بسم الله الرحمن الرحیم

قربانش برم خدارو. عجب مامورهای سمجی دارد. مگر ول می‌کنند! آن هم سر گردنه بیچارگی و تهی دستی و پشیمانی.تا جواب نگیرند ولت نمی‌کنند. مامور دوم دوباره با غیض و غضب می‌پرسد: بگو چه کارش کردی؟ چرا دل بستی به زنجیر طلاییش؟ دست و پایت می‌لرزد. با ناله‌ای کوتاه و بریده از تماس تنت با دیوار سرد و مرطوب، یخ سکوت خانه‌ آخرتت می‌شکند. خودت را کمی جابجا می‌کنی و ناله می‌کنی! اما دریغ از یک وجب جا!  ناله‌ات اما گرم است. حرارت عذاب وجدانت برف غفلتت را آب کرده است. عرق شرم آن بر دامن چرکین اعمالت جاریست. گوشهایت تا به حال بدهکار کسی نبود جز دلت. «دلم می‌خواهد، من می‌خواهم مال خودم باشد.»
مروارید اشکی بر گوشه چشمان ترش می‌لغزد. پشت دیوار لرزان نگاهش قلب کوچکش نا آرام و بی‌قرار منتظر پناهگاهیست تا از زیر شراره آتشین رگبار نگاهت فرار کند. موهای بافته‌اش، لباس گل گلی و دامن چیندار کودکانه‌اش، روبان قرمزی که خوشه کوچک موهایش گره زده. نگاهش...! جوری نگاهت می‌کند که تو را یاد عروسک‌های پشت ویترین مغازه اسباب بازی فروشی می‌اندازد؛ هر وقت رد می‌شوی با گوشه چشم بی تفاوتی برانداز کنان از کنارشان رد می‌شوی، به نظرت ضعیف و حقیر می‌‌آیند. گویی پرنده کوچکی هستند که در پشت قفسی شیشه‌ای به دام افتاده باشند و با نگاه خیره‌ شان از رهگذران تقاضای آزادیشان را التماس می‌کنند.
  «نه نمی‌دهم!» طنین خشدار فریادم توی کاسه سرم ناقوس وار ضربه میزند. پشت می‌کند و در حالیکه گوشه موهای بافته شده کاموایی عروسکش را در دست دارد و پاهایش را روی زمین کشیده می‌شود، شانه‌های کوچکش طاقت بار سنگین غم را ندارد. پا کشان و بغض آلود سمت دیوار روبروی من می‌رود. آرام می ایستد و سرش را بلند می‌کند آن بالا به چیزی روی سینه دیوار خیره می‌شود. ترک  کهنه دیوار که انگار از فرق سر نرگس دهن باز کرده است توجهم را به خودش جلب می‌کند. با نگاهم ترک را تعقیب می‌کنم. نگاهم به بالا ‌کشیده می‌شود. ترک تا زیر تابلوی رنگ و رو رفته‌ای خزیده است. مردی با صورتی خندان و دختر بچه‌ای که گرم گرم در آغوش کشیده. پشت سرش گوشه گنبد طلایی پیداست. انگار صورت مهربان مرد را با قابی زرین قاب گرفته باشند. روبانی مشکی گوشه تابلو را سیاه کرده است. مرد دستی دیگر را به نشانه احترام روی سینه دارد. دختر بچه با شیطنت در حال کشیدن زنجیر ساعت جیبی مرد است و چشمانش از خنده برق می‌زند. دزدکی نگاهی به مشتش می‌اندازد. مشتش را باز می‌کند. رنگ طلایی چشمانش را خیره کرده. دوباره مشتش را محکم‌تر می‌فشارد. دوباره با خودش زیر لب آهسته زمزمه می‌کند: «نمی‌دم. مال خودمه .»    
... از تو نمی‌پرسند: چه داشتی و چه نداشتی. از تو می‌پرسند: چرا داشتی، چرا نداشتی؟

فرقه غالیه

غالیه در لغت به معنای تجاوز از حد است .[1] غلاه یا غالیه جمع غالی می باشد که در اصطلاح به کسانی گفته می شود که امیرالمومنین و امامان ­و فرزندان او را به الوهیت و نبوت توصیف کردند و در حق آنان از حد اعتدال تجاوز کردند.[2] این واژه برای این گروه برگرفته از تعبیری است که قرآن در نهی مسیحیان از غلو درباره مسیح علیه السلام به کار برده است.
« یا أَهْلَ الْکِتَابِ لَا تَغْلُوا فِی دِینِکُمْ وَلَا تَقُولُوا عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ. » [3]
«یعنی ای اهل کتاب در دین خود غلو نکنید و جز حق درباره خدا نگویید.»
البته باید توجه داشت که به کسانی که بعضی عقاید غلو آمیز درباره صفات ائمه علیهم السلام مانند علم امام و عصمت امام و قدرت امام داشته باشند بدون آنکه صفت الوهیت را به آنان نسبت دهند غالی گفته نمی شود.

تاریخچه بحث
بحث غلو قبل از اسلام نیز وجود داشته است مانند گفتار مسیحیان درباره حضرت عیسی و کلام یهودیان درباره عزیر پیامبر که قرآن درباره آن می فرماید :
« وَقَالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللَّهِ وَقَالَتِ النَّصَارَى الْمَسِیحُ ابْنُ اللَّهِ ذَلِکَ قَوْلُهُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ »
و یهود می گفتند عزیر پسر خداست و نصاری می گفتند مسیح پسر خداست این قول زبانی آنهاست.
اما این بحث و تبدیل شدن آن به فرقه های منحرف، بعد از اسلام مطرح شده است و تاریخ پیدایش آن به قرون اولیه بر می گردد چنانکه در بسیاری از مواقع سوال درباره شخصیت یک راوی اهل غلو بودن آن،مورد توجه قرار گرفته است .[4] چنانکه از روایات امام باقر و صادق علیهما السلام فهمیده می شود فعالیت غالیان در این زمان گسترش یافته است .

اعتقادات غالیان
از مهمترین اعتقادات غالیان قائل شدن به الوهیت و نبوت برای امیرالمومنین و ائمه علیهم السلام [5] و شریک دانستن ایشان در خالقیت و یا رازقیت و آگاهی آنان از علم غیب بدون وحی و اذن خدا و حلول خداوند در آنها یا اتحاد خداوند با آنان و تناسخ ارواح ائمه در بدنها دیگر و اعتقاد به اینکه با معرفت آنان اطاعت خداوند و ترک معصیت الهی لازم نیست. [6]
موضع گیری اهل بیت علیهم السلام درباره غالیان
ائمه علیهم السلام موضع گیری شدیدی درباره غلو و غالیان داشته اند چرا که آنها بالاترین اصل اعتقادی دین یعنی توحید را نشانه رفته اند. روایات فراوانی در این باره از ائمه علیهم السلام رسیده است که به برخی اشاره می کنیم:

«قال أمیر المؤمنین علیه السلام : اللهم إنی برئ من الغلاة کبراءة عیسى بن مریم من النصارى ، اللهم اخذلهم أبدا ولا تنصر منهم أحد.[7]»
«امیرالمومنین فرمودند : من از غلات بیزاری می جویم همان گونه که عیسی بن مریم از نصاری بیزاری جست خدایا آنان را خوار گردان و احدی از آنها را یاری نکن.»

«قال الصادق علیه السلام : احذروا على شبابکم الغلاة لا یفسدوهم فان الغلاة شر خلق الله، یصغرون عظمة الله ویدعون الربوبیة لعباد الله.[8]»
«امام صادق علیه السلام فرمودند : جوانانتان را از غلات برحذر بدارید که آنها را فاسد نکنند زیرا غلاة بدترین خلق خدا هستند که عظمت خدا را کوچک می کنند و برای بندگان خدا ادعای ربوبیت می کنند.»
تاثیرات غالیان در تخریب چهره شیعه
چنانکه گذشت برخورد ائمه نسبت به غلاة بسیار شدید بوده و ائمه علیهم السلام در هر مناسبتی تلاش می کردند تا انتساب غلاة به خود و شیعه را رد کنند اما به هر حال مردم آن روزگار وقتی مشاهده می کردند که غلاة با انتساب خود به ائمه افکار و عقائد انحرافی خود را مطرح می کنند نسبت به ائمه بدبین می شدند و با کمبود وسائل ارتباطی بسیاری از مواقع تا هنگام مرگ نیز از اعلام برائت و بیزاری ائمه نسبت به غلاة آگاه نمی شدند و این موجب تخریب وجهه ائمه می شد که به نمونه ای از آن اشاره می کنیم :
یحیی بن عبدالحمید در کتابی که در اثباث ولایت امیر المومنین نوشته است می نویسد که روزی از شریک، علت ضعیف دانستن امام صادق توسط برخی را سوال کردم و او در پاسخ به رفت و آمد برخی از مردم جاهل و نادان نزد وی، و سوء استفاده از محبوبیت ائمه نزد مردم برای خالی کردن جیب آنها اشاره کرده و گفت (به عنوان نمونه) جعفر در حدیثی که از جدش به واسطه پدرش نقل کرده به آنان گفته است معرفت و شناخت امام از روزه و نماز کفایت می کند و یا در حدیثی به آنان گفته است که علی در ابرهاست و با باد پرواز می کند ...
آنگاه شریک می گوید : به خداوند سوگند ! که جعفر هیچ یک از این سخنان را نگفته است جعفر با تقواتر و پرهیزگارتر از آن بود که لب به چنین سخنانی بگشاید و مردم سخنان او را بشنوند و او را در حدیث ضعیف شمرند اگر من جعفر را می دیدم به یقین میدانستم او در میان مردم یگانه است.[9]
این حدیث به خوبی تاثیر غلات در تخریب چهره ائمه را بیان می کند.
تاثیر دیگر این که دشمنی و مخالفت با شیعه باعث شد تا صاحبان کتاب ملل و نحل برای زیاد نشان دادن فرقه های غالیان و نیز کوبیدن غیر مستقیم ائمه فرقه هایی را با نام اصحاب پاک ائمه جعل کنند و عقائد خرافی و مسخره ای را به آنان نسبت بدهند؛ فرقه هایی از قبیل هشامیه (منسوب به هشام بن سالم جوالیقی) [10]زراریة (منسوب به زرارة بن اعین) ، شیطانیه یا نعمانیه (منسوب به مومن الطاق) مفضلیه (منسوب به مفضل بن عمر صیرفی )[11] از این فرقه ها بوده و همچنین برخی از اصحاب ائمه به شدت مورد سوء استفاده غلات قرار گرفته اند که می توان به عنوان مثال به جابر بن یزید جعفی اشاره کرد که علی رغم وثاقت وی نزد علمای رجال، غلات ادعا کرده اند،جابربن یزید جعفی خلیفه و جانشین مغیرة بن سعید است و وقتی که خالد بن عبدالله قسری مغیره را سوزاند جابر رئیس فرقه مغیریه شد.[12]
همچنین غلات نقش موثری در آلوده کردن قیامهای شیعی به واسطه داخل شدن در طرفداران آن قیام یا منتسب کردن رهبران آن قیامها به غلو توسط مخالفین و یا ترور و قلع و قمع مخالفین به بهانه طرفدا ری ا ز یک قیام داشتند.از دیگر تاثیرات غلاة طراحی زمینه مناسب برای تاخت و تاز علمای اهل سنت به شیعه به خاطر اعتقادات غلاة و یکی دانستن شیعه و غالیه در معرفی به دیگران است. [13]
علمای امامیه و تکفیر غلاه
علمای امامیه نیز بدون هیچگو نه مسامحه غالیان را تکفیر کرده اند و آنان را خارج از اسلام می دانند .شیخ صدوق در این باره می فرماید: اعتقاد ما درباره غلاه و مفوضه این است که آنها کافرند و بدتر از یهود و نصاری و مجوس و قدریه و حروریه و دیگر فرقه های گمراهند.[14]
همچنین شیخ مفید درباره آنان می فرماید :اینها گمراهان کافری هستند که امیرالمومنین علیهم السلام درباره آنان حکم به کشتن و سوزاندن با آتش کرده است و ائمه علیهم السلام به تکفیر آنها و خروجشان از اسلام حکم کرده اند.[15]
فرق مهم غلاه از قرن اول هجری تا غیب کبری
تعداد فرق غلات در تاریخ، بیش از صدو پنجاه فرقه می باشد. [16]که به چند نمونه از آن اشاره می کنیم.
ابلقیه 2- ابوسعیدیه 3- ابومسلمیه 4- اسحاقیه 5- بابکیه 6- بکریه 7- جواربیه 8- حربیه 9- حلمانیه 10- حماریه 11- خابطیه 12- خداشیه 13- راوندیه[17]
فرق مهم غالیان از غیبت کبری تا عصر حاضر
1-اهل حق 2- بابیه 3- بکتاشیه 4- بهائیه 5- پسیخانیه 6- حروفیه 7- دروزیه 8- سنائیه 9- صباحیه 10- طاووسیه 11- قزلباشیه 12- کاکائیه 13- مشعشعیه 14- نصیریه [18]
البته با بررسی اعتقادات این فرقه ها مشخص می گردد که این فرق هیچ ارتباطی با شیعه اثنی عشری نداشته و بسیاری از اعتقادات خود را از فرق دیگر حتی خارج از اسلام کسب کرده اند .
علل پیدایش غلات
درباره علت پیدایش فرق متعدد غلات خصوصا شیعه نظرات و روایات فراوانی وجود دارد که برخی از آنها اشاره می شود .
1- جهل و نادانی مردم
امام رضا (ع) می فرماید :
این گمراهان کافر به انحراف کشیده نشدند مگر به خاطر نادانییشان به جایگاه خودشان تا اینکه حیرت آنها زیاد شد و تعظیمشان به آن زیاد شد پس بر نظر خود پافشاری کردند و به عقل خود در مسیری ناثوابی که می پیمودند اکتفا کردند تا اینکه مقام خدا را کوچک کردند و امر او را تحقیر کردند ....[19]
2- دوست داشتن زیاد
در روایتی است از امام سجاد (ع) که حضرت علت غلو یهود درباره عزیر و پسر خدا خواندن وی را، دوست داشتن زیاد او و دلیل غلو نصاری درباره عیسی و پسر خدا دانستن وی را زیاد دوست داشتن وی دانسته است.[20]

