صدرالدین شریعتی در گفتگویی با روزنامه کیهان به موارد تکان دهنده از برخی رفتارهای اساتید بازنشسته دانشگاه اشاره کرده است:

یک عده از استادها اخراجی بودند به خاطر همین مسائل، سوء رفتار با دختران مردم؛ ما برای حفظ احترام و شأن‌شان بازنشسته‌شان کردیم. خدا می‌داند چه صحنه‌هایی دارم که اگر بگویم استخوان‌ها می‌ترکد. بعضی موقع‌ها ما نمی‌خواهیم این‌ها را بگوییم. در دلم صحنه‌هایی هست شرعاً حق گفتن ندارم!

متأسفانه برخی به راحتی دروغ می‌گویند. طرف در اتاق کارش به یکی از دانشجویان تعرض کرده، هم اتاقی‌اش وارد شده و آنها را در آن وضع دیده است و به ما هم گزارش کرده‌اند؛ آن وقت می‌رود خارج از دانشگاه می‌گوید چون ما در انتخابات به فلان شخص رأی دادیم، شریعتی ما را اخراج کرد. سمت‌های مختلف از رئیس دانشکده تا معاون دانشگاه هم داشته است. ده‌ها زنگ از این طرف و آن طرف به من می‌زنند که آقای شریعتی این زن و بچه‌اش گناه دارند بازنشسته‌اش کنید. چه کار کنم؟ بیایم نامش را ببرم و بگویم به این دلیل بازنشسته شده و این هم اسنادش! استاد دیگری با الفاظ نامناسب دانشجوی دختر را سر کلاس خطاب قرار می‌دهد. به اصطلاح استاد هم هست! فرهیخته!! عالی مقام!!! هیأت انتظامی آمده و حکم اخراجش را داده است، دستپاچه شد و به من درخواست بازنشستگی داد. طبق قانون باید اخراج می‌شد اما ارفاق کردیم و بازنشسته شد.

یک عده از اساتید هم متأسفانه رکود علمی دارند، مدتهاست مقاله‌ای به چاپ نرسانده‌اند. برخی هم به خواست خودشان بازنشست شدند، تعدادی از اساتید رشته اقتصاد ما این‌طور بودند، یکی از آنها 5 بار درخواست بازنشستگی داد تا سرانجام ناچار شدیم موافقت کنیم. آن وقت برخی خارج از دانشگاه مطلب می‌نویسند که 14 نفر از فلان دانشگاه اخراج شدند. روزنامه شرق هم چند وقت پیش چیزی در همین رابطه نوشته بود. بدون اینکه حرف ما را بشنوند، یک طرفه به قاضی می‌روند و علیه ما می‌نویسند، شما جای من باشید چه کار می‌کنید؟

استاد رفته است سر کلاس می‌گوید همجنس‌بازی کار خوبی است. استاد جامعه شناسی هم هست! من باید چه کار کنم!؟ قرآن به من می‌گوید این ترویج فحشاست، کار شیطان است. حالا من باید اجازه حضور این استاد در دانشگاه را بدهم؟ من یک چنین آدمی نیستم؛ خب حالا بعضی‌ها خوششان نمی‌آید می‌خواهند همه جا هرج و مرج باشد.

ما هر انحرافی که از قانون ایجاد شود با آن برخورد می‌کنیم، به دسته و گروه خاص کاری نداریم؛ یک آقایی اینجا به بچه‌ها عرفان کاذب توصیه می‌کرد. متأسفانه برخی از دانشجویان مؤمن و مذهبی هم جذب او شده بودند. کار به جایی رسیده بود به دانشجوها می‌گفت اگر می‌خواهید بخت‌تان باز شود بروید فلان جا یا فلان کار را کنید؛ به دانشجو می‌گفت در عالم برزخ تو را خوک می‌بینم! استاد گروه معارف هم بود با مدرک فوق لیسانس! اما هیچ تحصیلاتی در حوزه معارف نداشت، اصلاً مهندس بود. اما روی برخی رفاقت‌ها سر از هیئت علمی اینجا درآورده بود. بنده به جمع‌بندی رسیدم که دارد بچه‌های مردم را منحرف می‌کند. نوشتم ایشان بازنشسته شود.
یک عده‌ای از همان بچه‌های مذهبی که متأسفانه فریب خورده بودند را دور خودش جمع کرده بود و در دانشگاه علیه من شعار می‌دادند که «دانشگاه پادگان، شریعتی نگهبان»؛ «شریعتی سکولار» و از این حرف‌ها. ربطی به یک گروه و دسته خاص ندارد؛ بنده وقتی می‌بینم عقبه این حرکت عرفان کاذب است و بچه‌های مردم را گمراه می‌کند باید به وظیفه خودم عمل کنم. رئیس جمهور وقت هم همان موقع دستور داد آن استاد برگردد. بنده به آن کسی که به من پیغام رساند گفتم سلام بنده را به آقای رئیس‌جمهور برسانید و بگویید من براساس شرع و صراحت قانون به این جمع‌بندی رسیدم که حضور ایشان در دانشگاه حرام است. سنش هم بازنشسته است، بازرسی کل کشور هم نوشته که ایشان باید برود کارشناس شود نمی‌تواند عضو هیأت علمی باشد. گفتم به آقای رئیس‌جمهور بگویید شریعتی گفت من تا این جا هستم ایشان را برنمی‌گردانم اگر شما اصرار دارید ایشان برگردد بنده را عزل بفرمایید و ایشان را برگردانید. من در این فعل حرام شرکت نمی‌کنم. حالا شما به من بگویید چه کنم؟ تمام این‌ها بر من می‌گذرد اما بنا بر ملاحظات اخلاقی نمی‌توانم بیایم و همه چیز را بگویم!

در یکی از همین دانشکده‌های ما استاد با دختر مردم خارج از دانشگاه قرار می‌گذاشت و ...؛ سن پدربزرگ دانشجو را داشت! پلیس دستگیرشان کرد و به پلیس گفته بود نوه‌اش است اما بالاخره فهمیدند دروغ می‌گوید. پلیس یک نامه به من داد و نوشته بود که این استاد را در چه حالی با دختر مردم دستگیر کرده ... حالا بنده چه کار کنم اجازه بدهم باز هم برود سر کلاس و ... ؟ من این کارها را بلد نیستم. نوشتم ایشان تا اطلاع ثانوی نباید سر کلاس برود. پرونده‌اش را هم فرستادم کمیته انضباطی دانشگاه؛ خانمش آمده بود من را قسم می‌داد که اخراجش نکنم؛ می‌گفت می‌دانم این مرد پست است، این دفعه اولش نیست، چندمین بار است که دارد این کار را می‌کند؛ اما دخترم می‌خواهد شوهر کند، خواهش می‌کنم به خاطر دخترم او را اخراج نکنید، بازنشسته‌اش کنید. بنده برای رعایت حال این خانواده، به جای اخراج ایشان را بازنشسته کردم؛ حالا شما ببینید به خاطر همین استاد چقدر پشت سر من حرف می‌زنند که شریعتی چنین و چنان می‌کند.

بعضی مواقع مورد اتهام‌های ناروا و بی‌حساب قرار گرفتم، برای رعایت مسائل اخلاقی هیچ چیز هم نمی‌توانستم بگویم؛ یعنی این گلویم پر از آتش بود اما نمی‌توانستم فریاد بزنم! نمی‌توانستم بگویم ایها‌الناس، ماجرا این است! نمی‌توانستم نام ببرم و بگویم این استادی که فلان روزنامه برایش سینه چاک می‌کند مرتکب چنین تخلفی شده و باید اخراج می‌شده است اما بازنشسته‌اش کردیم. این سینه‌ام پر از درد است ...

