قرض دادن زن خود بدون رضایت او!
ازدواج استقراضی
از رفتارهای زشت زرتشتی در عصر ساسانی ـ که متأسفانه برخی ناآگاهان آرزوی بازگشت آن روزگار را دارند ـ قرض دادن زن خود به مردی دیگر و به عبارت دیگر ازدواج استقراضی بوده است.
خلاصه ی ازدواج استقراضی چنین است که مرد حتی بدون اجازه ی زن خود، می توانست او را به ازدواج مردی دیگر در مدتی معین در آورد. فرزندانی که به وجود می آمدند به شوهر اول تعلق داشت (هرچند از نطقه ی مرد دوم بود) و به عنوان نیروی کار و برده به این فرزندان نگاه می کردند و شوهر اول گاه آنها را می فروخت.
در متن های حقوقی زمان ساسانیان، به ویژه «ماتیکان هزار داتستان» در مورد ازدواج استقراضی به تفصیل سخن گفته شده. وندیداد فرگردهای چهارم و پانزدهم به صورت مختصر در این مورد سخن گفته است. در «دینکرد و روایت پهلوی» نیز به اشارات مفصل تری بر می خوریم. (وندیداد، هاشم رضی، ج 1، ص 508، شرح)
هاشم رضی در کتاب «وندیداد» در شرح فرگرد 4، صفحه 507 ـ 508 چنین می نویسد:
در «ماتیکان هزار داتستان» یا هزار ماده ی قانونی مطالب بسیاری در باره ی زنان، ازواج، واگذاری زنان یا ازدواج استقراضی آمده است. یک مرد حتی می توانست علی رغم میل و رضایت پادشاه زن خود، او را به اشخاص تنگدستی که نیاز به زن داشتند، برای مدت معینی واگذار کند. شرایط معاهده، زمان واگذاری، فرزندانی که از این زن در مدت قرض دادن وی تولید می شد، همه قبلا مورد موافقت دو طرف قرار می گرفت. (در باره ی حقوق ساسانی، ج 1، ص 36) و به این ترتیب دستور وندیداد اجرا می شد.
دارایی زن به شوهر دوم نمی رسید و تنها نیروی کار و خدمات و در صورت توافق تا اندازه ای، فرزندانی که از شوهر دوم در مدت استقراض حاصل می شد، برای شوهر ثانوی محفوظ می ماند.
باید اشاره شود که این مورد مراجعه ی نیازمندان و اشخاص تنگدست به اشخاص مرفه الحال، قوانین ویژه ای داشت. شخص نیازمند که درخواست می کرد، خود از قوانین آگاه بود و درخواست به صورت قانونی عرضه می شد. (همان کتاب، ص 35)
کودکانی که از شوهر دوم برای زن تولید می شد، متعلق به شوهر اول بود.
پس از مراجعه ی کسی که نیازمند زن بود، مردی که به او مراجعه شده بود ـ با توجه به مطالب «ماتیکان هزار داتستان» ـ زن خود را با اجرای صیغه ای، به طور موقت از قید زوجیت آزاد می کرد. شوهر هرگاه به زن بگوید که: «از سوی من،  بر خود آزاد شدی...» صیغه ی طلاق موقت جاری شده و اجازه داشت به عنوان «چاکرزن» به ازدواج دیگری در آید. (در باره یک کتاب حقوقی ساسانی. فرهنگستان هایدلبرگ، 1910، جزوه 11، ص 3)
حتی مرد می توانست زن خود را بدون توافق زوجه به دیگری به طور موقت واگذار کند. در چنین صورتی شوهر دوم از ثروت زن بهره ای نمی برد؛ همچنین کودکان تولید شده نیز چنان که اشاره شد به شوهر اول تعلق داشتند و شوهر اول هرگاه که می خواست مطابق قانون می توانست زن و فرزندان وی را  که از شوهر دوم بود، باز پس گیرد...
فرزندانی که تولید می شدند، گاه به فروش می رفتند و این منبع درآمدی برای پدر بود و به عنوان نیروی کار از این فرزندان، چون بردگان بهره بری می شد. زن و کودک و برده، درست به عنوان یک شیء بودند.
به موجب «ماتیکان هزار داتستان» فروختن فرزند و به بردگی گرفتن فقط از اختیارات پدر است که می تواند فرزند را بفروشد، بکشد یا عضوی از او را ناقص کرده از کار بیندازد. (در باره حقوق ساسانی، جزوه 5، ص 22)
نظر اسلام در مورد ازدواج استقراضی
از نظر اسلام زن شوهردار نمی تواند با مرد دیگر ازدواج کند حتی اگر شوهر به آن راضی باشد. البته همانگونه که در متن فوق آمده، زرتشتی ها ابتدا زن خود را طلاق می دادند و سپس زن با مرد دوم ازدواج می کرد. اما از نظر اسلام، در این نوع ازدواج، تخلف های زیر صورت می گرفته است:
ـ شوهر اول حق ندارد برای همسر سابق خود، شوهر تعیین کند. بلکه دیگر هیچ اختیاری نسبت به او ندارد. زن آزاد است با هرکه خواست و با هر شرایطی که مایل بود ازدواج کند. پس اگر ازدواج دوم بدون رضایت زن باشد آن ازدواج باطل است.
ـ شوهر دوم پدر فرزندانی است که با ازدواج دوم تولد یافته اند، نه شوهر اول. چون فرزند با نطفه ی مرد دوم درست شده است. گویا برای همین بوده که مرد اول محبتی نسبت به فرزندان نداشته و با دید برده به آنها می نگریسته و می فروخته است.
ـ فرزندان ازدواج دوم مثل انسانهای دیگر هستند و کسی نمی تواند به عنوان برده به آنها نگاه کند و آنان را بفروشد حتی پدر واقعی (شوهر دوم) هم چنین حقی ندارد.
ـ در اسلام «ازدواج موقت» داریم اما چیزی به عنوان «طلاق موقت» وجود ندارد.
ـ ثروت زن چه پیش از طلاق و چه پس از آن و به عبارت دیگر در همه حال، برای خود اوست و شوهر حق تصرف بدون اجازه ی او را ندارد.
ـ هیچکس حتی پدر حق ندارد دیگری را بکشد یا صدمه ای به بدن دیگری وارد کند.
لینک مرتبط:
نامگذاری ازدواج استقراضی