3- ترویج بی دینی از راه دین
با مراجعه به تعالیم و احکام فرقه های غلات می بینیم که آنان اباحی گری مطلق را تبلیغ می کردند به گونه ای که حتی ازدواج با دختر خود را روا می شمردند. [21] و با دقت در این تعالیم روشن می شود که اکثر رهبران این فرق افرادی شهوت پرست و لاابالی بوده اند و دین را مانعی برای اهداف خود می دیدند لذا به نام دین تلاش در از میان برداشتن دین کردند .

4- جاه طلبی رهبران
با بررسی زندگی و شخصیت بسیاری از رهبران این فرقه ها مانند ابوالخطاب ، ابومنصور عجلی در میابیم که آنها افرادی زیرک بودند که برای رسیدن به جاه و مقام با سوء استفاده از محبت مردم به اهل بیت خود را نماینده آنان معرفی کرده و با تشکیل دسته و فرقه بهره های مالی و مقامی فراوانی کسب کرده اند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] - الصحاح جوهری ج 6 ص 2448 ، مجمع البحرین طریحی ج 1 ص 490.
[2] - تصحیح اعتقادات الامامیه ، شیخ مفید ، ص 131.
[3] - نساء ، 71
[4] - اختیار معرفة الرجال ، الشیخ الطوسی ، ج 1 ص 404
[5] - تصحیح اعتقادات الإمامیة - الشیخ المفید - ص 131 ، بحار الانوار علامه مجلسی ج 25 ص 346.
[6] - بحار الانوار علامه مجلسی ج 25 ص 346.
[7] - بحار الأنوار - العلامة المجلسی - ج 25 ص 266، الأمالی - الشیخ الطوسی - ص 650 ، مناقب آل أبی طالب - ابن شهر آشوب - ج 1 ص 226
[8] - بحار الأنوار - العلامة المجلسی - ج 25 ص 265، الأمالی - الشیخ الطوسی - ص 650
[9] - بحار الأنوار ، العلامة المجلسی ، ج 25 ص 302 و 303.
[10] - مقالات الاسلامیین ، اشعری ، ص 34
[11] - مقالات الاسلامیین ، اشعری ، ص 13
[12] - مقالات الاسلامیین ، اشعری ، ص 8
[13] - رک ، غالیان کاوشی در جریانها و برآیندها ، نعمت الله صفری فروشانی ، ص 317 تا 323.
[14] - الاعتقادات فی دین الإمامیة - الشیخ الصدوق - ص 97
[15] - تصحیح اعتقادات الإمامیة - الشیخ المفید - ص 131
[16] - فرهنگ فرق اسلامی ، دکتر مشکور ص 347.
[17] - طوایف الغلاه اسکندر اسفندیاری ص 146 تا 161.
[18] - طوایف الغلاه اسکندر اسفندیاری ص 163 تا 194.
[19] - بحار الأنوار - العلامة المجلسی - ج 25 ص 276.
[20] - بحار الأنوار - العلامة المجلسی - ج 25 ص 288.
[21] - رک ، غالیان کاوشی در جریانها و برآیندها ، نعمت الله صفری فروشانی ، ص 44 و

منبع:
پژوهشکده باقرالعلوم

شخصیت بزرگ جهان تشیع، شیخ مفید، ضمن بحث درباره صوفیه و غلات، در مورد حلّاجیه که از اصحاب تصوف اند چنین می فرمایند :

« و ایشان اصحاب اباحه و قائل شدن به حلول هستند و حلاج (سید بن منصور حلاج) مخصوص به اظهار تشیع و اگر چه ظاهر امرش تصوف بود و از جماعت حلاجیه قومی اند مُلحد و زندیق، و به وهم می اندازند که ایشان تقویت می کنند هر گروهی را به دین ایشان و ادّعا می نمایند از برای حلاج، باطل هایی چند را و جاری می باشند در این باب مجرای مجوس و ادعا نمودن ایشان از برای زردشت معجزات را و جاری اند مجرای نصاری نزدیکترند به سوی عمل نمودن به عبادات از ایشان، و ایشان دورترند از شریعتها و عمل نمودن به آنها از نصاری و مجوس ».

(حواشی شیخ مفید بر اعتقادات صدوق، ص121 و 122)

همانطور که می بینید این عالم بزرگوار به چند نکته دقیق اشاره فرمودند : یکی اینکه حلاجیه (که در حال حاضر، طرفداران وی مخصوصا فرقه گنابادیه و دیگر فرق صوفیه به شمار می روند) را مورد طعن قرار داده و مذمت کرده است. دیگر اینکه همانند آنچه در روایات ذکر شده که صوفیه مجوس و نصاری این امت اند، این عالم بزرگوار هم به این نکته التفات نموده که خود این مطلب، تایید و صحّه گذاشتن بر روایات مذمت صوفیه می باشد.

دیدگاه شیخ حرّ عامِلی قدّس سرّه

محدث عالی مقام، شیخ حرّ عاملی درباره ابطال تصوف و بطلان آن چنین می نویسد : « أجماع الشیعة الامامیة و اطباق جمیع الطائفة الاثنی عشریة علی بطلان التصوّف و الرّد علی الصوفیة من زمن النبی _صلی الله علیه وآله_ إلی قریب من هذا الزمان و ما زالوا ینکرون علیه تبعا لائمّتهم فی ذلک. »

(اثنی عشریه شیخ حر عاملی، ص44) و (خیراتیه جلد1 ص37)

ترجمه : « شیعه امامیه و همه طائفه اثنی عشریه اجماع داشته اند بر بطلان مذهب تصوف و ردّ بر صوفیه از زمان پیغمبر اسلام _صلی الله علیه وآله_تا زمان حاضر و همواره شیعیان اهل بیت به تبعیّت از امامان معصوم خود، در پی انکار صوفیه بوده اند. »
 

ایشان در جای دیگر می فرماید : « و جمیع الشیعة انکروهم (ای الصوفیه) و نقلوا عن ائمّتهم احادیث کثیرة فی مذمّتهم و صنّف العلماء الشیعة کُتُباً کثیرة فی ردّهم و کُفرهم منها کتاب الشیخ المفید فی الردّ علی أصحاب الحلاّج و ذکر فیه انّ الصوفیه فی الأصل فرقتان : حلولیه، اتّحادیه. »

(اثنی عشریه، ص53)

ترجمه : « تمام شیعیان، فرقه های صوفیه را انکار نموده اند و از امامان خویش احادیث بسیاری در نکوهش آنان نقل کرده اند و علمای شیعه کتابهای بسیاری را در ردّ این فرقه و اثبات کفر آنان تألیف نموده اند که از آن جمله کتاب شیخ مفید در ردّ اصحاب حلاج است که در آن آمده است : صوفیه در اصل دو فرقه ی : حلولیه و اتحادیه می باشند.»

دیدگاه فیض کاشانی قدّس سرّه

دانشمند برجسته شیعه مرحوم فیض کاشانی در آثار خود به شدّت با فرق صوفیه مخالفت نموده است با اینکه سعی و تلاش صوفیه بر آن است که او را از علمای صوفیه معرفی نمایند، ولی سخنان فیض کاشانی در تألیفاتش، مویّد مخالفت وی با صوفیه است که برای نمونه به سخنانی از وی در این زمینه اشاره می نماییم :

وی در یکی از کتب خود این چنین می نویسد :
 

« و لیتهم قنعوا بمجرد الدّعوی، و لم یأتوا بالبدع الشّنعاء، من رفعهم الاصوات بکلمة التوحید، و إظهارهم المواجید و التّغنی بالاشعار فی اثناء الاذکار، و التّواجد بالسماع، و استمالة الابصار و الاسماع، و الاتیان بالشّهیق و النهیق و الرّقص و التّصفیق و الهبوط و السقوط فیصرع أحدهم فی رتقة و رقصه مفتوناً، و یرمی نفسه بین القوم مجنوناً یضیع هذا بیمینه، و یلطم هذا بشماله، و یسکر أنف هذا بکتفه و یده، و یدق ضلع هذا بجملة جسده و یبصق علی وجه هذا فیتبرّک بریقة، و یعانق الغلام بروائه و بریقة. و ربّما یدعی احدهم من الاخبار بالغیب و الکرامات ما لایدعیه نبیٌّ مقرّب مع جهله بما یجب علیه من احکام الشّرع و الادب یزدحم علیه الجمع، و یلقون الیه السّمع و ربّما یخرون له سجوداً کانّهم اتّخذوه معبوداً یقبلون یدیه، و یتهافتون علی قدمیه، لیحملوا أوزارهم کاملة یوم القیامة و من أوزار الذین یضلّونهم بغیر علم الاساء ما یزرون. »

(بشارة الشیعة مرحوم فیض کاشانی، ص144) و (خیراتیه، جلد1 ، ص44)
 

ترجمه : « ای کاش ایشان به مجرد ادعای تصوف قناعت می کردند و بدعتهای قبیحه ی رسوا را به عمل نمی آوردند ، از بلند کردن صداها به کلمه توحید (ذکر لا اله الاّ الله) گرفته تا ظاهر ساختن وجد و بی حالی در آن حال، و خوانندگی کردن به اشعار در میان اذکار، و از حال رفتن به سبب غنا شنیدن، و گردانیدن چشمها و گوشها و نعره زدن و صدای خر نمودن، و رقصیدن و دست بر هم زدن و سرازیر شدن و افتادن.
 