استادی در وب‌سایتش العیاذبالله نسبت ناروایی به حضرت عیسی(ع) داده بود و بی حرمتی کرده بود. قرار گذاشتم، آوردمش در این دفتر و گفتم ببین این سوره مریم است، این سوره آل عمران است، ببین خدا در مورد حضرت مریم(س)، در مورد حضرت عیسی(ع) چه می‌گوید! از او خواهش کردم، گفتم تو بچه مسلمانی این حتما نوشته‌های غربی‌هاست برو در سایتت بگو این حرف‌ها اشتباه است.
حالا من باید کلاس دانشگاه را دست چنین اساتیدی بدهم!؟ بچه‌های پاک و معصوم مردم را بسپارم دست این افرادی که اسمشان استاد است اما هر کار می‌خواهند با جسم و جان دانشجو می‌کنند!؟

به من گفتند چرا قرارداد فلان استاد را تمدید نمی‌کنید؟ برای چه باید تمدید کنم! استادی که در حمله مرصاد علیه این کشور اقدام مسلحانه کرده است، عضو منافقین بوده، زندان بوده است؛ چرا قراردادش را تمدید کنم؟ اصلاً چرا استخدامش کردند؟ در سن 49 سالگی با فوق لیسانس آورده‌اند استخدامش کرده‌اند؛ بچه‌های اطلاعات نوشته‌اند این کار ممنوع است اما آقایان کار خودشان را کردند، بلافاصله هم بورسیه‌اش کردند، حق نداشتند این کار را بکنند. در گزینش هم رد شده است. من نمی‌توانم این قانون‌شکنی‌ها را تحمل کنم، عذرش را خواستم. باز علیه‌مان این طرف و آن طرف نوشتند که فلان استاد مجرب اخراج شد! گفتند شریعتی شمربن ذی الجوشن است! چنین و چنان کرده است! هیچ کس نمی‌آید درد ما را بپرسد، بگوید چرا چنین کردید، یک طرفه قضاوت می‌کنند.

یکی به اصطلاح استاد حقوق بین الملل است، برو بیایی دارد برای خودش؛ آن وقت سر کلاس به تمام مقدسات توهین می‌کند، به قانون اساسی توهین می‌کند، معذرت می‌خواهم می‌گوید بینداز دور این لجن را، این چه قانونی است. آیا نباید با این‌ها برخورد شود؟ مگر من دیوانه‌ام که بنشینم و تماشا کنم؛ شاهد باشم که چه؟ به مقدسات ما فحش بدهند، جسارت کنند! خیر؛ بنده با این چیزها برخورد می‌کنم و مسلماً هر برخوردی دافعه ایجاد می‌کند. اگر بخواهم منافع خودم را درنظر بگیرم بلدم مرید جمع کنم، اصلاً آخوند کارش مریدساز است. اما اگر مبانی شرع را بخواهم رعایت کنم مطمئناً برخی در مقابل‌مان قرار می‌گیرند. این را ما از ائمه یاد گرفته‌ایم، جاذبه و دافعه را آنها به ما آموختند.

ما خودمان را برای هر اتفاقی که بیفتد آماده کرده‌ایم. حالا یک عده به راحتی تهمت می‌زنند و افترا می‌بندند. من خدمت شما بگویم دوچیز برای من در این جا خط قرمز جدی است یکی مسائل مادی، یکی مسائل اخلاقی. با متخلفین برخورد می‌کنم حتی اگر رفیقم باشد، در حوزه مدیریت چشمم باشد درمی‌آورم و می‌اندازم زیر پایم.

بنده یک روزی معاون عقیدتی سیاسی بودم. در آن دورانی که جریان اصلاحات به شدت با من برخورد کرد و می‌خواستند از دانشگاه دور باشم. گفتم من که سرباز این نظام هستم هر کجا بگویند تو برو کار کن می‌روم اصلا برای من مهم نیست که آیا این در شأن من هست یا نه. رفتم معاون آموزشی سازمان عقیدتی سیاسی ارتش شدم. آنجا هم کار خودم را کردم؛ یک برنامه جامعی بنده آنجا در رابطه با سربازها، افسرها، درجه دارها حتی امرا در حوزه تربیت قرآن داشتم. الان تمام سه شنبه‌ها در ارتش جمهوری اسلامی قرآن خوانده می‌شود. در سه سطح روخوانی، روان خوانی و تفسیر. لذا نفس خدمت در جمهوری اسلامی برایم اهمیت دارد. من یک طلبه هستم و سرباز کوچک نظام؛ دلبستگی هم به این میز و اتاق ندارم.

یک چیز دیگری هم عرض کنم و آن این که بنده آماده معاوضات سیاسی نیستم؛ بگویم برای این که این جا بمانم یا به آن جا برسم باید این کار را بکنم، با او کنار بیایم یا با او دست اتحاد بدهم؛ بنده اهل این نیستم، اعتقادم این است که تا لحظه‌ای که هستم وظیفه‌ام کار کردن است وقتی هم که نیستم خدا را شکر می‌کنم که مسئولیت را از دوش من برداشته‌اند، حالا اینکه چه اتفاقی می‌افتد بنده مسئولش نیستم؛ الان در این قضایا بنده نگران نیستم. قبل از عید تمام مدیران ستادی دانشگاه را جمع کردم، معاونین دانشگاه، مدیران کل، رؤسای دانشکده‌ها، معاونین‌شان را، مدیران تمام گروه‌ها بلااستثنا یک چیزی نزدیک به 100، 120 نفری در 24 یا 25 اسفند جمع کردم. با این‌ها اتمام حجت شرعی کردم گفتم امسال، سال انتخابات است دیگر ما از خرداد وارد انتخابات می‌شویم. از حالا دست و پای بعضی‌ها شُل است که چه کسی می‌آید؟ چه کسی رئیس جمهور می‌شود؟ چه کسی وزیر می‌شود؟ آیا ما می‌مانیم یا نمی‌مانیم؟ کار بکنیم یا نکنیم؟ بنده گفتم من چهار تا استراتژی دارم. با این چهار استراتژی ما کارمان را ادامه می‌دهیم؛ قرص‌تر از بهار پارسال هم باید کار کنیم. لذا الان معاون بنده صبح تا شب دانشگاه است، همه دانشگاه الان تعطیل است اما معاونین من، مدیران مجموعه من، می‌آیند کار می‌کنند. دوبله هم کار می‌کنند هیچ چیز هم بهشان نداده اند. حالا این آخر سالی معمولا یک عده پایه تشویقی می‌دهند، پاداش می‌دهند، بعضی موقع‌ها به کنایه دوستان می‌گویند فلان دانشگاه این طور است می‌گویم ما این طور نیستیم. ما برای خدا کار می‌کنیم.
آن چهار استراتژی ما اول سوره احزاب است. «یا ایها النبی اتق الله» یعنی مبنای کارمان بر تقوا است. دوم این که «ولا تطع الکافرین و المنافقین» ما نباید القائات کافرین و منافقین را از آن اطاعت کنیم. سوم این که «واتبع ما یوحی الیک من ربک» هر چه که تکلیف من است از جانب خدا یعنی قانون و ضابطه و دستور است باید به آن عمل کنیم. اصل چهارم هم این است «و توکل علی الله و کفی بالله وکیلا». ما این چهار استراتژی را داریم، صحبت کردم گفتم قرص و محکم باشید. بنده خیال می‌کنم که هزار سال مدیرم در دانشگاه. ائمه علیهم السلام به ما یاد داده‌اند برای دنیا چنان کار کن که همیشه می‌خواهی بمانی و برای آخرت هم چنان کار کن که گویا فردا خواهی مُرد. بر این اساس کارمان را انجام می‌دهیم نگران هم نیستیم الان هم خدمت شما می‌گویم واقعا نگران نیستیم. ما تا روزی که هستیم با جدیت کار می‌کنیم یک روزی هم که به ما گفتند شما نیستید یک آقای دیگری این مأموریت را به عهده دارد، دو دستی تقدیم می‌کنیم هیچ نگران نیستیم الحمدلله. خدا را شکر می‌کنیم که این روزهایی که آمدیم کار کردیم یک کارنامه خوبی داشتیم. نمی‌خواهم از خودم تعریف کنم یک منصفی باید ببیند و قضاوت کند.

منبع: رجانیوز

خیلی وقته به محض تولد یه نوگل تو دوست و آشنا منتظرم ببینم چه نامی رو برای اون بچه میذارن، یه دفعه خبر میاد اسم بچه رو گذشته مثلا کاملیا، یا آبتین، تینو، توتیا، تینا و ... به خانواده میگم آخه این چه اسمایی هست که رو بچه میزارن بعد میگن که:

 1 ) اسم های ایرانی میخواییم بذاریم

2) اسم تکراری نمیخواییم بذاریم

میگم اسم تکراری یعنی چی میگن چون تو فامیلشون مثلا پسر خالشون اسمش علی ما دیگه علی نمیذاریم!