تشرّف یک زرتشتی به اسلام
از شش هفت ماه پیش جوانی زرتشتی به نام سوشیانت با من تلفنی تماس می گرفت. با شور و نشاط می خواست از دین زرتشتی دفاع کند. بنا داشت با همکاری موبدان، تشکیلاتی راه بیندازد و با تحقیق، به ایرادات مسلمانان به دین زرتشتی جواب بدهد.
پس از مدتی از موبدهای سرشناس گلایه داشت که دیگر به تماس های تلفنی او جواب نمی دهند حتی یک بار خواست من را واسطه قرار دهد تا با آنها صحبت کنم که جواب او را بدهند.
وی بعد از تحقیقات به حقانیت اسلام پی برد و به اسلام گروید هرچند با مشکلاتی روبرو شده است. این استبصار را به او تبریک می گوییم. امیدواریم که این بصیرت، از روی آشنایی لازم با دو دین اسلام و زرتشتی باشد.
پیام او چنین است:
من یک زرتشتی بودم اما بعد از تحقیقات و آشنایی با آقای فاطمی به دین اسلام روی آوردم به شما هم میگم به دینی که افراد آن در سوراخی قایم شده اند نروید من الآن از یزد فرار کرده و به جای دیگر رفته ام آنان مرا مرتد می خوانند.
پیام او را در ذیل این پست بخوانید:
از زبان یک زرتشتی شناس