پس بعضی از ایشان در آن حال بی حالی، همانند مستان دیوانه می شود، و خود را همانند دیوانگان در میان دیگران می اندازد، یکی را به دست چپ می زند و یکی را با دست راست، ودماغ یکی را با زدن شانه و دست می شِکند، و پهلوی دیگری را با حمله مجموع بدن خورد می نماید، و بر کسی که از وی تبرّک می جوید آب دهان می اندازد، و با پسران زیبای با طروات و ساده معانقه می کند. بعضی از ایشان ادعای دانستن علم غیب می کنند و برای خود اظهار کرامت، بطوریکه هیچ پیغمبر مقرّبی ادعای آن را نمی کند و با اینکه در اوج نادانی و جهل نسبت به واجبات احکام شرع و ادب به سر می برند اما مردم نادان و جاهل بر آنها هجوم آورده و به گفتار آنان گوش می سپارند، و گاهی برای تعظیم آنها سجده می کنند، گویا او را خدا و معبود خود می پندارند و دستهای او را می بوسند و بر پای او می افتند تا بردارند بار گناهان خود را روز قیامت و قدری از گناهان کسانی را که گمراهشان نمودند و علم و معرفتی ندارند و بد باری است آن باری که آنان می کِشند ».
 

و در کتاب دیگرش این چنین می نویسد : « و من المغترّین قوم یسمّون بأهل الذکر و التصوّف، یدعون البرائة التّصنّع و التّکلّف، یلبسون خرقاً و یجلسون حلقاً، یخترعون الأذکار و یتغنون بالأشعار، یعلنون بالتّهلیل و لیس لهم إلی العلم و المعرفة سبیلٌ، ابتدعوا شهیقاً و نهیقاً (شهیق الحمار آخر صوته، و شهق الرّجل ردد نفسه مع سماع صوته من حلقه، و نهاق الحمار صوته و قد ینهق نهیقاً و نهاقاً إذا صوت)، و اخترعوا رقصا و تصفیقاً، قد خاضوا الفتن و أخذوا بالبدع دون السنن رفعوا اصواتهم بالنداء و صاحوا الصیحة الشنعاء.

و منهم من یدّعی علم المعرفة و مشاهدة المعبود و مجاورة المقام المحمود الملازمة فی عین الشّهود، و لا یعرف من هذه الامور الاّ الأسماء، و لکنّه تلقف من الطّامات کلمات ترددها لدی الاغبیاء کأنّه یتکلم من الوحی و یخبر عن السماء ینظر إلی اصناف العباد و العلماء بعین الأزدراء یقول فی العباد : انّهم اجراء متعبون و فی العلماء انّهم بالحدیث عن الله لمحجوبون و یدعی لنفسه من الکرامات ما لا یدعیه نبی مقرّب، لا علماً احکم و لا عملاً هذب، یأتی الیه الرّعاع الهمج من کل فج اکثر من إتیانهم مکّة للحجّ، یزدحم علیه الجمع و یلقون الیه السّمع.

و ربّما یخرّون له السجود کأنّهم اتّخذوه معبوداً، یلقبون یدیه و یتهافتون علی قدمیه، یأذن لهم بالشهوات و یرخص لهم بالشّبهات، یأکل و یأکلون کما تأکل الأنعام و لا یبالون من حلال أصابوا ام من حرام، و هو لحلوائهم هاضم و لدینه و ادیانهم حاطم.

-« لیحملوا أوزارهم کاملة یوم القیامة و من أوزار الّذین یضلّونهم بغیر علم ألا ساء ما یزرون »- (نحل 25) » .

(الحقایق ص135 تا 137 ، چاپ بیروت)

ترجمه : « و از جمله مغرورین، مردمی هستند که خود را اهل ذکر نامیده و دم از تصوف می زنند و ادعا می کنند که ما در اعمال و افعال خودنمایی نمی کنیم و بار گردن دیگران نمی شویم، لباسهای مندرس می پوشند و گِرد یکدیگر می نشینند و ذکر هایی از خود اختراع می نمایند، اشعاری را با لحن خوش می خوانند و تهلیل (لا اله الاّ الله) را به زبان بلند می گویند و از علم و معرفت اطّلاعی ندارند و مثل بعضی حیوانات فریاد زده و می رقصند و کف می زنند.

اینها دسته ای هستند که در دریاهای فتنه و فساد شناورند و بدعت می گزارند و به سنّت های نبوی توجّهی ندارند و صداها را به یا هو و امثال آن بلند می کنند و صیحه های ناهنجار و نامناسب می کشند.

دسته دیگر از آنها ادعا می کنند که به ذات مقدّس الهی معرفت پیدا کرده و معبود خود را مشاهده نموده اند و از مقام محمود تجاوز نموده و به ملازمت عین شهود موفق گردیده اند، البته آنچه را که می گویند جز حرف بیش نیست و این دسته هنگامی که لبا عوام مردم رو برو می شوند، گفتار بی سر و پایی به هم می بافند و آنان را بدین وسیله فریب می دهند و چنان لاف می زنند که گویا به آنان وحی می شود و از آسمان خبر میدهند، به مردم و علماء، به چشم حقارت می نگرند و درباره مردم عادی می گویند : اینان رنجدیدگان و از همه جا مانده اند و در حق علماء معتقدند که آنها از خدا و پیشگاه خدا رانده شده اند.

کراماتی برای خود قائل هستند که هیچ پیامبری آنها را ادّعا نکرده است، با آنکه ایشان نه دانش کاملی دارند و نه عمل قابلی، و مردم نادان هم از هر گوشه و کنار که به حج کردگار می روند به گرد آنان جمع می شوند و گوش به سخنان آنان می دهند و گاهی در برابر آنها سر به سجده می گذارند و آنان را چون معبودی فرض می کنند، دست آنان را می بوسند و بالاخره از دست بوسی، میل به پابوسی می کنند، اینجاست که معبودان بی اعتبار، بنده حمار را در انجام هر گونه عمل شهوترانی رخصت می دهند و باب شبهات را به روی انان می گشایند، جون چارپایان می خورند و باکی ندارند از حلال باشد یا حرام.

از کارکرد یک مرید نادان، سو ء استفاده می کنند و دین آن بینوا را هم نابود می سازند، این بیچارگیها را در دنیا تحمّل می کنند و فردا هم وبال آنها خواه ناخواه گردن می گیرند و با بینوایانی که از همه جا بی خبرند و به آنها متشبّث شده اند را تحمّل می کنند و چقدر بیچارگی است سرانجام آنان.»

و سر انجام مرحوم فیض چنین می گوید :

« اعلموا اخوانی هداکم الله کما هدانی انّی ما اهتدیت الاّ بنور الثقلین و ما اقتدیت الاّ بالائمة المصطفین، و برئت الی الله مما سوی هدی الله. فان الهدی هدی الله، نه متکلّمم و نه متفلسفم و نه متصوّفم و نه متکلّف . بلکه مقلّد قرآن و حدیث پیغمبرم و از ما سوی قرآن مجید و حدیث اهل بیت و آنچه بدین دو آشنا نباشد بیگانه »

(مقدمه کتاب قرّة العیون فی المعارف و الحکم، ص 331، چاپ بیروت)

البته از این جمله آخر فیض کاشانی که گفت : « نه متکلمم نه متفلسف .... » نباید برداشت غلط کرد که علم کلام و فلسفه اسلامی (نه فلسفه منحرفه غرب و فلسفه عده ای از اندیشمندان مسلمان) مورد قبول نیست و علومی بیهوده است بلکه علم کلام و علم متکلمین شیعه، در اسلام و مذهب شیعه از اهمیت زیادی برخوردار است چراکه بسیاری از مبانی اعتقادات اسلامی بر پایه علم کلام و فلسفه اسلامی نهاده شده. لذا نباید از کلام فیض برداشت غلط شود.
 

اما با این حال برای صوفیان روشن شد که مرحوم فیض کاشانی از مخالفان سرسخت صوفیه بوده، هیچ نسبتی با آنها نداشته و خود را از آنها بیزار می دانست و هرگونه انتساب خود به این فرقه را نفی نموده.

دیدگاه صدرالمتألهین، ملاصدرای شیرازی رحمه الله

با تمام مناقشاتی که از سوی علمای شیعه در مورد شخصیت و اعتقادات این فیلسوف و دانشمند بزرگ اسلامی وجود دارد [و ما هم در این وب نوشت در پی بیان آن مناقشات نیستیم] و همچنین با تمام ادعاهایی که از سوی صوفیان به صوفی بودن وی ارائه شده [همچون بیانیه یوسف مردانی نماینده قطب گنابادیه]، باید خاطر نشان کرد که وی از مخالفین سرسخت صوفیه بوده و با نوشتن رساله و کتابی درباره صوفیان با نام -« کسر الاصنام الجاهلیه (شکستن بتهای جاهلیت) »- به مبارزه و مخالفت با صوفیه پرداخته و خود را از صوفیگری مبرّا نموده و نسبت های صوفی گری را به خودش، غیرصحیح خوانده، که در اینجا به فرازی از این کتاب اشاره می کنیم :

وی بعد از حمد و ثنای الهی چنین می نویسد :

« و بعد یقول المفتقر تأیید الله الاعتصامی صدرالدین محمد الشیرازی القوامی. لما رأیت جماعة کثیرة من النّاس فی هذا الزّمان، الّذی تفاشت فیه ظلمات الجهل و العماء فی البلدان، و انتشرت فیه غیاهب السّفه و البطلان فی اکناف المساکن و العمران، مکبّین بتمام الجهد علی ملازمة الجهل و الهذیان فی العقائد و الاقوال.
 

و مباشرة التعضّل و الفساد فی الأعمال و الأفعال، و کان منشأ سفهم و عبثهم فی القول و العمل، و هو الأمر الّذی قد عمّت داهیته، و عظمت فتنة و اشتدّت آفته، و انتشرت مصیبته، و غلبت علی اکثر الطّبائع المأوفة ضرّه، و کثر علی الفطرة العامیّة و العقول القاصرة الهیو لانیّة شرّه، من حسابهم دعابة الشیطان الخیال نهایة وجدان ارباب الکمال، و ظنّهم انّهم مع افلاسهم عن العلم و العمل متشبّهون بأرباب التوحید و اصحاب التّفرید، و جهلهم بأن أهل البصائر و الأبصار (الانظار) یعرفون سنن الرجال، و من حلیة النّاعمات فی الحجال، و عماهم عن اکتشاف حقیقة الحال، و طریقة أهل الله المستحسنة عند المهیمن المتعال، و إتّباعهم و أقتدائهم واحداً منهم یدّعی لنفسه ولایة الله و قربة و منزلته، و کونه من الأبدال المقرّبین و الأوتاد الواصلین، لما سمعوا کلمات واهیة و مزخرفات شطحیة یخیّل له و لهم ان فیها شیئاً من الکرامات و المکاشفات، و یسمعهم اخباراً الهیّة و أسراراً ربّانیّة.

فلهذا ترکوا العلم و العرفان، و رفضوا اکتساب العمل بمفتضی الحدیث و القرآن و عطّلوا ما اعطاهم الله تعالی من االمشاعر و المدارک عن اعمالها فی سبیل الهدایة و الرّشاد، و حرّموا ما رزقهم الله افتراءً علیه بصرفها فی غیر ما خلق الله لاجله، بسبب الجهل و الفساد... . »
 

(کسر اصنام الجاهلیة، ص 1و2 چاپ دانشکده علوم معقول و منقول)

بعد در پایان این گفتار چنین می نویسد :

« فلمّا رأیت دفع الشّرّ امراً مهمّاً فی الدّین، و رفع هذه الشبهة و إزالتها عن قلوب المتعلّمین و سایر المبتدئین خطباً عظیماً فی تخلیصهم عن وساوس الشیطان، فاستخرت الله، و شرعت فی ازالة وساوسهم، و حلّ شبههم و ابطال سفهم و فکّ عقدهم و هدم اغوائهم و اضلالهم و کسر اصنام خیالهم و قطع عروق اوهامهم و حسم باب احلامهم، تقرّباً إلی الله تعالی و توسّلاً إلی اولیاء و الشّریعة الحقة و روءساء العصمة و الهدایة _صلوات الله علیهم اجمعین_ فوضعت هذه الرّسالة و سمّیتها : « کسر اصنام الجاهلیة » و رتّبتها علی مقدمة و اربع مقالات و خاتمة ».