"یعنی چی، میگی چرا اسم بچه رو اسم مذهبی نمیذاری میگه تکراریه و فلان فامیل هم دارن، خوب فلان فامیل شما یخچال هم داره شما هم نداشته باش، تلوزیون هم داره شما هم نداشته باش، این که دیگران دارند که دلیل نیست"

گفتم چه تفکری دارن بعضی آخه چه اشکالی داره!

یا بگی بذار اسم بچه رو محمّد یا صادق یا علی یا زهرا یا زینب یا ریحانه یا حنانه و ... میگن عربیه میگم خوب مگه با امام ها مشکلی دارید میگن نه اونها که عشقن اما میخواییم اسم عربی نباشه! یاد این روایت افتادم:

شخصی نزد  امام صادق علیه السلام آمد و گفت:

ما نام شما و نام پدران شما را برای خودمان انتخاب میکنیم، آیا این کار به حال ما مفید خواهد بود؟

امام فرمود: آری! به خدا قسم مگر دین جز دوستی و محبت چیز دیگری است؟

( یعنی این عمل ، اظهار دوستی و محبت نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) است)

.........................................

ثواب الاعمال و عقاب الاعمال صفحه 300

و

امام کاظم(علیه السلام) می‌فرماید: «کسی خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسید و گفت: ای پیامبر خدا حق این فرزند بر من چیست؟ فرمود نام او و تربیت او را نیکو گردانی و او را در جایگاه تربیتی نیکویی قرار دهی». حکمت‌نامه جوان، ص 97.

و

امام حسین (علیه السلام) فرمود: اگر صد فرزند برای من متولد شود، دوست دارم نام هر یک از آنان را جز علی نگذارم.  روضة المتقین ، نشر بنیاد فرهنگ اسلامی ، جلد 8 ، صفحه 625

و

امام کاظم (علیه السلام) فرمود: در خانه ای که نام محمد ، احمد ، علی ، حسن ، حسین ، جعفر ، طالب ، عبدالله و (فاطمه از زنان) باشد ، فقر و تنگدستی به آن خانه وارد نمیشود. وسائل الشیعه جلد 15 صفحه 129

و

امیرمومنان علی (علیه السلام) فرمودند: هیچ خاندانی نیست که در میان آنان نام پیامبری باشد جز اینکه خداوند فرشته ای را بر می انگیزد که صبح و شب آنان را بستایند.  ثواب الاعمال و عقاب الاعمال صفحه 301

و

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: اگر برای کسی چهار فرزند متولد شود، یکی از آنان را به نام من نامگذاری نکند به من جفا کرده است. وسائل الشیعه جلد 15 صفحه 126

و

امام باقر (علیه السلام) به فرزند خردسالی فرمود: نام تو چیست؟ او پاسخ داد: محمد. امام سوال کرد: کنیه ات چیست؟ گفت : علی. امام (علیه السلام) فرمود: تو به شدت از شیطان دور شده ای، زیرا شیطان هنگامی که بشنود کسی صدا میزند ای محمد یا ای علی ! ، آب میشود همانگونه که مس آب میشود. وسائل الشیعه جلد 15 صفحه

آدرس: سایت مهدویت

بسم الله الرحمن الرحیم

بنده خدایی میگفت:
حج رفتن حرامه!
گفتم:
چرا؟
گفت:
به جای حج رفتن پولشونو خرج فقرا بکنن. الان فقرا واجبترن!
گفتم:
حج از طرف چه کسی واجب شده؟
گفت:
خدا و پیغمبر
گفتم:
از کجا فهمیدی که حالا حرام شده؟ تجدید نظر کرده اند؟ آیات جدیدی نازل شده؟
بنده خدا:
سکوت
گفتم:
آن زمانیکه حج واجب شد، مسلمانان در بدترین شرایط اقتصادی بودند تا جائیکه عده ای از آنها به اهل صفه معروف شدند( اهل صفه کسانیکه از شدت فقر در مسجد می خوابیدند و نیازمند کمک دیگر مسلمانان بودند) پس چرا خداوند متعال حج واجب کرد؟ مگر ملاک حلیت و حرمت حج، فقیر بودن یا نبودن عموم مسلمانان هست؟
متاسفانه از این دست بندگان خدا زیاد هستند. کسانیکه بدون کوچکترین سواد حوزوی و دینی درباره احکام دین و حلال و حرام خدا به راحتی اظهار نظر میکنند به همان راحتی که درباره تورم و اقتصاد و سیاست و ....یا حتی قیمت مرغ و تخم مرغ رای صادر میکنند. با خود میاندیشم چه بر سر اسلام و مسلمانان آمده که اینگونه مهمترین و اساسی ترین مبانی دین را معرکه اظهار نظرهای بی پایه و اساس و گاه هوس آلوده خود میکنند!
گاهی کسانی در این وادی لغزیده اند که خود در حوضه علوم دین صاحب نظر بوده اند اما به خاطر سهل انگاری یا پیروی از هوای نفس دچار لغزش شده اند! با وجود این چطور کسانیکه حتی قادر به تلفظ  قرائت صحیح واژگان قرآن و روایات را ندارند به خود اجازه میدهند پا به حیطه مسائل دینی گذاشته و در جایگاه یک کارشناس دین اظهار نظر کنند. اشکال کار کجاست؟
 اول:
حج بر افراد غنی و پولدار واجب شده است پس این تکلیف بر عهده پولداران و مرفهین جامعه هست و فلسفه وجوب حج نیز بر افراد مرفه در همین نکته است تا آنان با حضور در مراسم جهانی حج و تحریم تمتعات و لذایذ دنیوی در ایام حج و حتی پوشیدن لباسی ساده شبیه کفن لنگری باشد برای آنان تا قیامت را یاد آورده و به فقر و بیچارگی آن دنیا بیاندیشند و به فکر نیازمندان هم باشند. در حقیقت فلسفه حج خارج کردن مسلمانان از پیله دنیا پرستی و حب دنیا خارج شوند و ایمان سست و خود خواهانه اشان رنگ و بوی انسانی و مردمی هم بگیرد. تا با  شکستن حصار سنگین و چندین لایه کبر و غرور و هوا و هوس دنیا طلبیشان ایمانشان هوایی بخورد و روح به زنجیر دنیا کشیده شده شان از قفس آراد شده و کمی هم در هوای دردمندان بال و پری بزند.
دوم:
روح تساهل و تسامح انگارانه درباره دین آفتی دیگر است که به جان حوضه دین باوری مرد افتاده است و حتی دامن متدینین را هم گرفت است. با ظهور و بروز دولت اصلاحات و باز شدن فضای آزاد اندیشی لگام گسیخته، ضد دینی، سکولار و باب شدن اظهار نظر افراد مغرض و دین ستیز( که حتی متاسفانه گاه لباس دین نیز به تن داشتند) درباره دین یکی از علل گسترش اباحی گری در امر دین شناسی است. افرادی چون دکتر سروش و دکتر شریعتی را باید سردمدار و پیش قراول باب شدن این نوع نگاه به دین دانست. نگاهی که هیچ معیار ثابتی و هیچ نظام ارزشی ثابت و مقدسی را برای فهم دین قائل نیست و به خود اجازه میدهد مانند اندیشمندان ساختار شکنی اروپائی عصر رنسانس چون: مارتین لوتر، کوپرنیک، گالیله، دکارت درباره همه مبانی و مولفه های دین دیدگاههایی نو آورانه و بدعت آمیز و متکی به رای( یا همان تفسیر به رای) داشته باشند.