اندیشه و گفتار و کردار نیک
شعاری ایرانی نه زرتشتی
دکتر جلیل دوستخواه از زرتشتی پژوهان برجسته ای است که عمر خود را در کاوش در آثار زرتشتیان و تاریخ ایران باستان گذرانده است. وی طی ایمیلی به اینجانب، شعار فوق را شعار کهن ایرانی دانسته است اما مورد استفاده در گاهان:
«این سه کوتاه سخن ِ درخشان و زرّین، گوهر ِ همه ی اندیشه و گفتار انسانی و والای زرتشت در گاهان گران مایه ی او و یادگاری از فراسوی هزاره هاست و گرچه بیشتر کاربُرد آن از سوی زرتشتیان است؛ امّا تنها ویژه ی آنان نیست و نماد اندیشه و فرهنگ همه ی ایرانیان نیک اندیش و نیک گفتار و نیک کردار، به شمار می آید.»
لینک مرتبط:
هیچستان
اندیشه و گفتار و کردار نیک

منبع: گفتگو با زرتشتیان

ترجمه های الکی
از دوست گرامی مجید تشکر می کنم که این مطلب را جهت درج در وبلاگ در اختیار گذارد.
در کنار ترجمه های اروپایی ده ترجمه فارسی نیز از گاتها موجود است. مرادی غیاث آبادی ضمن نام بردن از آنها به نکته بسیار مهمی اشاره دارد که هیچکدام از ترجمه های دهگانه فارسی شباهتی با یکدیگر ندارند در حالی که ترجمه های اروپایی شبیه هم هستند!
1- در همه ترجمه های فارسی گاتها، برخلاف متن اوستایی و ترجمه های اروپایی، واژه"خدایان" به "خدا" تبدیل شده است! (جمع را مفرد نوشته اند) ژان کلنز پژوهشگر بزرگ گاتها نیز می نویسد که اهورامزدا یگانه خدای زرتشتیان نیست؛ و حتی نمی توان نشان داد که در گاتها اهورامزدا بر دیگر خدایان برتری داشته باشد (مقالاتی در باره زرتشت و دین زرتشتی، ص 33 ).
2- نام زرتشت در متن اصلی گاتها سوم شخص و ضمیر غایب است ولی در ترجمه های فارسی به اول شخص و ضمیر حاضر تبدیل شده است ! ماریان موله نیز در این باره می نویسد: "نسبت دادن سرودهای مذهبی به زرتشت به عقیده ما مشکوک می آید" زیرا نام او "به صیغه سوم شخص" آمده است (ایران باستان ، ص29)
3- "روان گاو" به واژه هایی چون "روان مادرگیتی"، "جهان و جهانیان" و "فرشته نگهبان جانداران سودمند" تبدیل شده است؛ "گاو شیرده" به "روان آفرینش"، "روان گیتی بارور"، و "جهانیکه آبستن تحولات و دگرگونیهاست" برگردانده شده است. با این تبدیل مترجمان ناگزیر شده اند هر چه به شرح گاو مربوط می شود را هم تغییر دهند. هدف از تبدیلات فوق آنستکه به تقدس متافیزیکی گاو در باورهای دینی دامداران باستانی، یک معنای جهان بینانه فلسفی بدهند.
4- واژه "چوپان" تبدیل شده است به واژه هایی چون "نیکوکاران و پارسایان و رهبر آنها"، "کسیکه با راستی و درستی می زید و کسی که جهان را می پرورد"، "پارسایان و کارگران درستکار" و "نگهبان و سرپرست خوب". بدینگونه یک گله دار تا سطح رهبری سیاسی و اجتماعی ارتقاء می یابد!
5- "شیر" و "چربی شیر" در ترجمه های فارسی تبدیل شده است به "فراوانی"، "پیشرفت جهان و سعادت مردمان درستکار"، "شیرینی مادر گیتی"، "راهنمای آبادانی"، "پیشرفت و بهبودی" ... تبدیل شده است.
بدین شکل نیایش ها از حالت نیایش های ساده و کهن مردم دامدار و روستایی که با خدایان خود راز و نیاز می کردند به مفاهیمی امروزی و فلسفی تبدیل شدند.