(کسر اصنام الجاهلیة، ص 9) و (سفینة البحار، 5/200،چاپ اسوه قم)

ترجمه : « پس این نیازمندِ تایید خداوند یعنی صدر الدین محمد شیرازی قوامی چنین می گوید : در این زمان جماعت زیادی را دیده ام که در ظلمات جهل و کوری، در نقاط مختلف زندگی می کنند که در میان آنها سفاهت و بطلان جاری است و منشأ این سفاهت، این است که تابع شیطان خیال اند و گمان می کنند که اهل کمالند. آنها از شخصی تبعیت می کنند که ادعای ولایت و قرب و منزلت در پیشگاه خدا را دارد. یعنی قطب، و تصور می کنند که آن شخص از اوتادِ واصلین و مقربین است، زیرا از آن شخص کلمات سست و مزخرفات سطحی می شنوند و تصور می کنند که اینها کرامات و از اخبار الهی است.
 

اینان از او سخنانی بی معنی و شطحیاتی آراسته شنیده و کرامات و مکاشفاتش پنداشته اند، و بر این باورند که اخبار الهی و اسرار ربانی، به گوش آنان می خورد، از این رو فراگیری علم و عرفان حقیقی را کنار گذاشته و کسب عمل به مقتضی قرآن و حدیث را رها نموده اند، مشاعر و وسایل شناخت را که خداوند به آنها ارزانی داشته در راه هدایت بکار نگرفته اند و آنچه را پروردگارشان روزی فرموده در مسیری جز آنچه به خاطر آن خلق شده است مصرف می کنند به علت جهل و فساد ....

چون دیدم که دفع این شرّ کاری عظیم در دین است، و رفع این شبهه از قلب دانش پژوهان و دیگر مبتدیان و خلاص نمودن آنان از وسوسه های شیطانی کاری بزرگ بشمار می رود، از خداوند خیرجویی نموده و شروع به زدودن وسوسه ها و رفع شبهات و باطل کردن یاوه ها و باز نمودن گره های بسته ایناننمودم بدین نیّت که به پروردگار متعال تقرّب بجویم و به اولیای شریعت حقه روءسای عصمت و هدایت _درود خداوند بر همه آنها_ توسل نموده باشم، از این رو به این رساله پرداختم و آن را نامیدم : « شکستن بتهای جاهلیت » و آن شامل یک مقدمه و چهار گفتار و یک خاتمه می باشد ».

---------------------------------------

و در جای دیگر می گوید : « اینها به گفته های مثلاً غیبی قطب اکتفا می نمایند آنها عقل و شعور خود را تعطیل کرده و به یک شخص ناقص مانند خود، چنگ زده اند، با تمام این پلیدیها جمعی از انسانهای نادان خیال می کنند که صوفیان دارای علمِ و معرفت هستند و حق تعالی را مشاهده می کنند و به وصال الهی رسیده اند و فانی در حق و باقی به حق هستند. قسم به خدا که آنها از این حقائق چیزی جز یک اسم خالی نمی فهمند. آنها با چشم حقارت به علمای واقعی نظر می کنند و چه بسا دیده شده که صنعت گران و بازاریان آنها شغل خود را ترک کرده اند و به مدت طولانی در خدمت سران صوفیه بوده و از آنها همین حرفهای مزخرف را یاد گرفته اند ..... و قطب آنها این مزخرفات را برای صوفیه بیان می کند، گوئی که وحی می گوید .... و برای خود و بعضی از مریدان احمقش ادعای وصول الی الله دارد در حالی که آنها از فُجّار و منافقان اند و خدا می داند که آنها دروغگویانند ».
 

(کسر اصنام الجاهلیه ص1 به نقل از سفینته البحار ج3 ص148 ماده صرف, چاپ آستان قدس رضوی)

برای تحقیق بیشتر و صدق این مطالب می توانید به همین کتاب « کسر الاصنام الجاهلیه » ملاصدرا مراجعه نمایید

گفتار فراوانی از علمای بزرگ شیعه در مذمت فرقه های مختلف تصوف نقل شده است، که ذکر همه آن سخنان در حوصله یک فصل نمی گنجد ونیازمند تالیف کتابی مستقل در این زمینه است ولی از آنجایی که خود سران صوفیه به زعم خویش، علمای بزرگ شیعه را صوفی معرفی نموده اند و بخصوص در این زمان نیز کوشیده اند که رهبر فقید انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای _حفظه الله_ را هم صوفی مسلک معرفی نمایند، _چنانکه در مقاله آقای قانعی راد این مطلب منعکس و نسخه ای از آن مقاله در نزد حقیر موجود است_ بنابراین ما هم بر آنیم که از قول افرادی که صوفیه آنان را از خود می دانند، بطلان طریقت صوفیه را متذکر شویم.

مطالعه در نوشتار صوفیه، حاکی از این است که آنان بزرگانی از قبیل : « مقدس اردبیلی »، « ابن فهد حلّی »، « شهید اول »، « شهید ثانی »، « شیخ بهایی »، « مجلسی اول »، « علامه بحرالعلوم »، شیخ مرتضی انصاری »، « ملاصدرا »، « فیض کاشانی »، « آیت الله العظمی مرعشی نجفی » و « امام خمینی ره » را جز صوفیه می دانند و بالاتر از علمای شیعه حضرت رسول اکرم _صلی الله علیه و آله_ را هم صوفی دانسته و او را سرسپرده جناب ابوطالب _علیه السلام_ معرفی نموده و حضرت ابوطالب را قطب پیغمبر معرفی نموده اند که (که این مطلب را در منبع ذیل می توانید بیابید) :

(دیدگاه رضاعلیشاه به نقل از کتاب مناظرات و مکاتبات، سخنرانی دکتر یوسف مردانی - سلسله اجازه، ص304 به نقل از کتاب یادنامه صالح _ صالحیه، حقیقة 256) و (صالحیه، ص200 و 201، حقیقت 255، چاپ سوم، فروردین 1351)

حال برای روشن شدن دیدگاه علمای شیعه و رفع تهمت و افترا نسبت به آنان به دیدگاه حضرات علمای شیعه اشاره می کنیم :

دیدگاه علامه مجلسی قدّس سرّه

متاسفانه به علت تهمت هایی که فرقه صوفیه گنابادیه به علمای شیعه زده است لازم به ذکر است که حقیقت امر روشن شود که ایا واقعا علمای شیعه صوفی بوده اند یا خیر؟ 
 

یکی از اتهاماتی که از سوی فرقه گنابادیه به علمای شیعه شده، صوفی قلمداد کردن علامه مجلسی رحمه الله می باشد چنانکه در در صفحه 11 بیانیه یوسف مردانی نماینده قطب فعلی فرقه گنابادیه مشاهده می شود که در آن جمله ای آورده شده و سعی شده از آن جمله، دفاعیه ای برای فرقه خود قلمداد کنند.
 

اما حقیقت امر چیست؟
 

علامه مجلسی در کتاب خود بر ضد صوفیه این چنین می نویسد :

« و گروهی از اهل زمان ما، بدعتها را برای خود دین اخذ کرده، خدا را با این بدعتها می پرستیدند و آن را «( تصوف)» نام نهاده اند. اینها رهبانیت را عبادت می شمارند، در حالیکه رسول اکرم صلی الله علیه و آله از آن نهی فرموده، به تزویج و معاشرت با مردم امر کرده، به حضور در اجتماعات و شرکت در مجالس مومنان فرمان داده، به هدایت مردم، تعلیم و تعلم احکام دین، تشییع جنازه، عیادت بیماران، دیدار با مومنان، تلاش در حوائج مردم، امر به معروف و نهی از منکر، اقامه حدود و نشر احکام الهی دستور اکید داده است، در حالیکه آن عزلت و رهبانیت، که اختراع کرده اند با همه اینها منافات دارد و مستلزم ترک همه فرائض و سنن الهی است، آنها به جای عبادت اسلامی یک سلسله عبادتهای بی اساس را که اختراع کرده اند، که یکی از آنها « ذکر خفی » است که عمل خاصّی به شکل خاصی است، که هیچ دستوری از صاحب شریعت به آن (انجام آن) نرسیده و در هیچ حدیث و روایتی از آن یاد نشده، و در هیچ کتابی از آن سخنی به میان نیامده است، چنین عملی به طور یقین بدعت و حرام است و هیچ شکّ و تردیدی در آن نیست، چنانکه رسول اکرم _صلی الله علیه و آله_ فرمودند : « کلّ بدعة ضلالة، و کلّ ضلالة سبیلها إلی النّار »(بحارالانوار 74/203) هر بدعتی گمراهی است و هر گمراهی ای مسیرش به سوی آتش است.

یکی دیگر از عبادتهای اختراعی آنها « ذکر جلیّ » است، که اشعاری را به سبک غنا می خوانند و همانند الاغ فریاد بر می آورند، و خدا را با سوت کشیدن و کف زدن _که اشاره به آیه 35 سوره انفال می باشد_ عبادت می کنند و عبادت را به همین ذکر جلی و ذکر خفی منحصر می سازند، دیگر سنتها و عبادت ها را ترک می کنند و از نماز واجب به نوک زدنی چون نوک زدن کلاغ بسنده می کنند و اگر از علماء نمی ترسیدند آن را هم از ریشه، ترک می کردند.

این از خدا بی خبران، که لعنت خدا بر آنها باد، به این بدعتها اکتفا نکرده، به « وحدت وجود » قائل هستند (در معنای معروفی که از آن قصد می کنند)، آنطور که از بزرگانشان در عصر ما شنیده می شود، کفر به خداوند عظیم است.

از دیگر لغزش های آنها اعتقاد به « جبر »، « سقوط تکلیف »، و دیگر عقاید پوچ و فاسدشان می باشد.

ای برادران ایمانی! از اینها بپرهیزید، تا دین و ایمانتان سالم بماند، از وسوسه های این شیاطین بر حذر باشید، گول نیرنگ ها و ظواهر فریبنده آنها را نخورید، که این کارهای تصنّعی را برای فریب دادن نادانها انجام می دهند ... ».

(اعتقادات علامه مجلسی، ص17-15 ، ترجمه علی اکبر مهدی پور ، چاپ موسسه انتشارات رسالت قم) و (رساله سیر و سلوک مسالک الشریعه فی عقاید الدینیة ، علامه مجلسی ، ترجمه عرب باغی ، ص15-17 چاپ انتشارات اوج تهران)

منبع: اینجا

ایمان لئو تولستوی به اسلام در سانسور صد ساله!

لئو تولستوی (1910-1828م) نویسنده ودانشمند برجسته روس و خالق آثار گرانسنگی چون: «جنگ و صلح» و «آناکارنینا» به عنوان یک متفکر و اهل قلم، مشهورتر از آن است که نیازی به معرفی داشته باشد، اما موضوع مطالعات اسلامی او و علاقه ‏اش به پیامبر خاتم(ص) و سرانجام، مسلمان شدنش، قطعاً نیازمند توضیحی درخور برای خواننده ایرانی است.

کتاب کم حجم و 137 صفحه ‏ای «محمدرسول‏ الله» اثر تولستوی، پس از چند یادداشت، مقدمه و پیشگفتار، در چهار فصل و دارای این عنوان ‏هاست:

توصیه مهم، نامه‏ ها، اعترافات و «اسناد و مدارک».