سوم:
یکی از دلایل باب شدن این رفتار حذف روحانیت و فقاهت یا همان نگاه متعهدانه و ارزشمدارانه به دین است. لزوما افراد با تحصیلات حوزوی و نخبه گان حوضه علوم دین و شریعت به دلیل ممارست و ملکه شدن معارف دین در همه ابعاد و زوایای فکری و روحیشان طبیعتا تعهد خاصی درباره حفظ و حراست از مرزهای باورهای دینی خواهند داشت چنانچه در همه علوم  و فنون غیردینی هم چنین سنتی رایج است. از پزشکی گرفته تا تجارت افراد با خبره و آگاه در حیطه تخصصی خود هیچگاه اجازه دخالت به افراد غیر صلاحیت دار نمیدهند. چراکه تجربه و عقل به ما میگوید: دخالت در اموری که نیاز به تخصص و تبحر در آن رشته و فن را دارد قطعا فاجعه بار و خسارت بار خواهد بود.

چهارم:
. بعضی افراد متدین به خاطر انس زیاد با روحانیت( به قو معروف کسانیکه پای ثابت منبر هستند) توهم عالم و کارشناس دین بودن در آنها بوجود آمده گویی آشنایی کافی با چند مسئله شرعی رساله و حفظ کردن چند روایت و خوانده چند کتاب فارسی درباره مسائل مذهبی منشاء این اندیشه خام و انحرافی باشد. نمونه و مصداق بارز چنین افرادی را باید برخی مداحان با سابقه و با تجربه( و گاه بی تجربه و مبتدی) است که حتی در برخی موارد بالای منبر نیز میروند!!! مشکل اصلی اینجاست که این نوع افراد با توجه به اینکه کارشناس مسائل دین( یا به قول معروف فقیه و اسلام شناس به تمام معنی ) نیستند گه گاه با اظهار نظرها و فتواهایی!!! که صادر میکنند زمینه را برای شکستن قداست و حریم دین فراهم میآورند و در سایر مردم این شبه را بوجود می آورند که: فلانی که مجتهد و یا روحانی نیست اظهار نظر میکند پس من هم میتوانم!!!
اشتباه این افراد ازآنجا آغاز می شود که حوضه مباحث اخلاقی( که ارشادی است نه مولوی و البته در اینگونه موارد نیز باید فرد مطلع و کارشناس و حدیث شناسی هم باید باشد) را با مباحث حوضه تخصصی و فنی فقاهت و اجتهاد خلط کرده اند!

یک سوال و چند پاسخ:
بسترهای پیدایش دخالت افراد غیر حوزوی در مباحث دینی و فقاهتی:
 اما چرا درباره علوم دینی چنین تصوری بوجود آمده؟ دلیل آن کاملا روشن است. بسیاری از افرادی که دنبال دخالت در مسائل دینی هستند و ان هم دخالت مخرب چرا که:
1. نگاه دئیستی به دین یعنی: تفکری که معتقد است دین یعنی شناخت بی واسطه از دین. یعنی بدون وساطت روحانیت و به ساده ترین شکل ممکن میتوان به نیازهای و خواسته های معرفتی از دین پاسخ داد تا مشکلات بوجود آمده در کلیسا با این تفکر رفع شود.. لذا به حذف روحانیت و مرجعیت عالمان دین در امور دینی می اندیشند. همان اتفاقی که در اروپا افتاد. شاید بیشترین زمینه ساز آن ارتباط ایرانیان با اروپائیان خصوصا عصر مشروطه باشد
 2. عده ای از افراد که دچار اختلالات شخصیتی و تربیتی هستند روحانیت و مرجعیت را مانع بزرگی در سر راه امیال نفسانی خود میدانند لذا ساده ترین روش برای رسیدن به امیال نفسانی و شیطانی خود را حذف سیستم روحانیت می دانند. عده ای به خاطر کینه های شخصی که از یک روحانی داشته اند و یا به خاطر ضعف ایمان و سستی اعتقادات و میل به آزادی بی قید  و بند در عمل به دین

اما آیات در اینباره چه میگوید:

1.  دواری تنها بر طبق دستور خداوند متعال
 خداوند به نبی اش میفرماید: وَأَنِ احْکُمْ بَینَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ یفْتِنُوکَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَیکَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا یرِیدُ اللَّهُ أَنْ یصِیبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَإِنَّ کَثِیرًا مِنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَ(المائدة/49)

و در میان آنها [= اهل کتاب‌]، طبق آنچه خداوند نازل کرده، داوری کن! و از هوسهای آنان پیروی مکن! و از آنها برحذر باش، مبادا تو را از بعض احکامی که خدا بر تو نازل کرده، منحرف سازند! و اگر آنها (از حکم و داوری تو)، روی گردانند، بدان که خداوند می‌خواهد آنان را بخاطر پاره‌ای از گناهانشان مجازات کند؛ و بسیاری از مردم فاسقند.

2. پیامبر نباید از خواست مردم در صدور احکام تبعیت کند

قُلْ هَلُمَّ شُهَدَاءَکُمُ الَّذِینَ یشْهَدُونَ أَنَّ اللَّهَ حَرَّمَ هَذَا فَإِنْ شَهِدُوا فَلَا تَشْهَدْ مَعَهُمْ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنَا وَالَّذِینَ لَا یؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَهُمْ بِرَبِّهِمْ یعْدِلُونَ(الأنعام/150)

بگو: «گواهان خود را، که گواهی می‌دهند خداوند اینها را حرام کرده است، بیاورید!» اگر آنها (بدروغ) گواهی دهند، تو با آنان (همصدا نشو! و) گواهی نده! و از هوی و هوس کسانی که آیات ما را تکذیب کردند، و کسانی که به آخرت ایمان ندارند و برای خدا شریک قائلند، پیروی مکن!

3. اگر پیامبر از به دروغ چیزی به خدا ببندد رگ گردنش قطع خواهد شد

وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَینَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ(الحاقة/44)

اگر او سخنی دروغ بر ما می‌بست،

  لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیمِینِ(الحاقة/45)

ما او را با قدرت می‌گرفتیم،

  ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ(الحاقة/46)

سپس رگ قلبش را قطع می‌کردیم

4. وظیفه پیامبر تنها رساندن فرامین الهی است
مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ وَاللَّهُ یعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَکْتُمُونَ(المائدة/99)

پیامبر وظیفه‌ای جز رسانیدن پیام (الهی) ندارد؛ (و مسؤول اعمال شما نیست). و خداوند آنچه را آشکار، و آنچه را پنهان می‌دارید می‌داند. 

5. پیروی از فتوای بدون پایه  علمی ممنوع

 وَلَا تَقْفُ مَا لَیسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ کُلُّ أُولَئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا(الإسراء/36)
از آنچه به آن آگاهی نداری، پیروی مکن، چرا که گوش و چشم و دل، همه مسؤولند.

روایات

لعنت بر کسانیکه بدون علم فتوا بدهند

عن ابی جعفر علیه السلام قال :من افتی الناس بغیر علم و لا هدی لعنته ملائکه الرحمه و ملائکه العذاب و لحقه وزر من عمل بفتیاه .اما باقر (ع) فرمود:هرکس که ندانسته و هدایت نشده به مردم فتوی دهد فرشتگان رحمت و فرشتگان عذاب او را لعنت کنند و گناه هر کس که به فتوای او عمل کرده به عهده او می باشد. (منتخب اصول کافی ،ثقه الاسلام کلینی ، حدیث40) 

حضرت ابراهیم (علیه السلام)به خدای سبحان عرض می کند: «فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِمْ » پروردگارا دلهای گروهی از مردم را متوجه ذریه و خانواده ی من کن، که آنان را دوست داشته باشند و بطلبند و محبوب بین مؤمنان گردند.

قرآن کریم راه محبوب شدن بین مؤمنان را بیان کرده فرمود: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا.» آنان که از نظر عقیده مؤمن و از نظر اعمال صالح اند، خدا برای آنها محبت قرار داده و آنان را محبوب دلهای دیگران می کند. 

