ات به آن درجه از پختگی و ساختارمندی و قوام برسد که بدون هیچ اعواجاجی و در حد اعلای روشنی و وضوح که بهانه دست مخالفین و موافقینت ندهد بلکه به ادبیات غالب و مسلط سینما خصوصا سینمای دفاع مقدس تبدیل شود.   
  

سئوال سیدعلی پنج ساله از سیدعلی عزیز دل ها
چندی پیش سید علی عزیزی که کودک پنج ساله‌ای است، به همراه پدر خود برای اقامه نماز به حسینیه امام خمینی(ره) خدمت مقام معظم رهبری رفته بود. وقتی آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی برای اقامه نماز وارد حسینیه می‌شوند؛ سید علی 5 ساله دست پدر خود را رها می‌کند و به سمت ایشان می‌دود و دست رهبر انقلاب را می‌گیرد.سید علی که علی‌رغم سن کم خود حافظ 5 جزء قرآن کریم نیز هست، خطاب به رهبر انقلاب می‌گوید: «آقا می‌شود چفیه‌تان را به من بدهید؟»
تصویر هدیه شدن چفیه رهبری واقعه‌ای بوده که او بارها از تلویزیون آن را تماشا کرده است.
مقام معظم رهبری پاسخ درخواست سیدعلی را با لبخندی داده و خطاب به همراهان خود می‌گویند که : « چفیه را بدهید به آقا.»
پدر سید علی در خاطره‌ای می‌گوید: از آن به بعد هر وقت با این بچه هم کلام می‌شوم او به من می‌گوید که:«آقا به من گفتند آقا»
رهبر انقلاب در حالیکه دست نوازش بر سر او می‌کشیدند، سید علی 5 ساله از ایشان می‌پرسد: «آقا شما که این قدرمهربان هستید، چرا آمریکا اینقدر از شما می‌ترسد؟»
که این سؤال با لبخند دیگری از سوی رهبر انقلاب مواجه می‌شود. در همین هنگام یکی از همراهان رهبر انقلاب در پاسخ به سؤال سید علی می‌گوید: «حضرت آقا آدم خوبی است؛ و چون از خدا می‌ترسد آن‌ها(آمریکایی‌ها) هم از آقا می‌ترسند.»

منبع: http://www.askdin.com/thread32874.html