شاید در بادی امر چنین تصور شود که نوشتن 34 صفحه یادداشت، مقدمه و پیشگفتار، آن هم بر کتابی 137 صفحه ‏ای- یعنی چیزی نزدیک به یک چهارم کتاب- کار چندان معقولی به نظر نیاید، اما با مطالعه دقیق یادداشت‏ ها، مقدمه و پیشگفتار کتاب، متوجه می‏شویم که هر یک از آنها، ما را با بخشی از زندگی، تحولات روحی، آثار، تأثیر پذیری‏ ها و نیز علل سانسور طولانی و چندین دهه‏ ای کتاب در روسیه مسیحی ارتودکس و سپس مارکسیستی آشنا می‏کند.

بگذارید پیش از هر حرف دیگری درباره این اثر، خلاصه ‏ای از هر یک از این نوشته‏ ها را مرور کنیم:

الف: درباره ترجمه فارسی کتاب

به قلم: هاکان ال باراک، رئیس کانون نویسندگان ترکیه

«در دنیایی زندگی می‏ کنیم که وقتی در هندوستان، بنگلادش و یا مصر، شخص یا نویسنده‏ای کتابی علیه حضرت رسول اکرم(ص) و یا قرآن می‏نویسد، از سوی غرب، قهرمان به حساب می‏آید... ‏اما متفکران و اندیشمندان بزرگی که در مورد اسلام تحقیق کرده و نظریاتی مثبت در مورد آن بیان داشته‏اند، همواره تحت سانسور مانده‏ اند.

تمام آلمانی‏ها از هفت ساله تا 77 ساله، نویسنده و دانشمند بزرگ «گوته» را می‏ شناسند، ولی کسی عشق بیش از حد این متفکر نسبت به اسلام را نمی‏داند. نوشته‏ها ونامه‏ های «رایزرماریا ریلکه» در مدح و ستایش حضرت محمد(ص) و همینطور شعرهای او را هیچ آلمانی در یاد خود ندارد!

کتاب‏ های مسلمانانی چون «لئوپلددیس»، «تیتوس بورکهارت»، «مارتین لینگز» در غرب خواننده ندارد.

در عالم غرب، از جمله نویسندگانی که مظلومانه زیر قیچی سانسور قرار گرفته ‏اند، یکی هم «لئون تولستوی» است. ‏در غرب نقاشی‏ها و کاریکاتورهای کار کاتوریستی که کسی او را در دنیا نمی‏ شناسد، هر جایی چاپ می‏شود، ولی کتاب و رساله بزرگترین رمان‏ نویس جهان مخفی می‏ ماند!

چنین است که برای آن که بدانیم تولستوی در مورد رسول اکرم(ص) چگونه می‏ اندیشیده ‏است، باید زمانی دراز مانند صدسال به انتظار بنشینیم تا روزی متوجه شویم که متفکر بزرگ، حتی کتابی را نیز در این باره نوشته است. روس‏ها به دلایل عقیدتی، نامه‏ها و اسنادی که موجودیت و صحت این گفتار را بیان می‏ داشت، در طاقچه‏ های پرخاک، زیر دیگر اسناد باارزش رها کرده و منتقدان و اندیشمندان غربی نیز به این اسناد و مدارک توجهی نداشتند، در نهایت، جست و جوگری آذری مدارک و نامه‏های فوق را به جهانیان تقدیم نمود.

ب: مقدمه مترجم فارسی کتاب «عطا ابراهیمی‏ راد»

مترجم کتاب در مقدمه خود، پس از شرح مختصری درباره تهی بودن، پوچی و خلاء معنوی در زندگی بشر امروز و نیاز همیشه انسان به یافتن تکیه ‏گاهی معنوی و جست و جو برای کشف حقیقت، نتیجه گرفته است که:

«لئون تولستوی» نویسنده شهیر روسی نیز از این جست و جوی حقیقت که ذکر آن رفت، مستثنی نبوده است. او در عمر طولانی خود، هر جا که کورسویی از حقیقت دیده و یا وصف آن را شنیده، با روح سراسر جست‏وجو گر خود، به دنبال آن رفته و درصدد به دست آوردن ایمان، درد و رنج و مشقت راه را برخود هموار کرده است.

اسلام و پیامبر گرامی آن، در اواخر عمر تولستوی، ذهن او را به خود مشغول کرده بود وعلی‏رغم نبود امکاناتی برای کسب اطلاع از اسلام و به خصوص در شرایط آن دوران کشور روسیه، او را از رسیدن به حقیقت دین اسلام باز نداشت.

سال گذشته در جمع کانون نویسندگان و شاعران ترکیه در شهر آنکارا، وقتی خبر مسلمان شدن «تولستوی» را شنیدم، باور نکردم وخواستار دلیل و مدرکی برای ادعای دوستان شدم، آنها نیز کتاب پیش روی را به من نشان دادند. «رساله گمشده تولستوی» مرا به وجود آورد و تصمیم به ترجمه آن به زبان فارسی گرفتم.»

ج: چیزهایی که انسان‏ها باید بدانند

به قلم: راسیح ییلماز (مترجم کتاب از روسی به آذری)

«... کتاب حاضر، رساله ‏ای نوشته تولستوی است و موضوع آن درباره حضرت محمد(ص) و احادیث مربوط به اوست؛ ولی متأسفانه هیچ‏گاه ترجمه نشده، دلیل این را می‏توان فضایی حاکم بر نوشته شمرد، زیرا روس‏ها اکثراً مسیحی بوده و نام‏آور ادب و سخن روس را که معرف حضور تمام جهانیان است، در مورد وابستگی به حضرت محمد(ص)، برای خود و فرهنگ خود، اندکی بیگانه و مضر دانسته ‏اند.

تولستوی کتاب «عبدالله السهروردی» عالم بزرگ هندی در مورد احادیث حضرت محمد(ص) را بدون شک خوانده و برای پی بردن به این مهم، کندو کاو و تحقیقات بسیار زیادی انجام داده است...

در اصل، جمع ‏آوری احادیث در باب حضرت محمد(ص) در زمان خفقان دولت روسیه که تولستوی در آن زمان می ‏زیسته، به تنهایی کاری بسیار عظیم است و این مساله را عالمان تاریخ بسیار خوب می‏ دانند. در همین زمان، جمع‏آوری احادیث انتخابی از طرف تولستوی، می‏ توانسته مسیر و تفکر جدیدی را در شرایط فوق برای مردم به وجود آورد، ولی از همه چیز مهم‏تر در مورد ادیب و دانشمندی مانند تولستوی و احساس این که توجه آن بزرگ ادب روسیه به اسلام و عشق او نسبت به حضرت محمد(ص)، گردآوری همین رساله کوچک است.»

د: ایمان تولستوی

به قلم: پروفسور دکتر تلمان خورشید اوغلو علی ‏اف

و «واکیف تهمذ اوغلو خلیوف»

«... این اثر در سال 1909 میلادی در روسیه مسیحی نوشته شده، ولی هرگز به چاپ نرسیده است. در دوران حکومت کمونیستی در شوروی، با آن که بسیاری از کتاب‏ها دوباره و چندباره تجدید چاپ شدند، اما رساله تولستوی درباره حضرت محمد(ص) هرگز چاپ نشد. اگر بخواهیم از این نوع سانسور مثالی دهیم، می‏توان داستان زیر را بیان کرد:

در سال 1979 میلادی (70 سال بعد از نوشته شدن این اثر تولستوی)، در بزرگترین مجلسه جمهوری آذربایجان آن وقت، یعنی «مجله آذربایجان» مقدمه این رساله، ‏یعنی نامه همسر ژنرال آذری «ی. وکیل اوا» از آذری به روسی ترجمه شد و هدف، چاپ آن بوده است. اما موءسسه سانسور باکو، به این نوشته اجازه چاپ نمی‏ دهد. دلیل این سانسور را اداره سانسور باکو چنین اعلام می‏دارد که: «هوشمندی چون تولستوی نمی‏ تواند درباره اسلام و حضرت محمد(ص) این چنین قلم زند.» سردبیر مجله، این بار تاریخ نشر مجله را به تأخیر انداخته و به مقامات مسکو اطلاع می‏دهد. مسکو امر می‏کند «آری می‏تواند چاپ شود.» و به این شکل، نوشته تولستوی با خواننده آذری ارتباط می‏یابد.

چاپ ‏مقدمه رساله تولستوی در آذربایجان، مثل بمب صدا کرد و روشنفکران را به فکر واداشت...به این ترتیب بعد از 70 سال دوران حکومت کمونیست‏ها در شوروی آن روز و برقراری حکومتی نسبتاً دموکراتیک و گسترش اندیشه‏ ها و احترام به دین، موجب شد که در سال 1990 میلادی رساله فوق در روسیه به زبان روسی چاپ شود.»

دو نویسنده فوق در ادامه مطلب خود، درباره عنوان کتاب تولستوی نوشته ‏اند. «... متأسفانه همین کتاب در چاپ آذری آن که در آذربایجان توسط «کامیبلوف» چاپ شد، دوباره دچار اشتباه شده و کتاب را با همان نام اصلی خود چاپ کرده‏ اند، در حالی که ما در ترجمه این کتاب، «ترمینولوژی اسلامی» را در نظر گرفته و خطای مرتکب شده را جبران کردیم. عنوان اثر تولستوی «احادیث پیامبر(ص) که در قرآن نیامده» بود که ما در ترجمه این کتاب، ترمینولوژی اسلامی را در نظر گرفته و خطای مرتکب شده را جبران کردیم... زیرا قرآن کلام خداست، حدیث هم سخنان پیغمبر حضرت ختمی مرتبت است. به همین دلیل ما نام کتاب را «محمد رسول‏ الله نهاده و عرضه شدن به این صورت را متناسب‏تر تلقی کردیم، ‏زیرا در زمان امپراطوری روسیه، دین اسلام از جمله ادیانی بود که یادگیری آن غیرممکن بود و به همین دلیل، تولستوی باید برای کتاب یا رساله خود، نام دیگری انتخاب می‏کرده است.»

در ادامه این مطلب، در اثبات مسلمان شدن تولستوی آمده است:

«... در این جا باید به مساله ‏ای دیگر اشاره کرد، خانمی به نام «والریاپروهووا» سال‏ها پیش در روسیه اسلام آورد و با مردی عرب ازدواج کرد و قرآن کریم را به زبان روسی ترجمه کرد. شرق‏ شناسان و عالمان اسلامی، این ترجمه را پسندیده و همین شخص کتاب تولستوی درباره حضرت محمد(ص) و احادیث‏اش را نیز به صورت جدی در وسایل ارتباط جمعی مطرح کرده است. به نظر خانم «پروهووا» تولستوی سال‏ های آخر زندگی به دین اسلام اعتقاد پیدا کرده و طبق وصیت خویش، طبق اصول شریعت اسلام به خاک سپرده شده است.

حکومت جماهیر شوروی سال‏ ها این حقیقت را از مردم خود مخفی کرده است. «پروهووا» مدارک خویش را با جرأت و جسارت تمام انتشار داده و آنها را فاش کرده است. به گفته وی: تولستوی طبق موازین اسلامی به خاک سپرده شده و به همین دلیل است که بر سرسنگ قبرتولستوی اثری از «صلیب» نیست و این دلیل بزرگی بر این مدعاست. 
وی می ‏افزاید: در میان خلق روس، به خصوص روشنفکران روسیه ، تولستوی به عنوان کسی که قدرت الهی مسیحیت را قبول کرده، همواره مورد احترام و علاقه بود و طبیعی است اگر این حقیقت تغییر می‏ یافته، موج عظیمی به طرفداری از اسلام در روسیه کمونیستی به پا می‏ خواسته است و به همین دلیل است که حتی احتمال مسلمانی تولستوی نیز همواره توسط رژیم مخفی مانده است. دولت سوسیالیستی هرگز نمی‏ توانست اجازه افشای این مهم را در شرایط اجتماعی و سیاسی آن روز بدهد و به همین دلیل است که رساله و یا کتابچه احادیث حضرت محمد(ص)، گردآوری تولستوی همواره از نظر مردم مخفی مانده است.