با خودم میگفتم اگر من به جای رهبر بودم آیا حاضر بودم چنین تصمیم بزرگ و سخت و سرنوشت سازی بگیرم؟ موقعیتی علمی و معنوی را در حوزه علمیه قم تازه به دست آورده بودم(که آرزوی هر طلبه ای هست) برای رضای خدا و مهر پدری رها کنم و خود را وقف خدمت به پدر خود کنم؟ برای هر طلبه ای حضور در شهر مقدس قم  فرصتی طلایی است آن هم برای طلبه ای جوان و مستعد و شیفته مکتب فقاهت و ولایت. زانو زدن در محضر  بزرگان و نامداران علم و فقه  و اخلاق و عرفان جهان تشیع و رشد علمی و معنوی و اجتماعی در اوج جوانی و استعداد آرزوی هر طلبه مکتب امام صادق(ع) است. اما مقام معظم رهبری به همه اینها پشت پا زد. تصمیمی که جز از ایمانی راسخ و اراده ای پولادین بر نمی آمد.
تسلیم شدن در برابر فرمان ایمان و دل برای نیمه کاره رها کردن راه رفته و هجرت برای رضای خدا و خدمت پدر پیر و دردمند و پشت پا زدن به همه امیال دنیوی یا اطاعت از دستور عقل و ماندن و کسب جایگاه علمی اعتبار اجتماعی و مردمی؟ همه خیال می کردند این تصمیم آینده درخشان او را تباه خواهد کرد. آینده ای زیبا و فرهمند که در میان مشت انسان با پای خودش جا خوش کرده باشد و در استانه وصال محبوب اما ناگهان این پرنده خوشبختی ازاد کردن همه را به تعجب واداشت. تا اینکه آن روز سرنوشت ساز فرا رسید. این دست آقا بود در میان سران سرشناس نظام و انقلاب بالا رفت. جوانترین فرد آن جمع آن هم در میان کسانیکه هر کدام چه در تجربه و سابقه انقلابی و علمی برای خودشان کسی بودند. امام ناباورانه همه سر تعظیم و احترام فرود آوردند. رای به رهبری بدون حتی یک رای مخالف. راز این پیروزی و موفقیت ناخواسته چه بود؟ محبوبیت و افتخار از کجا نشات گرفته بود؟  
 در همین افکار بودم که یادم افتاد آقا با خدا معامله کرد در برابر رضای خدا زانو زد. خدا هم دنیا را در برابرش به زانو در آورد. حالا دنیا و مافیها به دنبال اوست آنقدر که نه در ایران که در خارج هم نام خامنه ای خواب از چشمان دشمنان خدا می رباید( ابهتی الهی) و دل دوستان خدا از شوق و شعف و محبت لبریز میکند. همان کاریکه اویس قرنی هم قرنها پیش تجربه کرد. به خاطر رضای مادر حتی خود را از دیدار محبوبش رسول خدا محروم کرد اما محبوب عالمیان شد تا جاییکه رسول خدا بوی عطر بهشتی اویس را از کیلومترها دورتر می شنود!     
آقا جان! ای اویس قرنی قرن! قرنها گذشت تا تو نشان دادی آنچه اویس را بالا برد توکل و توسل به ریسمان محکم الهی است. فهماندی آنچه انسان را بالا میبرد نه بالا رفتن از نردبام شهرت و شهوت مقام  که چنگ زدن به ایمان و اخلاص و بندگی خداست. امروز تو آنجایی هستی که باید باشی گر عدو نخواهد     

در حوزه علمیه قم 

آیت الله خامنه اى از سال 1337 تا 1343 در حوزه علمیه قم به تحصیلات عالى در فقه و اصول و فلسفه، مشغول شدند و از محضر بزرگان چون مرحوم آیت الله العظمى بروجردى، امام خمینى، شیخ مرتضى حائرى یزدى وعلـّامه طباطبائى استفاده کردند. در سال 1343، از مکاتباتى که رهبر انقلاب با پدرشان داشتند، متوجّه شدند که یک چشم پدر به علت «آب مروارید» نابینا شده است، بسیار غمگین شدند و بین ماندن در قم و ادامه تحصیل در حوزه عظیم آن و رفتن به مشهد و مواظبت از پدر در تردید ماندند. آیت الله خامنه اى به این نتیجـه رسیدند که به خاطر خدا از قــم به مشهد هجرت کنند واز پدرشان مواظبت نمایند. ایشان در این مـورد مى گویند:
«به مشهد رفتم و خداى متعال توفیقات زیادى به ما داد. به هر حال به دنبال کار و وظیفه خود رفتم. اگر بنده در زندگى توفیقى داشتم، اعتقادم این است که ناشى از همان بّرى «نیکى» است که به پدر، بلکه به پدر و مادر انجام داده ام». آیت الله خامنه اى بر سر این دو راهى، راه درست را انتخاب کردند. بعضى از اساتید و آشنایان افسوس مى خوردند که چرا ایشان به این زودى حوزه علمیه قم را ترک کردند، اگر مى ماندند در آینده چنین و چنان مى شدند!... امّا آینده نشان داد که انتخاب ایشان درست بوده و دست تقدیر الهى براى ایشان سر نوشتى دیگر و بهتر و والاتر از محاسبات آنان، رقم زده بود. آیا کسى تصّور مى کرد که در آن روز جوان عالم پراستعداد 25 ساله، که براى رضاى خداوند و خدمت به پدر و مادرش از قم به مشهد مى رفت، 25 سال بعد، به مقام والاى ولایت امر مسلمین خواهد رسید؟!

به نقل از: جهان نیوز و یاران ولایت

بانک‌های ربوی دیگر نمی‌گذارد نمازهای جماعت ما اثر کند
تفسیر سوره مبارکه لقمان جلسه8 (1391/12/14)

شیعه و سنی در مسح پا چه اختلافی دارند؟

شفقنا(پایگاه بین المللی همکری های خبری شیعه)

به نظر می رسد منشأ اختلاف در مسح و شستن پا، اعراب کلمه “ارجل” (پاها) در آیه ششم سوره مائده و کیفیت عطف آن به ما قبل باشد.

در کیفیت قرائت لام در “ارجلکم” دو نظریه وجود دارد. عده ای آن را به کسر خواندند که در این صورت، بنابر پذیرش این قرائت هیچ اختلافی نباید وجود داشته باشد، ولی در این حالت نیز برخی از مفسران اهل سنت بر این باورند که قول اهل سنت ترجیح دارد؛ زیرا در این صورت عطف “ارجل” بر “رؤوس” نه به این جهت است که مثل سر مسح شود، بلکه چون پا بر خلاف بقیه اعضای بدن هنگام شستن، آب روی آن ریخته می شود، برای جلوگیری از اسراف عطف به آن شده است.[1]

آیا معنای تفسیر به رأی غیر از این است؟! مگر این نوع تفسیرها غیر از به خدمت گرفتن قرآن جهت توجیه افکار و معتقدات خویش است؟! در صورتی که قرآن کلام وحی است. ما باید در خدمت قرآن باشیم و از آموزه های آن بهره مند شویم و باورهایمان را از قرآن گرفته و محکم گردانیم و از هر گونه پیش داوری بپرهیزیم.

این نوع دیدگاه ها تفسیر نیست، بلکه تحلیل و دیدگاه شخصی و فردی است که آن را بر قرآن تحمیل می نماییم، از این رو لازم است پیرامون آیه مربوطه بحث نماییم.

امّا برخی دیگر لام در “ارجلکم” را به فتح قرائت نمودند.

برخی از دانشمندان اهل سنت چنین استدلال نمودند: شستن در آیه وضو،[2] شامل مسح هم می شود؛ یعنی شستن عبارت است از: تری و رطوبت بیشتر، اما عکس آن درست نیست؛ یعنی مسح شامل شستن نمی شود. بنابر این اگر کسی پاها را بشوید، یقین به برائت ذمه پیدا می کند؛ زیرا بر فرض وجوب مسح، کسی که پا را شسته مسح هم نموده است، بر خلاف زمانی که مسح کرده باشد. در این صورت اگر واقعاً شستن واجب باشد تکلیف از ایشان ساقط نمی شود؛ چرا که وی فقط مسح نموده، در حالی که شستن واجب بوده است.[3]

روشن است که این نوع استدلال نادرست است؛ زیرا که شستن و مسح کردن دو ماهیت جدا از هم بوده و در حقیقت نسبتشان، نسبت تضاد است. بنابر این هیچ کدام بر دیگری صدق نمی کنند؛ یعنی نه به شستن مسح اطلاق می شود و نه به مسح، شستن، بلکه در این گونه موارد بهترین معیار تشخیص فهم لغات، عرف همان لغت است.