برای مطالعه بیشتر مراجعه شود به:http://ghiasabadi.com/zoroaster_gatha_03.htm

منبع: گفتگو با زرتشتیها
 

ضرورت اخراج آریایی ها از ایران!
یکی از خواسته های ایران پرست های افراطی ، اخراج غیر آریایی ها از ایران است؛ چون آنها ایرانیان اصیل نیستند و از جاهای دیگر به اینجا مهاجرت کرده اند.
به نظر ما تشخیص آریایی از غیر آریایی ممکن نیست مگر در مورد اندک افراد اما آنان مدعی اند که می توان نژادها را تشخیص داد.
اگر خواسته ی آنها در مورد اخراج غیرآریایی ها را منطقی و عاقلانه بدانیم، طبق همین منطق باید آریایی ها نیز از ایران اخراج شوند؛ زیرا آریایی ها سه چهار هزار سال پیش ، از سیبری به سرزمین خرم و آباد ایران آمدند. آنان نه تنها ایرانیان اصیل را کنار زدند یا در خود حل کردند بلکه حتی این کشور با عظمت را «سرزمین آریایی ها» نام نهادند. (کلمه ی «ایران» از «آریایی» گرفته شده به معنای «سرزمین آریایی ها» است.)
اگر نژادهای دیگر دو هزار یا هزار یا پانصد سال پیش به ایران مهاجرت کردند، آریایی ها سه چهار هزار سال پیش آمدند. آیا اگر کسی زودتر آمد ـ و به اعتقاد ایران پرستها اگر کسی زودتر خطا کرد ـ مگر می توان به او حق داد؟ چرا به نژاد یا نژادهای قبل از آریایی ها توجه نداریم؟ چرا آنها را مالک اصلی ایران ندانیم؟ مگر ایران سابقه و تمدنی دست کم نه هزار ساله ندارد؟ برای پاکسازی نژادی در ایران اگر بخواهیم نوبت را رعایت کنیم، باید از آریایی ها شروع کرد.
پس به همان دلیل که باید نژاد عرب را از ایران اخراج کرد، نژاد آریایی را نیز.
لینک های مرتبط:
چرا فقط آریایی ها؟!
نژاد آریایی در ایران؟!
ایرانیان قبل از آریایی ها
نژادپرستی در ایران

منبع:
گفتگو با زرتشتیان 

وحشی گری در ایران پیش از اسلام
تیر در مقعد دشمن، بریدن بینی و گوش و زبان دشمن، در آوردن چشم، نشاندن بر سر نیزه

متأسفانه مبالغه های فراوان در برقراری عدالت و انسانیت در ایران باستان می شود و از سوی دیگر، اسلام را مساوی با وحشی گری معرفی می کنند.
بدور از شایعات، عباراتی از زبان داریوش در بیستون را می آوریم. چه شد که مجازات‌های مجرمان در اسلام، وحشی‌گریست، اما  این رفتارها را نباید وحشیگری به حساب آورد؟

«در بابل تیر به مقعد ندینتبیره و بزرگانی که با او بودند فرو کردم.» (پی یر لوکوک، کتیبه های هخامنشی، ص 227)
«فرورتی دستگیر و به سوی من آورده شد، بینی، گوش ها، زبان او را بریدم و یک چشمش را درآوردم، بر درگاه من، او در زنجیر نمایش داده شد، تمام سپاه او را دیدند، سپس، در اکباتان تیر به مقعد او فرو کردم و در دژ، در اکباتان، به دار آویختم». (کتیبه های هخامنشی، ص234)

«من تصمیم گرفتم: ارخه و مردانی که وفاداران اصلی او بودند در بابل تیر به مقعدشان فرو شود.». (کتیبه های هخامنشی،244)
«من تصمیم گرفتم: ارخه و بزرگانی را که با او بودند روی تیر نوک تیز بگذارند. آن گاه ارخه و مردانی که وفاداران اصلی او بودند، در بابل تیر به مقعدشان فرو شد.» (کتیبه های هخامنشی، 244)
«چیسنتخمه را دستگیر کرد؛ او را به سوی من آوردند. آنگاه من بینی و گوش هایش را بریدم و یک چشمش را درآوردم. در درگاه من، او زنجیر شده به نمایش گذاشته شد. تمام سپاه او را دیدند. سپس در اربلا تیر به مقعد او فرو کردم». (کتیبه های هخامنشی، ص 235)
«آن گاه، این وهیزداته و مردانی را که وفاداران اصلی او بودند، در شهری به نام هووادیچیه، در پارس تیر به مقعدشان فروکردم». (کتیبه های هخامنشی، صفحات 234)
«آن گاه، این وهیزداته و مردانی را که وفاداران اصلی او بودند، در شهری به نام هووادیچیه، در پارس تیر به مقعدشان فروکردم». (کتیبه های هخامنشی، صفحه 238)