هـ : تولستوی نویسنده شیفته حضرت محمد(ص)

به قلم: عارف ارسلان، مترجم کتاب تولستوی از زبان آذری به ترکی استانبولی

«اندیشه این که نویسنده بزرگی چون تولستوی وقتی آخرین نفس‏ های خود را می‏کشیده مسلمان شده، برای ما خوشحال کننده است. وقتی کاپیتان «کوستهو» مسلمان شده بود، رپرتاژ او را در روزنامه « Match» فرانسوی خوانده بودم و باورم نمی‏شد، همین طور، در سال 1983 میلادی، در مورد «کلمنت تورز» نیز همین احساس را داشتم، «کلمنت تورز» رهبر حزب کمونیست فرانسه بود. البته درعالم غرب، فقط همین ‏ها مسلمان نشدند و این لیست بالا بلندی است که می‏ توان هر روز به آن نام‏های جدیدی را افزود. اگر بخواهیم به زمان‏ های کمی دورتر برویم، می‏ توانیم از «پرنس بیسمارک»، «گوته» و بعضی دیگر مثل «پوشکین»، نویسنده بزرگ روسی و دیگران ‏هم نام ببریم. نام دیگری که از مسیحیت به اسلام گروید و عالم اسلام و مسیحیت را بسیار در حیرت فرو برد، کسی جز «پولوسین» نبود، «پولوسین» وزیر دین روسیه بود! این خبر تمام جهان را به فکر فرو برد. متأسفانه این خبر در ترکیه توسط هیچکس افشا نشد. و کسی از آن باخبر نبود تا این که «الوآلاتلی» این خبر را به این صورت که رئیس کلیسای ارتودکس، پدر مقدس «ویاچسلاوپولوسین» وزیر کمیته ارتباط مذاهب، رئیس کمیته آزادی وجدان و وکیل فدراسیون دوما، مسلمان شده است. آقای پولوسین تحصیلات خویش را در دانشکده فلسفه دانشگاه دولتی روسیه تمام کرده و همین طور از فدراسیون خارجی روسیه، دارای مدرک آکادمی است. من این را در کتاب مهم «الوآلاتلی» در مورد «گوگول» خوانده بودم، نام این کتاب «مرحمت» بود. وقتی این خبر را در کتاب خواندم، ابتدا باور نکردم و همواره فکر می‏کردم مگر می‏شود خبری به این مهمی را اصلاً نشینده باشم، ولی با تحقیقاتی که کردم، متوجه شدم خبر کاملاً درست است.

همسر آقای پولوسین هم به دین مبین اسلام گرویده بود. پولوسین نام خود را عوض کرده و «علی» نهاده بود. او امروز جزو مشاهیر جهانی شمرده می‏ شود.

در سال 1978 عالمان بزرگی مانند: «موریس بوکائیل» و «روژه‏گارودی» نیز مسلمان شده بودند. اینان کسانی بودند که در گذشته جزو تئوریسین‏ های کمونیزم بودند!

نویسنده در ادامه می ‏نویسد:

«تولستوی اسلام و مسلمانی را زمانی مطرح می‏کند که تبلیغات کمونیست‏ها به حداکثر خود رسیده و ضددین بودن به معنی قدرتمند بودن است. آن زمان برای بیان و یا تبلیغ یک دین، آن هم اسلام باید تحت شکنجه قرار گرفتن، یا اعدام شدن را به جان خرید و تولستوی این کار را کرد. در نقطه عطف هنر و ادبیات بودن و چنین کردن واقعاً در زمان تولستوی مساله از جان گذشتن شمرده می ‏شد.

تولستوی با همه تفاصیل فوق، احادیثی را که به حضرت محمد(ص) نسبت داده‏ اند جمع کرده و آن را به مردم روسیه تقدیم کرده است. در اصل، فلسفه‏ای مانند کمونیزم که از پایه اسیر آداب بسیار جدی داشت و یا ریشه عمیق‏تر آن، سوسیالیزم؛ نویسنده هوشمند روسی را هرگز تکان نداده و ‏او به جای استفاده از نعمات حکومتی که برای او آسان و در دسترس بوده، طرز تفکر خود را به اسلام و فلسفه آن متمرکز کرد. تولستوی در نامه ‏ای به «یلناوکیل‏اووا» نوشته بود.

«برای من محمدی بودن، از ستایش صلیب (مسیحیت) در مقام بالاتری قرار دارد و در این مقایسه، من اسلام را برمی‏ گزینم. اگر انسان‏ها حق انتخاب داشتند، هر انسان عاقل «پرودسلاو»، (مذهب مسیحیت غالب در روسیه)، بدون شبهه و بی‏تردید، محوری بودن خدای یگانه و پیامبرش را قبول می‏ کرد.»

احادیث انتخابی تولستوی که در کتاب آمده است، اکثراً در موضوعاتی مانند «فقر» و «مساوات» است که این‏ها به طور اعم حاوی درس‏ هایی به مردم روسیه است. تولستوی خود اذعان می‏ دارد که تعدادی از احادیث در «ترمینولوژی» اسلامی جایی ندارد و براساس منطق و تفکر، نمی ‏تواند صحیح باشد و این سخن تولستوی نشان دهنده آن است که تولستوی قرآن مجید را خوانده بود ‏وگرنه چگونه می ‏توانست احادیث غیرمستند را تشخیص دهد؟»
کتاب محمد رسول ‏الله اثر تولستوی، کاری جدی، مهم و خواندنی است. تردیدی نیست که پس از مطالعات پیگیر تولستوی درباره اسلام، مطالعه سخنان پیامبر گرامی اسلام(ص)، موجب آن همه شور و شناخت و شیفتگی در وی بوده و یادداشت‏ ها و گزیده‏ای که این فرزانه متفکر ازکتاب احادیث پیامبر(ص) اثر «سهروردی» فیلسوف هندی انتخاب کرده، نشانگر این علاقه قبلی اوست. از دیدگاه تولستوی، سخنان حضرت محمد(ص) درباره عشق و محبت به هم نوع و خدا، خوش‏بینی، اخلاق نیک، عدالت وراستی است. خوشبختانه ترجمه 92 حدیث که تنها بخشی از احادیث گزیده شده تولستوی بوده، در اثر حاضر آمده و منابع بسیاری از آنها نیز ذکر شده است. بیشتر این احادیث از کتاب صحیح بخاری (از منابع اهل سنت) است.

چند تذکر کوتاه

قطعاً عطا ابراهیمی‏ راد در ترجمه و آماده‏ سازی این اثر در سالی که به پیامبر اعظم(ص) تعلق یافته زحمت بسیاری کشیده و کار او از این نظر قابل تقدیر است؛ در عین حال، نکاتی درباره ترجمه اثر به نظر رسید که فهرست‏ وار ذکر می‏ کنیم:

1- به نظر می‏ رسد نوعی شتاب ‏زدگی در کار و عدم بازنگری متن ترجمه، باعث شده که علایم سجاوندی غالباً در جای خود ننشسته و به همین خاطر، روانی متن دچار مشکل شده است.

2- در برخی صفحات واژه ‏های مناسب در جمله به کار نرفته است، مثلاً در صفحه 29 در بخشی از پاراگراف یا بند دوم چنین آمده: «‏تولستوی دین حضرت محمد(ص) را آخرین دین الهی و دینی فوق‏ العاده شمرده، به مانند دین‏ های دیگر آن را از خرافات و امور باطل به دور دانسته و دینی کامل «تفصیل» نموده است. بهتر بود به جای واژه «تفصیل» از واژه «توصیف» استفاده می‏ شد.

3- در صفحه 12- آیه هفتاد و دوم سوره احزاب بدون ترجمه و ذکر مأخذ و به صورتی درهم ریخته و مخدوش آمده است.

4- در برخی موارد و در برخی جمله‏ ها، تطابق فعل و فاعل صورت نگرفته است.

5- مترجم محترم در بسیاری از موارد در متن، به جای فعل ماضی، از فعل مضارع استفاده کرده است. مثلاً در صفحه 28 و...

با این همه، این گونه کاستی‏ها در ترجمه، به هیچ وجه چیزی از اهمیت کار مترجم و اجرا و در یافتن و ترجمه چنین اثری به زبان فارسی، آن هم در این سال مبارک نمی‏ کاهد، امیدواریم چاپ جدید این اثر، با بازنگری در متن و ویرایشی مجدد، همراه با تصاویری از سال‏های مختلف زندگی تولستوی و نیز تصویری از محل زندگی و مزار این اندیشمند و نویسنده بزرگ همراه باشد.

مجله کیهان فرهنگی اسفند 1385 - شماره 245

تولستوی و محمد رسول الله (ص) (نامه ای از تولستوی در مقایسه اسلام و مسیحیت)

درباره حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)

منبع: رحماء

پشت پرده خطرناک ترین پروژه فرهنگی غرب/ آواتار به چه فرا می خواند؟ 

به گزارش صراط، مبانی آنچه در این نوشتار دین نوین جهانی نامیده می شود را باید در سالهای اولیه قرن بیستم جستجو کرد. زمانی که انجمن تئوسوفی و جریان عصر جدید (New Age Movement) برای بازسازی ساختار معنوی و دینی جوامع مختلف بر اساس آموزه های پیشامسیحی کابالیستی و تئوسوفیستی نظریات متنوعی ارائه نمودند. با این حال این جریان تا دهه اول قرن بیست و یکم به یک فرهنگ و ایده عمومی تبدیل نشد و در کتابها و محافل خاص باقی ماند. اوج این عمومیت و فراگیری را در عرصه رسانه ای باید فیلم آواتار به شمار آورد که کاملاً برگرفته از این آموزه های پیشامسیحی است و اقبال فراگیر جهانی از آن میتواند محکی برای آغاز زمان ارائه عمومی مبانی این دین نوین جهانی دانست. 

آواتار به چه فرا می خواند؟

فیلم آواتار در این میان یک شاخص است و بدنه این جریان طیف وسیعی از تولیدات و محصولات رسانه ای را شامل میشود که متأسفانه برخی رسانه های داخلی ناخواسته گرفتار مشارکت در مدل پیچیده دین‏زدایی و دین‏ستیزی شده اند که در حال حاضر فعال میباشد. این مسأله در حوزه تبلیغ و ترویج آموزه های دینی اهمیت مضاعفی می یابد چرا که به همان اندازه که ترویج آموزه های دینی می تواند با مدیریتی درایت محور و هوشمندانه، ابتکار عمل را در مواجهه با این جریان به دست گیرد، کاستی و ناکارآمدی آن می تواند پاشنه آشیل جریان سازی فرهنگی در این مسأله باشد. قدم آغازین در حرکت فرهنگی قوام مند و استوار و به کار گیری شیوه های هوشمندانه جنگ نرم، ترسیمی درست و فراگیر از مختصات فرهنگی است که در حال حاضر در آن قرار داریم.

در این گزارش، به بررسی پروژه رسانه ای خواهیم پرداخت که بر اساس مدل پلکانی مدیریتپیام  تنظیم شده است و هدف نهایی آن تمهید شرایط لازم برای ظهور «دین نوین جهانی» است. در ادامه نیز فیلم سینمایی آواتار محصول 2009 امریکا از این منظر مورد بررسی قرار میگیرد. 