آیا واقعاً عرف از این دو کلمه همین را می فهمد که در این استدلال بیان شده؛ یعنی اگر کسی پایش را بشوید می گویند مسح کرده است.

اگر با تسامح بپذیریم که نسبتشان عام و خاص مطلق است نه تضاد، و شستن عبارت است از مسح و زیادی، اولاً: پس باید بتوان این را تعمیم داده و هر جا که تکلیف ما مسح باشد بتوان گفت که شستن کفایت می کند. بنابر این باید در مسح سر نیز قائل شد که اگر کسی به جای مسح، آن را بشوید کفایت می کند، در صورتی که این قول بدیهی البطلان است و کسی قائل به آن نیست.[4]

ثانیاً: در این صورت باز هم نمی توان پا را به جای مسح، شست؛ زیرا وضو از عبادات است و عبادات هم توقیفی هستند؛ به این معنا که کسی حق تصرف و کم و زیادی در آن را ندارد و باید دقیقاً مانند پیامبر (ص) وضو گرفت؛ چون در این صورت این استدلال اجتهاد در مقابل نص است که به ضرورت باطل است.

رشید رضا از دانشمندان اهل سنت می گوید: از نظر عقل هم می بینیم که شستن مناسب تر است؛ شستن نظافت است و این برای ایستادن در مقابل رب الارباب شایسته تر است.

بدون تردید وی در این جا بدون این که از قیاس اسمی ببرد، متوسل به آن شده است، یعنی گفته: این شستن نظافت است و هر چه که نظافت باشد بهتر است، و این مورد هم مثل بقیه موارد پس شستن بهتر است، در صورتی که برای قیاس در اثبات احکام دین جایگاهی وجود ندارد و این چیزی نیست که خود صاحب المنار به آن قائل باشد؛ زیرا او در ذیل آیه شریفه “أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِی مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِین”؛ “من از او بهترم مرا از آتش آفریده اى و او را از گل‏”،[5] دو روایت از امام صادق (ع) در مذمت قیاس نقل می کند و می گوید: ابو نعیم در حلیه (حلیة الأولیاء) و دیلمی از جعفر صادق از پدرش و او از جدش نقل می کند که رسول الله (ص) فرمود:  اولین کسی که امر دین را با نظر خود قیاس کرد ابلیس بود.[6] باز می گوید: جعفر (صادق) گفت:  کسی که امر دین را با نظر خود قیاس کند خداوند در روز قیامت او را همنشین ابلیس قرار خواهد داد.[7]



نتیجه:

آنچه در این گفتار بیان شد دو حکم برای دو موضوع بود؛ یعنی شستن و مسح کردن صورت و سر، و هر یک از آن دو به چیزی عطف شد؛ دست ها به صورت و پاها به سر؛ یعنی همان طور که در وضو شستن صورت واجب است، شستن دو دست از آرنج هم واجب است و همان طوری که مسح (بعض) سر واجب است، مسح پا تا برآمدگی نیز واجب است.[8]

[1]. زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج ‏1، ص611 ‏، دار الکتاب العربی، چاپ سوم، بیروت، 1407 ق‏.

.[2] مائده، 6، “یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِذا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَکُمْ وَ أَیْدِیَکُمْ إِلَى الْمَرافِقِ وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِکُمْ  وَ أَرْجُلَکُمْ إِلَى الْکَعْبَیْنِ”.

[3]. رازی، ابو عبد الله فخر الدین محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج 11، ص  306، دار احیاء التراث العربى، چاپ سوم، بیروت، 1420 ق؛ رشید رضا، محمد، تفسیر القران الحکیم (تفسیر المنار)، ص 233، دار المعرفة، چاپ دوم، بیروت.

[4]. نک: طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القران، موسوی همدانی، ج ‏5، ص 363، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ پنجم، 1374ش.

[5]. اعراف،12?

[6]. شیطان در پاسخ به خداوند که به او فرمود: «در آن هنگام که به تو فرمان دادم، چه چیز تو را مانع شد که سجده کنى؟» گفت: «من از او بهترم (چون) مرا از آتش آفریده‏اى و او را از گل‏.

[7]. تفسیر القران الحکیم ( تفسیر المنار)، ج 8، ص 331?

[8]. طوسی، تهذیب‏الأحکام، ج 1، ص 62، ح 20؛ برای اطلاع بیشتر به تضارب آراء در این باب به رساله شیخ مفید، المسح على الرجلین، ص 25 در این زمینه مراجعه کنید.

منبع:اسلام پدیا

به گزارش جهان، سلمان حدادی، متولد سال 1361 در شهرستان سنندج است. او از پدری سنی و مادری شیعه به دنیا آمد. سلمان بعد از اتمام دبیرستان، 3 سال دوره ی تکمیلی حوزه را در زاهدان و مسجد مکی گذراند و پس از مولوی شدن، 4 ماه هم به رایوند پاکستان، برای آموزش یک دوره کامل نحوه ی تبلیغ و جذب رفت.

وی چندی پیش در بخش رهیافتگان بیست و یکمین نمایشگاه قرآن حضور یافت و به نحوه شیعه شدنش اشاره کرد. گزیده سخنان وی را در ادامه می خوانید:

- من پیش از شیعه شدن همه دروس وهابیت را در زاهدان خواندم. 4 ماه هم در پاکستان نحوه جذب وهابیت را آموختم و بعد از آن هم با ادامه تلاشهایم ماموستا شدم. حتی دوره ای آموزش خود در زاهدان با عبدالمالک ریگی هم دوره بودیم. با قبول شدن کنکور در دانشگاه کرمانشاه پذیرفته شدم و در آن دانشگاه مناظره هایی با یک دوست شیعه به اسم مهدی رضایی داشتم. در آن مناظره ها من به ایشان گفتم یا باید من شیعه بشوم و یا تو وهابی بشوی.

- طی این مناظرات ایشان چند کتاب برای من آورد که این کتابها در من تاثیری نگذاشت. تا اینکه یک بار من را به مجلس امام حسین علیه السلام بردند و با اینکه خوشم نمی آمد اما پای منبر یک سید روحانی نشستم و به حرفهایش گوش دادم. در آن شب همه بعد از سخنرانی سینه زدند و من تنها گریه می کردم. آنجا بود که احساس کردم دین ناقصی دارم و از وهابیت زده شدم. بعد از ان بود که قبول کردم شیعه حق است اما شیعه شدن برای خودم بسیار سخت و دشوار بود.

- من تمام کتابهای مکاتب و مذاهب را خوانده ام و با شیطان پرستی آشنا هستم و حتی کتابهای صادق هدایت را حفظ هستم. اما از اینها هیچ چیز دستگیرم نشد و همه اینها به نوعی شبیه به هم بودند. تا اینکه نزد بزرگان و علمای شیعه دوازده امامی رفتم و پاسخ سوالات خود را از آنها گرفتم.

- بیشترین تاثیر در هدایت من را کتاب "المراجعات" نوشته علامه شرف الدین عاملی داشت که من قوبل کردم شیعه حق است و یک سال طول کشید تا شیعه بشوم.

- من کتابی نوشتم تحت عنوان "آیا شیعه حق است" که منتشر شده و آن را به دوستان صمیمی خود دادم. دوستانم آن را به پدرم برگرداندند و او وقتی فهمید که من شیعه شده ام گفت تو فریب خورده ای ولی من به او گفتم من فریب خورده نسیتم چرا که خودم بیش از هزار نفر را به وهابیت جذب کرده ام. در نهایت با پدرم مناظره کردیم که منجربه درگیری ما در خانه شد. بعد از آن 6 ماه با بزرگان وهابیت مناظره کردم و همه آنها را شکست دادم که موجب شد آنها از من عصبانی بشوند و بگویند که انگلیس مرا برای شکست آنها فرستاده! بعد از ان به من پیشنهادهای مالی دادند که شیعه نشوم و اسمی از شیعه نیاورم اما قبول نکردم.

