بسم‌الله الرحمن الرحیم
 

دوستی از شیوه انصار حزب‌الله در برخورد با جریان منحرف سینمایی کشور( اشاره به قضایای اخیر تهران و اعتراض به یکی دو فیلم در حال اکران سینماها همچون ?"من مادر هستم?") و یا به جریان حمله دانشجویان انقلابی به سفارت انگلیس اعتراض کرده بود و این را نوعی خودسری و افراط توصیف کرده بود و در ضمن آن را تخطی از فرامین رهبری دانسته بود و بهترین راه را در پیروی از ولایت فقیه، تاسی از ایشان در هر مرحله‌ای و منتظر بودن برای ارائه راه‌کار و دستورالعمل از طرف ایشان دانسته است!

بگذارید بحث خود را با نقل این قضیه‌‌ای اینگونه مطرح کنم. در دولت اصلاحات پس از خطبه‌های مقام معظم رهبری که در آن تلویحا از جایگاه و وظایف قانونی دولت خاتمی اصلاحات حمایت کرده بود، بلافاصله پس از خطبه‌ها( یا نماز جمعه) حرت آیت‌الله خزعلی انتقاد کرده بودند که : شما( با وجود عملکرد دولت) چرا باز هم از این دولت حمایت می‌کنید؟ که ایشان فرموده بودند: حمایت بنده به عنوان رهبر برای این است که دولت در انجام وظایف  قانونی‌اش دچار  مشکل نشود.
بنده وظیفه‌ای دارم شما هم وظیفه‌ای( نقل به مضمون) شبیه همین قضیه در جریان بنی صدر پیش آمده بود و مرحوم آیت‌الله فاضل لنکرانی از امام(ره) انتقادی به همین مضمون کرده بودند و پاسخی شبیه به آن.
متاسفانه بعد از انقلاب تفکری در بدنه مردم و خصوصا متدینین بوجود آمده که خیال می‌کنند که چون دولت و حکومت اسلامی است در اینصورت وظیفه امر به معروف از دوش مردم ساقط شده و این وظیف دولت و نظام است که به هر کاری و هر مشکلی رسیدگی کند! و همین امر سبب شده تا هده‌ای از این کوتاهی و احمال مردم نسبت به مسئولین سوء استفاده کنند و همه مسئولیتهای جامعه را به دوش نظام بگذارند! 
«حضرت علی (ع) در عهدنامه خود به مالک اشتر این گونه توصیه می کند؛
« کسی را در بین آنها انتخاب کن که سخن حق را هر چند تلخ باشد، بگوید و در هر آنچه انجام می دهی یا می گویی و خدا آن را از دوستانش نمی پسندد کمتر یاری ات کند و کمتر ترا بستاید در حالی که چنین کاری در اثر هوای نفس تو واقع می شود در هر جا که باشد. 
چنان که از کلام حضرت علی (ع) بر می آید، یکی دیگر از وظایف مردم در قبال حاکمان اسلامی، امر و ارشاد آنان به خوبی ها و نهی آنان از ارتکاب بدیها است که باید با رعایت ضوابط، این وظیفه دینی و اخلاقی انجام شود».
اینکه بنشینیم و ببینیم که بعضی از مسئولین با عملکرد‌های مغرضانه تلاش می‌کنند برای منافع حزبی و گروهی عقده‌ها و کینه‌های شخصی و گروهی یا پیوندهایی پیدا و پنهانی که باندهای قدرت و ثروت دارند، ارزشهای نظام و انقلاب را هدف گرفته‌اند سکوت مصداق بارز خیانت به قرآن و دین است! 
                                                               اگر بینی که نابینا و چاه است    اگر خاموش بنشینی گناه است
عملکرد وزارت ارشاد نشان می‌دهد عناصری با کمک مهر و امضای این نهاد دولتی با مجوز دادن به بعضی آثار ساختار شکن و غیر اخلاقی و با قرار دادن قشر متدین و متعهد در برابر امر انجام شده آنان وادار به سکوت و عقب نشینی از مواضع ارزشی و اسلامی خود کنند.
سیر نزولی آثار سینمای از نظر محتوایی به لطف مسئولین این وارات خانه آرام آرام جای پای خود را در میان سینما و فرهنگ جامعه باز کردند و خطوط قرمز دینی را به نفع جریان منحط غربگرا و روشنفرکان همپالیگی‌شان جابجا کنند.
سکوت در برابر انحراف آن هم در سطحی کلان چون سینما (که رسالت فرهنگ‌سازی  را در قالب هنر دارد حساسیت بیشتری را می‌طلبد؛ چرا که مخاطب آن بیشترین را از نظر آماری و تاثیر گذارترین را از نظر کیفی در میان رسانه‌ها دارد) به بهانه قانون‌مداری در هر زمینه و در هر زمانی بوی مشمئز کننده بی‌غیرتی را به مشام می‌رساند! هر چند موافق کشیده شدن مسائل به کف خیابانها نیستم و بعضی روشهای انتقادی را برنمی‌تابم اما این به این معنا نیست که در برابر کوتاهی و تساهل و تسامه فرد یا افرادی در بدنه دولت شاهد به یغما رفتن سرمایه ارزشمند ارزشهایی باشیم که برای احیاء آن از خون و جان و عابروی  هزاران پیر و جوان مظلوم این کشور و این ملت سرمایه گذاشته شده. جمع سرمایه قدم اول است مهم حفظ سرمایه است. حسینی(علیه‌اسلام) بودن لازمه‌اش پایداری کردن در پای ارزشها و کار زینبی کردن است. 
قانون محترم است و حفظ آن لازم و واجب، اما چنانچه قانون مداری به این معنا باشد که قانون اساسی و اصولی ما یعنی اسلام در عمل پایمال شود و ما مهر سکوت بر لب بزنیم( که مبادا قاون شکنی شود)، در اینصورت جایگاه حقیقی و حقوقی قانون اساسی اسلام در نظامی که به خاطر اسلام برپا شده کجاست؟ آیا قانون اساسی ما در تضاد با اسلام است؟( که قطعا پاسخ منفی است) بهترین قوانین در مقام عمل و در دست مجریان قانون ممکن است دچار دست‌اندازی و سوء استفاده شود، در اینصورت این وظیفه شرعی و قانونی تک تک  مسلمانان و مومنین است از باب خیر خواهی و اصلاح در برابر هر انحرافی زبان به انتقاد و اعتراض بگشاید( نه تخریب و توهین و زور آزمایی)