پروژه دین نوین جهانی چیست؟

دین نوین جهانی را باید بخشی از پروژه نظم نوین جهانی و برگرفته از آموزه های پساساختارگرانه‏ی متفکران و استراتژیست های پست مدرن غرب دانست. این ایده که تحت عناوینی چون دین واحد جهانی   و سازمان ادیان متحد  در حال رشد است، بسیار نو پا بوده و در واقع به بازار داغ فرهنگی سال های آینده تعلق دارد. هرچند که همانطور که توضیح داده شد ریشه های آن در اوایل قران بیستم قابل شناسایی است. پیش بینی می شود با تمهیدهای رسانه ای تدارک شده در سال های آتی جریان فرهنگی مرتبط با این ایده به سرعت گسترش یابد و محصولات متنوع تصویری و مکتوب مرتبط با آن به بازارهای فرهنگی سراسر دنیا سرازیر شود.  

تئوری دین نوین جهانی از پیچیدگی قابل توجهی برخوردار است که تشخیص آن و اتخاذ تدبیر مناسب در برابر آن را مشکل می‏سازد. پروژه دین نوین جهانی برخلاف آنچه که شاید از عنوان آن به ذهن متبادر شود به دنبال از میان بردن تمام ادیان و معرفی یک دین جدید و واحد جهانی نیست. با این حال مکانیسم پروژه دین نوین جهانی به نحوی است که سبب می شود اصول عقاید و آموزه های متافیزیکی مشترکی مورد پذیرش پیروان تمام ادیان قرار گیرد و پیروان تمامی ادیان و حتی افراد لائیک و غیر دینی همگی زندگی خود را بر اساس این آموزه ها  تنظیم نمایند.به این ترتیب در عین حال که در ظاهر هیچ یک از ادیان مورد تعرض قرار نگرفته است، آموزه های عقیدتی مشترکی در مناطق مختلفِ فرهنگی و مذهبیِ زمین حاکم خواهد شد. تحقق این هدف، از پیش نیازهای غیر قابل چشم پوشیِ آن چیزی است که نظم نوین جهانی  نامیده می شود. 

دین نوین جهانی را بهتر است الهیات طبیعی بنامیم. رصد فعالیت هایی که تا کنون در چارچوب پروژه دین نوین جهانی انجام شده است، برخی از باورهای اعتقادی این آئین را برای ما آشکار می سازد. اگر شما کسی باشید که در زمان استقرار دین نوین جهانی زندگی می کنید، صرف نظر از اینکه اِسماً مسلمان باشید یا مسیحی یا سیک و یا بودیست، به چند گزاره باور عمیق خواهید داشت: 

-جهان یک مجموعه واحد وهماهنگ است و من جزئی از این مجموعه هستم. 

-یک روح مقدس در همه اجزا جهان جریان دارد.

-اجزای جهان اعم از درختان، دریاها و خشکی ها، حیوانات و عناصر گوناگون روح مقدس جهان را در خود دارند و تعادل خود را از آن روح کسب می کنند. به دیگر عبارت روح مقدس ساری در اجزا جهان، تعادل و هماهنگی جهان را تضمین می کند. 

-روح مقدس جهان در وجود تک تک انسان ها نیز حضور دارد.

-روح مقدس جهان وجود متشخص ندارد. او شعور مطلقی است که در جهان جاری است. او نمی شنود و متأثر نمی شود. نقش او ایجاد تعادل است. چه درخواستی باشد و چه نباشد تعادل انجام می شود. عشق و نفرت که از مظاهر تأثر است در او راه ندارد. آنچه مهم است تعادل است. 

-روح مقدس آهنگ هستی را می نوازد و حرکت اجزا جهان اعم از همه جانداران، رقص و توازنی متناسب با آهنگ نواخته شده از سوی اوست. 

-راز سعادت انسان هماهنگ شدن با ملودی طبیعت ذی شعور است. شناخت طبیعت و همراه شدن با آن کلید خوشبختی است. انسان در صورت هماهنگی با طبیعت و نظم موسیقائی جهان پس از مرگ نزد روح مقدس باز می گردد، چرا که جان او ودیعه ای از جانب اوست. جانِ رفته، در چرخه تکرار شونده هستی در کالبدی جدید به جهان و طبیعت باز می گردد. این چرخه همواره ادامه دارد. حیات در پس حیات است و جاودانگی حق مسلم همه است. 
 
-روح مقدس تعادل را تضمین می کند. گاهی برای تعادل لازم است روح مقدس متشخص شود و در کالبدی طبیعی حلول کند تا با آموزش دیگر انسان ها ضامن بقاء تعادل در جهان باشد. 

-هر انسانی روح مقدس را تنها باید در وجود خود جستجو کند. بیرون از او راهی به سوی شنیدن ملودی جهان نیست. روح مقدس حلول یافته در انسان های خاص نیز جز آنکه انسان های دیگر را متوجه درون خود کند وظیفه ای ندارد. همه از درون موسیقی جهان را می شنوند و باید با آن به رقص در آیند تا بازگشتشان به جهان و طبیعت تضمین شود. این چرخه بخشی از تعادل است. 

-هماهنگی و تعادل با طبیعت سلامت کالبد را به همراه دارد. نوید به فرادرمانی، انرژی درمانی، خوددرمانی و سلامت جسم و کالبد نیز از آموزه‏های این دین نوین جهانی است.

همانطور که ملاحظه می شود این آموزه ها بر پایه مفاهیم بنیادینِ روح مقدس، تعادل، تناسخ، دریافت درونی موسیقی هستی، ستایش و هماهنگی با طبیعت و در نهایت مفهوم تجسد ( حلول روح مقدس در کالبد طبیعی) استوار گشته است.  توضیح بیشتر مضامین و آموزه‏های دین نوین جهانی و ارتباط آنها با میراث قبّاله، شَمَنیسم بومیان امریکا، هندوئیسم و بودیسم نیازمند مجال جداگانه ای است. آنچه اکنون در اینجا مهم و مد نظر است، ابتنای این دین نوین بر پایه هماهنگی با طبیعت، پذیرش تناسخ، باور به تعادل موسیقایی هستی در قالب چرخه های حیات و درنهایت پذیرش تجسد و به عبارت دیگر آواتاریسم می باشد. 

پروژه دین نوین جهانی در خدمت منافع چه کسانی است؟

سازمان ادیان متحد به ابتکار بنیانگذاران امریکائی اش راه اندازی شد و شدیدا مورد حمایت دولت ایالات متحده و همچنین سازمان ملل متحد می باشد. کتاب ها، فیلم های سینمایی، برنامه های تلویزیونی و وبگاه هایی که  این ایده را دنبال می کنند به نحو متمرکزی از ایالات متحده کنترل می شوند. 

شورای روابط خارجی، مهمترین و تأثیرگذار ترین مؤسسه مطالعاتی در تعیین سیاست خارجی ایالات متحده در قبال کشورها و  مناطق مختلف است. این مؤسسه که به شدت مورد اعتماد کاخ سفید و کنگره می باشد، پروژه های تحقیقاتی متعددی را در خصوص مسأله ادیان در خاورمیانه و دیگر نقاط جهان، به انجام رسانده است. 

رضا اصلان که در چند رشته مرتبط با دین شناسی و مطالعات ادیان دارای مدرک دکتراست

 از جمله نظریه پردازان درجه اول دین نوین جهانی به شمار می آید.

بسیاری از اعضای برجسته وزارت خارجه، وزارت دفاع و بسیاری از نمایندگان کنگره در کنار پژوهشگرانی با نژادهای مختلف از کشورهای ویژه عضو  این شورا هستند. رضا اصلان  و ولی نصر  دو پژوهشگر ایرانی عضو این شورا هستند. رضا اصلان که در چند رشته مرتبط با دین شناسی و مطالعات ادیان دارای مدرک دکتراست از جمله نظریه پردازان درجه اول دین نوین جهانی به شمار می آید.

 انجام پژوهش های مربوط به دین نوین جهانی در مهمترین و راهبردی ترین مرکز مطالعات امریکا، نشان می دهد این پروژه برای دولتمردان و سیاستمردان پنهان و آشکار ایالات متحده از اهمیت عملیاتی خاصی برخوردار است و با جدیت آن را دنبال می کنند. فیلم های درجه اول سینمای هالیوود نیز از سال 2000 به این سو، به طور سامان یافته و گسترده ای تمهید رسانه ای جهت باور به مؤلفه های دین نوین جهانی را فراهم نموده است. در ادامه این گفتار به نحو تفصیلی تری به  بخش رسانه ای پروژه دین نوین جهانی پرداخته خواهد شد.  

می توان گفت مهمترین مانع در تحقق طرح های نظم نوین جهانی بویژه در منطقه خاورمیانه، مسأله دین و باورهای مذهبی است. تلاشهای چند صدساله کانون های آنگلوساکسون از زمان استعمار کهن انگلیس تا کنون، اکنون در پروژه دین نوین جهانی به زعم این کانون ها در آستانه ثمر دهی قرار دارد. کانون های اسلامی خاورمیانه به دلیل ارائه ساختارهای اجتماعی برای پیروان اسلام، که تبلور کامل آن در نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران خود را نشان می دهد، مانع اصلی تحقق طرح های کلان اقتصادی و سیاسی در قالب برنامه های نظم نوین جهانی است. پروژه دین نوین جهانی که قلب ماهیت کانون های اسلامی خاورمیانه در عین حفظ ظاهر و پوشش آنها را هدف خود قرار داده است می تواند این مانع بزرگ در راه تحقق اهداف کانون های سرمایه دار آنگلوساکسون را از میان بردارد. 


سینمای امریکا چه نقشی در اجرای پروژه دین نوین جهانی دارد؟

مفاهیم تعادل طبیعی، مراقبه و هماهنگی، کشف خدای درون، تناسخ، آواتاریسم (تجسد روح مقدس) و بسیاری از دیگر مفاهیم مرتبط با آموزه های دین نوین جهانی در طول دهه اخیر به شکل سامان یافته و وسیعی در فیلم های هالیوودی مورد پرداخت و تأکید قرار گرفته است. جدیدترین تولید هالیوودی که در راستای بخش رسانه ای پروژه دین نوین جهانی ساخته شده است، سینمایی (Avatar (2009 تازه ترین شاخص رسانه ای این پروژه است که باید نقطه عطفی در این خصوص به شمار آید.

 به طور کلی هالیوود از سال 2000 به این سو در دو فاز متعاقب، این پروژه را دنبال می کند. فاز نخست که باید آن را از سال 2000 تا 2010 دانست دوره تثبیت مفاهیم بنیادین مورد نیاز در پروژه دین نوین جهانی است. همانطور که مستند و مستدل خواهد شد، مفاهیمی چون تعادل طبیعی ، تناسخ  و تجسد  با به کارگیری مدل پلکانی مدیریت پیام، اکنون به مفاهیمی آشنا و مأنوس برای طیف وسیع مخاطبان جهانی هالیوود تبدیل شده اند. اکنون و پس از تثبیت این مفاهیم در جان و ذهن مخاطبان، زمان استفاده عملیاتی از این مفاهیم و معرفی نظام فکری-معنوی است که بر پایه این مفاهیم بنیان نهاده شده است.

 فیلم سینمایی (Avatar (2009 و (The Book of Eli (2010

 نخستین نشانه های دین نوین جهانی در هالیوود به شمار می آیند.

در بخش دیگری مستندات مربوط به این دو دوره در سینمای امریکا ارائه خواهد شد؛ در اینجا به طور اجمال به این نکته می توان اشاره کرد که فیلم سینمایی (Avatar (2009 و (The Book of Eli (2010 نخستین نشانه های این فصل جدید به شمار می آیند. فیلم کتاب اِلی نیازمند تحلیل مستقلی است که به زودی انجام خواهد شد. جالب اینکه کمتر از یک ماه پس از اکران آواتار، فیلم جدید شیمالایان کارگردان امریکاییِ هندی تبار که مشخصا روی بحث های معنویت نوین تمرکز دارد با نام   the last Airbender که به مسأله آواتاریسم می پردازد، اکران خواهد شد. انیمیشن آخرین الهه هوا نیز به صورت یک مجموعه تلویزیونی در سال گذشته وارد بازار شد.