- آنها کسانی هستند که وقتی در دوره کودکی و نوجوانی صحبت های آقای قرائتی را در تلویزیون نگاه می کردم سه بار پای مرا برای تنبیه سوزاندند که این کار را نکنم. همین طرز تفکر بود که موجب شد پس از شیعه شدن من یک روز به دستور پدرم با چوب و چماق سر راه من ایستادند و من به شدت کتک زدند و حتی شاهرگ دست من را بریدند. وقتی همسر باردارم به کمک من آمد او را هم چنان زدند که منجر به سقط جنین او شد، تا اینکه ما بیهوش شدیم و دست از سر ما برداشتند و وقتی بهوش امدیم که در بیمارستان بودیم. بعد از آن ما از سنندج رانده شدیم.

- بعد از آن با همسرم به تهران آمدیم و 45 روز آواره خیابانهای تهران بودیم و سرپناهی نیافتیم تا اینکه به جمکران رفتیم متوسل به امام زمان (عج) شدیم و 45 روز هم آنجا ماندیم و با غذای نذری مردم سر کردیم. تا اینکه یک آشنایی مرا دید و مبلغی به من داد و گفت ما غیرتمان قبول نمی کند یک شیعه با همسرش در خیابان بماند. بعد از آن به دفتر یکی از مراجع رفتیم و ایشان پیشنهاد دادند که من در قم بمانم.

- به خاطر این جراحات من مشکل تکلم دارم و هنوز هم دارو مصرف می کنم. الان پدرم برای سر من جایزه 50 میلیونی تعیین کرده و کسانی هم برای کشتن من فرستاده است. حتی در یکی از شبکه های تلویزیونی وهابی یک برنامه علیه من پخش کردند.

- دلایل مخالفت وهابیت با شیعه این است که شیعه بر حق است و قبول کردن آن برای آنها سخت است. شیعه برای هر چیز دلیل دارد و همه چیز آن آزاد است. اما در وهابیت همه چیز بر اساس اجبار بدون دلیل است.

- مرکز اصلی جهان وهابیت در رایوند پاکستان است که علاوه بر استفاده از آخرین شیوه ها برای جذب وهابیت، همه آموزشهای تخریب، ترور و بمب گذاری ها با سرمایه گذاری غربیها در آن انجام می شود.

چرا شیعیان در اذان و اقامه خود جمله «اشهد ان علی ولی الله » را میگویند؟

پاسخ:

بسیاری از شیعیان این عبارت را در هنگام اذان ، بر زبان می آورند ، در ابتدا باید گفت که اجماع شیعیان بر استحباب این شهادت است ؛ اما در مورد علت استحباب آن اختلاف دارند :

نظر علمای شیعه در مورد استحباب شهادت ثالثه «أشهد أن علیا ولی الله»:

در این زمینه دو نظر موجود است :

1- عده ای آن را جزء مستحب می دانند ؛ یعنی مانند قنوت که جزئی از نماز بوده و مستحب است .

2- عده ای نیز آن را مستحب می دانند ؛ اما بدون قصد جزئیت ؛ یعنی مستحبی است که جزو اجزای اذان نیست ؛ مانند صلوات در هنگام بردن یا شنیدن نام گرامی رسول اسلام صلی الله علیه وآله وسلم که استحباب صلوات فرستادن ، بعد از شنیدن نام ایشان مخصوص به غیر اذان نیست ؛ یعنی حتی در اذان هم اگر کسی نام ایشان را بر زبان آورد مستحب است بعد از آن صلوات بفرستد ؛ وکسی در این زمینه اشکال نگرفته است .

در مورد شهادت ثالثه نیز همین مطلب جاری است ؛ زیرا در روایات شیعه چنین آمده است که هر زمان شخصی شهادت به وحدانیت خدا و نبوت پیغمبر گرامی اسلام داد ، بلافاصله بعد از آن شهادت به ولایت امیر مومنان نیز بدهد .

صاحب جواهر مى گوید:  

« الا انه لا بأس بذکر ذلک لا على سبیل الجزئیة عملاً بالخبر المزبور ولا یقدح مثله فى الموالاة و الترتیب، بل هى کالصلاة على محمد عند سماع اسمه... بل لو لا تسالم الأصحاب لأمکن دعوى الجزئیة بناء على صلاحیّه العموم لمشروعیة الخصوصیة. و الامر سهل.»

جواهر الکلام 9: 87.

« ولى اشکالى ندارد ذکر شهادت سوم نه به عنوان جزئیت، بلحاظ عمل کردن به روایت احتجاج و این معنى شهادت سوم ضررى به موالات و ترتیب اذان و اقامه نمى زند، بلکه همانند صلوات بر محمد است به هنگام شنیدن اسم ایشان در اذان و بلکه اگر اتفاق و تسالم اصحاب و فقهاء بر عدم جزئیت نبود جا داشت ادعاى جزئیت آنرا مى کردیم، بنابراینکه عمومات صلاحیت دارند خصوصیت براى عبادت تشریع کنند.

و اگر کسی در فتوای عده ای از علما دیده شود که حکم به تحریم آن کرده اند ، مقصود حکم به تحریم به نحو جزئیت بوده است ؛ یعنی آن را نباید به قصد جزء اذان گفت . اما اصل گفتن آن بدون این قصد ، اشکالی ندارد .

روایات بر جواز شهادت ثالثه :

روایت اول :

روى القاسم بن معاویة قال : قلت لأبی عبد الله ( علیه السلام ) : هؤلاء - أی السنة - یروون حدیثا فی أنه لما أسری برسول الله رأى على العرش مکتوبا : لا إله إلا الله محمد رسول الله أبو بکر الصدیق ، فقال ( علیه السلام ) : سبحان الله ، غیّروا کل شئ حتى هذا ؟ قلت : نعم ، قال ( علیه السلام ) : إن الله عز وجل لما خلق العرش کتب علیه : لا إله إلا الله محمد رسول الله علی أمیر المؤمنین ، ولما خلق الله عز وجل الماء کتب فی مجراه : لا إله إلا الله محمد رسول الله علی أمیر المؤمنین ، ولما خلق الله عز وجل الکرسی کتب على قوائمه : لا إله إلا الله محمد رسول الله علی أمیر المؤمنین ، وهکذا لما خلق الله عز وجل اللوح ، ولما خلق الله عز وجل جبرئیل ، ولما خلق الله عز وجل الأرضین - إلى قضایا أخرى ، فقال فی الأخیر : قال ( علیه السلام ) : ولما خلق الله عز وجل القمر کتب علیه : لا إله إلا الله محمد رسول الله علی أمیر المؤمنین ، وهو السواد الذی ترونه فی القمر ، فإذا قال أحدکم : لا إله إلا الله محمد رسول الله ، فلیقل : علی أمیر المؤمنین.

 الاحتجاج : 158

از امام جعفر صادق علیه السلام چنین روایت شده است که :

به حضرت عرض نمودم : ایشان ( سنیان ) روایتی نقل می کنند که وقتی رسول خدا به آسمان برده شد ، بر روی عرش نوشته ای دید که : لا اله الا الله محمد رسول الله ، ابو بکر صدیق!!!

پس حضرت فرمودند : سبحان الله ؛ همه چیز را تغییر دادند ؛ حتی این را ؟ گفتم : آری ؛ پس فرمودند : خداوند وقتی عرش را آفرید بر روی آن نوشت : لا اله الا الله محمد رسول الله علی امیر المومنین ؛ و وقتی آب را آفرید در محل حرکت آن نوشت : لا اله الا الله محمد رسو الله علی امیر المومنین ؛ و وقتی خداوند کرسی را آفرید بر پایه های آن نوشت : لا اله الا الله محمد رسول الله علی امیر المومنین ؛ و وقتی خداوند لوح را آفرید نیز چنین کرد ؛ و وقتی جبریل را آفرید ؛ و وقتی زمین ها را آفرید ؛ و ... پس در انتها فرمودند : ووقیت خداوند ماه را آفرید بر روی آن نوشت : لا اله الا الله محمد رسول الله علی امیر المومنین ؛ و این همان سیاهی است که در ماه می بینید ؛ پس هر زمان که یکی از شما گفت : لا اله الا الله محمد رسول الله ، پس باید بگوید :علی ولی الله

و همانطور که در بحث بالا گذشت ، این روایت مربوط به زمان یا مکان خاصی نیست و شامل اذان نیز می گردد .