آواتار و دین نوین جهانی 

در اینجا به منظور ملموس شدن آنچه تا کنون گفته شد، نگاهی گذرا به فیلم سینمایی آواتار خواهیم داشت و تا حدی که مجال  این گفتار است، نقش رسانه ای این فیلم را در پیشبرد پروژه جاری دین نوین جهانی، بررسی خواهیم کرد. 

خلاصه داستان

داستان در سال 2154 شکل می گیرد. انسان ها در یکی از قمرهای سیاره پولیفِموس، ذخائر عظیم زیر زمینی از عنصری نایاب و بسیار گرانبها به نام آنوپتانیوم (Unobtanium) را شناسایی کرده اند. انسان ها این قمر بسیار بزرگ را پاندورا (Pandora) می‏نامند. این قمر با موجوداتی آبی رنگ و بلند قد شبیه به انسان پر شده است. این موجودات هوشمند خود را ناوی (Na’vi) می نامند.

انسان ها در یکی از قمرهای سیاره پولیفِموس،

 ذخائر عظیم زیر زمینی از عنصری نایاب و بسیار گرانبها به نام آنوپتانیوم (Unobtanium) را شناسایی کرده اند.

 آنها در هماهنگی با طبیعت حیات خود را پیش می برند و یک الهه مؤنث به نام ایوا (Eywa) را پرستش می کنند. ساکنان بومی پاندورا مانع بزرگی در دسترسی به تمام منابع آنوپتانیوم هستند. گروهی از دانشمندان به سرپرستیِ دکتر  گریس آگوستین (Grace Augustine) پروژه آواتار را تحقق بخشیده اند تا بوسیله آن به درون دنیای بومی ها راه یابند. آواتار بدنی شبیه به بدن بومی ها و تولید شده از ترکیب DNA ساکنان بومی و انسان است که می تواند بوسیله یک انسان کنترل شود و به درون قبایل بومی برود. 

گروهی از دانشمندان پروژه آواتار را تحقق بخشیده اند تا بوسیله آن به درون دنیای بومی ها راه یابند.

 آواتار بدنی شبیه به بدن بومی ها و تولید شده از ترکیب DNA ساکنان بومی و انسان است

 که می تواند بوسیله یک انسان کنترل شود و به درون قبایل بومی برود. 

کلنل فرمانده نظامی منطقه است و تنها به نابودی ساکنان پاندورا به عنوان راه حل فکر می کند. جیک یک تفنگدار نیروی دریایی است  که پاهای خود را از دست داده است. او به عنوان  کنترل کننده یکی از آواتارها انتخاب می شود. جیک بر خلاف سایر آواتارها موفق می شود اعتماد بومی ها را جلب کند. 

نیتیری (Neytiri) که دختر رهبر ناوی است، شاهد توجه درخت مقدس (Tree of Life) ناوی به جیک است. رهبر معنوی قبیله این حادثه را نشانه‏ای از مقدس بودن جیک می‏داند. نیتیری مأمور می شود آداب و عقاید ناوی را به جیک آموزش دهد. اهالی ناوی در تنه یک درخت غول‏پیکر زندگی می کنند. جیک به کمک دکتر آگوستین در می یابد ناوی ها ارتباط وثیقی با روح طبیعت دارند.از نظر آنها الهه مقدس ایوا تعادل همه جهان را بر قرار می کند. 

جان هر جاندار ودیعه ای از سوی ایوا است و روزی باید به سوی او باز گردد. ناوی ها به طبیعت آسیب  نمی زنند، طبیعت نیز از آنها حمایت می کند. آنها روح مقدس یا ایوا را از طریق درختی مقدس (Tree of Secrets) احساس می کنند و با آن مرتبط می شوند. جیک شیفته فرهنگ و عقاید ناوی ها می شود. او دیگر با کلنل همراه نیست و به کمک دکتر آگوستین که او نیز به فرهنگ بومی ها توجه خاص دارد، تصمیم می گیرد به آنها در برابر نیروهای نظامی کلنل یاری رساند. اما بومی ها دیگر به او اعتماد ندارند و او را عامل رنج بزرگ (Great Sorrows) می دانند. اما جیک موفق می شود با به زانو در آوردن پرنده غول‏پیکر و مقدسی به نام تروک (Toruk Maktao) اعتماد بومیان را جلب کند. 

ناوی ها به طبیعت آسیب  نمی زنند، طبیعت نیز از آنها حمایت می کند.

 آنها روح مقدس یا ایوا را از طریق درختی مقدس (Tree of Secrets) احساس می کنند و با آن مرتبط می شوند.

در جنگی سخت جیک موفق می شود کلنل و نیروهایش را از بین ببرد و دنیای جدید را خلق نماید. اکنون جیک دیگر نمی خواهد به دنیای انسان ها بازگردد. در مراسم آئینی خاصی پای درخت مقدس، روح جیک از بدن انسانی او خارج می شود و نزد ایوا می رود و سپس همان روح از جانب ایوا در بدن آواتاری جیک حلول می کند. 

ادامه این مقاله مهم  و با ارزش را در سایت صراط بخوانید!

بسم الله الرحمن الرحیم      

چراغ عمر انقلاب هر چه پرنورتر و بلندتر می‌شود، سنگ پرانی دشمن سنگین‌تر و تندتر می‌شود. نهال انقلاب هر چه بزرگتر و تنومندترمی‌شود هراس دشمن نیز بیشتر و خنجر انتقام‌اش زهر آگین‌تر. خیالی خام‌تر از این سراغ ندارم که در روز روشن انقلاب با لالایی شبانه توهم توطئه شیطان، به خواب عمیق خرگوشی برویم وقتی بیدار شویم که اسارت یوسف انقلاب در قعر چاه فتنه‌های کور خارجی و داخلی شاهد باشیم. نگذاریم دندان عقل و اندیشه‌ غیرت انقلابیمان آنقدر کرم زده شود که نیازمند جراحی دردناکی چون فتنه 88 باشیم.
حالا هر روز باید بیش از پیش نزدیک شدن دشنه دشمنان به شاهرگ غیرت انقلابیمان احساس کنیم. دشمن خارجی از ارعاب و تهدید و تطمیع خسته و ناامید شده و به نابودی ما می‌اندیشد اما از یک چیز نامید نشده، آن هم از قطاران وطنیشان. این یکی زخم‌اش کاری‌تر از آن یکیست چرا که هر چه بر من می‌کند نه دشمن تابلودار که آن آشنا و یار و همسنگر دیروز و امروز وفردا می‌کند. این دشمن با چراغ خودی و دوست و انقلابی بودن می‌آید .9 دی نشان داد درون انقلاب کرم‌هایی خزیده‌اند و زیر سایه غفلت ما ماری شده‌اند در آستین‌مان. زالو صفت به ریشه‌های نظام چسبیده‌اند و ذره ذره خون جان بیت‌المال  را به گاو صندوق بیت الحال خود سرایزیر می کنند برای روز مبادا.  خورده‌اند و برده‌اند و حالا کرم‌ها و انگلهای دیروز شده‌اند جن و پری و دیو‌های امروز. حالا دیگر شکم آورده‌اند و جای بیشتری لازم دارند برای نفس کشیدن و آروغ زدن آنچه سالها بلعیده‌اند و آماده می‌شوند برای ضیافت پیشرفت و توسعه و ترقی کشور با اشتهای بیشتر. شاید هم دلشان می‌خواهد خطری بالای سر کشورمان نباشد کجا بروند وقتی آنقدر بالا کشیده‌اند که نمی‌توانند بروند و ببرند.
شاید هم آنقدر قبضه کرده‌اند که خیال می‌کنند ایران سرای آنان هست وبس پس، باید با زبان خوش تحویلشان دهیم این مرزو بوم را  که آخرین عقده‌های فرویدی خود را همینجا خالی کنند. شاید هم ....شاید، شاید...اما هرچه هست دشمن داخلی کوچک هست زره بینی اما زهرش هر شیری را از پای می‌اندازد اگر غافل شویم از فرمان امام(ره) که: نگذارید این نظام و این انقلاب به دست نامحرمان و نااهلان بیافتد. زالوهای دیروز پوست انداخته‌اند در پوست هم وطن و همشهری و همزبان و...به سراغمان آمده‌اند.  زبانمان  را خوب بلدند. دردها را خوب یاد گرفته‌اند و برای هر دردی نسخه‌ایی می‌پیچند خارج از انقلاب و با فرمول خارجی . چرا که قبل انقلاب مرغ همسایه همیشه غاز بوده! خصوصا از نوع چشم آبی و موطلایی و... آنگلو ساکسون‌اش!
دستان این دشمنان دوست نما عجیب بوی تعفن اشرافی گری و سرمایه داری  قارونی و فرعونی دارد. تعفنی که مشام همیشه برای رهروان راه انبیاء ازار دهنده بود و هست. نمی‌توانند مثل قارون در برابر بنی اسرئیل نمایش تجمل و تفاخر و دارندگی و برازندگی بدهند. جایی باید این فشار داشتن بر گرده ملت وارد شود اما نمی‌دانند چگونه از زیر این فشار سنگین داشتن خود را رها کنند. این حصار تنگ نظامی اسلامی و ولایتی فقیهانه و متشرعانه  و این آخرین ستون خیمه نظام مستضعفین و پابرهنگان باید درهم بشکند تا شاید کمی آرامش یابند در کنار جمهوری ایرانی و خالصانه‌ترین درودهای خود را  نثار دلارهای نرخ دولتی  و شمش‌های طلایی پستوهایشان کنند.  باید این نظام و اندیشه برچیده شود تا آنان بتوانند بال و پر باز کنند و در آسمان نظام سرمایه‌داری در کنار راکفلرها و روپرت مرداک‌ها(مرداخ)و  شاهزادگان و امیران سعودی و کویتی و اماراتی و...برقله هرم قدرت دهکده جهانی برای خود جایی اجاره کنند.  
فریاد انالحق‌شان آنقدر بلند بود که همه فهمیدند( حتی خودشان) که این نمایش‌های کف خیابانی برای لحاف است آن هم لحافی که برایشان دوخته نشده. البته بدک هم نبود برای دلبری که برای دیو غربی کردند و دل‌ش را به دست آوردند. می‌ارزید برای‌ این عروس هزار رنگ و هزار داماد متمدن، عربده بکشند و سینه چاک کنند و شعبان بی مخ استخدام کنند و خیابان به خیابان بسیجی و حزب‌اللهی و هر آنکس که بوی خدا و دین و مذهب علوی می‌دهد در آتش حقد و کینه خود بسوزانند!  حق دارند حمله کنند به انقلاب، وقتی که قلاده‌های طلای آمریکای و اروپای و اسرائیلی خود را بیشتر از هر ایرانی دوست دارند.    

9 دی را اگر بشکافی در آیینه شفاف دل‌اش صدها 9 دی خواهی دید به رنگ 42 خرداد، 22 بهمن، 12 فروردین، 13 آبان، 3 خرداد...اینها همه فتح است در فتح و الفتوح انقلاب اسلامی. برای ملت ایران این انقلاب یعنی آزمون پشت آزمون و هر روز این آزمون‌ها سخت‌تر می‌شود و سنگین‌تر. چرا که این انقلاب با اسلام  و ولایت گره خورده است و بوی تازگی و طراوت‌اش مشام‌های نامحرمان و نااهلان داخلی و خارجی را می‌آزارد. آنان برای چپاول مصر وطن نیازمند پیراهن عثمانی داخلی‌اند. مبادا مشکلات، هر روز پیراهن عثمانی باشد برای مصالحه منشور استقلال وطن در شورای ثقیفه فتنه. برای حفظ نظام و انقلاب از شرور فتنه‌گران دعا کنیم!