 تایید این مضمون در روایات اهل سنت :

 در روایات اهل سنت ، روایاتی را می بینیم که این مضمون را تایید می نماید :

روایت اول :

عن ابی الحمراء عن رسول الله (ص) قال: لمّا اسری بی الى السماء إذا على العرش مکتوب لا إله إلاّ الله ، محمد رسول الله ایّدته بعلی .

 الدر المنثور سیوطی ج 4 ص 153، الخصائص الکبرى السیوطی ج 1 ص 7،  الشفاء قاضی عیاض ص 138، المناقب  ابن المغازلی ص 39، الریاض النضرة فی مناقب العشرة المبشّرة ج 2 ص 227، درر السمطین ص120.

از ابی حمراء از رسول خدا ( ص) روایت شده است که فرمودند : وقتی که من به آسمان برده شدم بر عرش نوشته شده بود که خدایی جز خدای یگانه نیست ؛ محمد فرستاده اوست ؛ او را با علی پشتیبانی نمودم .

روایت دوم :

عن ابن مسعود عن رسول الله (ص) قال: أتانی ملک فقال:یا محمّد واسأل من ارسلنا من قبلک من رسلنا على ما بعثوا . قلت:على ما بعثوا ؟ قال:على ولایتک وولایة علی بن ابی طالب.

معرفة علوم الحدیث حاکم النیسابوری ص96 .

از ابن مسعود – در ذیل آیه 45 سوره زخرف - از رسول خدا ( ص ) روایت شده است که فرمود : ای محمد از فرستادگان قبل از خودت بپرس که به چه شرطی فرستاده شده اند ؟ پرسیدم به چه شرطی فرستاده شده اند ؟ پاسخ داد : بر ولایت تو و ولایت علی بن ابی طالب

روایت سوم :

  عن حذیفة عن رسول الله (ص) قال: لو علم الناس متى سمّی علی أمیر المؤمنین ما انکروا فضله ، سمّی أمیر المؤمنین وآدم بین الروح والجسد ، قال الله تعالى: وإذ أخذ ربّک من بنی آدم من ظهورهم ذریّتهم واشهدهم على انفسهم الست بربّکم  قالت الملائکة  بلى فقال: أنا ربّکم محمد نبیّکم علی أمیرکم.

فردوس الاخبار دیلمی ج 3 ص 399 .

از حذیفه از رسول خدا ( صلی الله علیه وآله وسلم ) روایت شده است که فرمودند : اگر مردم می دانستند چه زمانی علی را به امیری مومنان انتخاب کردند ، برتری او را انکار نمی کردند ؛ او زمانی امیر مومنان شد که آدم بین روح و جسد بود ( هنوز روح در بدن او وارد نشده  بود ) خداوند می فرماید : « و هنگامی که پروردگارت از فرزندان آدم از پشت های ایشان نسل ایشان را بیرون آورد و ایشان را شاهد بر خویش گرفت که آیا من پروردگار شما نیستم ؟

گفتند : چرا ؛ پس فرمود : من پروردگار شمایم ؛ محمد پیامبر شما و علی امیر شما .

 روایت دوم :

روایتی است که آن را سید نعمت الله جزایری از استاد خویش مرحوم مجلسی مرفوعا از رسول خدا نقل می کند که فرمودند :

عن رسول الله (ص) قال: یا علی انی طلبت من الله ان یذکرک فی کل مورد یذکرنی فأجابنی واستجاب لی .

از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم روایت شده است که فرمودند : من از خدا خواسته ام که در هر جایی که من را ذکر می کند تو را نیز ذکر نماید ؛ پس درخواست من را قبول کرده و مورد اجابت قرار داد .

طبق این روایت در هر جایی که رسول خدا ذکر می شود ( که اذان نیز از جمله آن هاست ) امیر مومنان نیز ذکر خواهد شد .

شاهد بر این روایت در کتب اهل سنت :

از جمله شواهد این روایت ، روایتی است که اهل سنت در مورد امیر مومنان نقل می کنند که رسول خدا به ایشان فرمودند :

ما سئلت ربّی شیئا فی صلاتی إلاّ اعطانی وما سألت لنفسی شیئا إلاّ سألت لک .

مجمع الزوائد ج 9 ص 110، کنز العمّال ج 13 ص 113، الریاض النضرة ج 2 ص 213 .

از پروردگار خویش در نمازم هیچ چیز نخواستم ، مگر آنکه آن را به من داد ؛ و برای خویش چیزی نخواستم مگر آنکه آن را برای تو نیز خواستم .

و قطعا در این زمینه روایات دیگری نیز موجود بوده که به دست ما نرسیده است ؛ مرحوم علامه مجلسی می فرمایند :

وأقول : لا یبعد کون الشهادة بالولایة من الأجزاء المستحبة للأذان ، لشهادة الشیخ والعلامة والشهید وغیرهم بورود الأخبار بها .

بحار الانوار ج 84 ص 111 .

و می گویم : بعید نیست که شهادت به ولایت از اجزای مستحب اذان باشد ؛ زیرا شیخ (‌طوسی ) و علامه (‌حلی )‌ و شهید و غیر ایشان ، شهادت داده اند که روایاتی در این زمینه آمده است .

بنا بر این شهادت ثالثه نزد بیشتر علمای ما مکمل شهادت به رسالت رسول گرامی اسلام است و خود نیز مستحب ؛ اگر چه جزو اجزای اذان به شمار نمی رود .

حضرت آیت الله العظمی سیستانی نیز در منهاج الصالحین ج 1 ص 191 به این مطلب اشاره فرموده اند .

شهادت ثالثه از چه زمانی شروع شده و آیا جدای از روایات عامه روایت خاصی نیز دارد ؟

ابوذر در اذان شهادت به ولایت مى‏داد :

در این زمینه مراغی مصری از علمای اهل سنت در کتاب خویش السلافة فی امر الخلافة دو روایت از جناب صحابی عظیم الشان ابو ذر غفاری و نیز صحابی گرانمرتبه سلمان فارسی نقل می کند :

روایت اول در مورد ابوذر:

أخرج أن رجلا دخل على رسول الله (صلى الله علیه واله وسلم) وقال : یا رسول الله إنّ أبا ذر یذکر فی الأذان بعد الشهادة بالرسالة الشهادة بالولایة لعلى علیه السلام .

قال رسول اللّه‏(صلی الله علیه وآله وسلم ) کذلک ، أو نسیتم قولی فی غدیر خم : من کنت مولاه فعلی مولاه ) ؟ .

 السلافة فی أمر الخلافة، ص 32.

شخصی به نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم آمده و گفت : ای رسول خدا ؛ ابو ذر در اذان بعد از شهادت به رسالت شهادت به ولایت علی می دهد ؛ رسول خدا فرمودند : همین است ؛ آیا کلام من را در روز غدیر خم فراموش کردید که « هرکس که من مولای اویم پس علی مولای اوست »؟

روایت دوم در مورد سلمان :

دخل رجل على رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم ، فقال : یا رسول الله ! إنی سمعت أمرا لم أسمع قبل ذلک ، فقال صلى الله علیه واله وسلم : ما هو ؟ قال : سلمان قد یشهد فی أذانه بعد الشهادة بالرسالة ، الشهادة بالولایة لعلی (علیه السلام)  ، قال (صلی الله علیه وآله وسلم ): سمعت خیرا.

 السلافة فی أمر الخلافة، ص 32.

شخصی به نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم آمده و گفت : ای رسول خدا ،چیزی را شنیدم که تا کنون نشنیده بودم ، رسول خدا فرمودند : آن چه چیزی است ؟

پاسخ داد :‌سلمان در اذان خویش بعد از شهادت به رسالت ، شهادت به ولایت علی علیه السلام می دهد ؛ پس حضرت فرمودند : چیز نیکویی را شنیده ای !!

بنا بر این نمی توان و نباید گفتن شهادت ثالثه را جزو بدعت های در اذان دانست .

برای مطالعه ادامه این مقاله ارزشمند به این آدرس مراجعه فرمایید

منبع: مرکز تحقیقاتی حضرت ولیعصر

ب