کتیبه های هخامنشی، پی‌یر لوکوک، ترجمه: نازیلا خلخالی، تهران، نشر فرزان روز، چاپ اول، 1382

منبع:

گفتگو با زرتشتیان

عوامل گرایش برخی جوانان به زرتشتی
یک) ناآشنایی با دین زرتشتی. عموم جوان هایی که به زرتشتیان تمایل پیدا می کنند به درستی با این دین آشنا نیستند. آنان نمی دانند که هیچ چیز قابل اعتماد از دینی که زرتشت آورده، باقی نمانده است (اینجا). یکی از دوستانم که با جوانی نوزرتشتی مواجه شده بود، وقتی تعدادی کتاب در معرفی دین زرتشتی (نه نقد آن) به او داد، تحت تأثیر قرار گرفته بود. جالب آنکه نویسنده ی بعضی از آن کتاب ها زرتشتی بودند. (اینجا)
دو) ناآشنایی با اسلام. بی شک، این قبیل جوان ها با اسلام واقعی نیز آشنا نیستند. چه بسا آنان برخی رفتارهای ناشایست مسلمان ها را به پای اسلام بگذارند. حال آنکه برای پی بردن به حقانیت یک دین باید خود آن دین را بررسی کرد نه پیروان آن را مگر رفتارهای شایست و ناشایست آنان ریشه در دینشان داشته باشد. مثلا اگر دروغ میان مسلمانان زیاد است باید دید آیا اسلام سفارش به دروغگویی کرده؟ (اینجا)
ناآشنایی با اسلام گرفتاری اکثریت مسلمانان است. بسیاری از مسلمانان با ابتدایی ترین آموزه های اسلام آشنا نیستند اما از این جهل خود ناآگاهند. عده ای از این مسلمانان وقتی با ذهنیت خالی.د یا ذهنیت اشتباه خود از اسلام، سراغ دین دیگر می روند، کم می آورند.
سه) علاقه به ایران باستان. وطن دوستی و علاقه به میهن، جزء فطرت انسان است و ایرادی ندارد اما راه افراط ممکن است انسان را به بی راهه بکشاند. اگر وطن دوستی سبب شود حق زیر پا گذارده شود، نشانه ی افراط در وطن دوستی است. شدت علاقه به ایران، این زمینه را فراهم کرده که تمایل به دینی پیدا کنند که مهدش ایران است. حال آنکه هم می توان وطن دوست بود و هم اسلام دوست؛ مانند فردوسی (اینجا) و ملک الشعرای بهار. (اینجا)
چهار) زمینه های سیاسی. تا آنجا که آشنایی دارم، ویژگی مشترک جوانان متمایل به زرتشتیان، دلخوش نبودن از حکومت فعلی ایران است. اگر مسئولان حکومت اسلامی بد عمل کنند، به معنای بد بودن اسلام نیست.
مانند بسیاری از هموطنان، می توان هم مسلمان بود و هم ناراضی از حکومت. (اینجا)
پنج) سادگی احکام. گاه دلیل ترجیح دین زرتشتی، آسان تر بودن احکام آن است. اما احکام شرعی زرتشت از بین رفته و به قول برخی محققان زرتشتی: فقه زرتشتی اصلا به زرتشت مربوط نیست. (اینجا) بلکه در طول زمان، ساخته و پرداخته ی موبدان است. بنابراین باید ابتدا احکام زرتشت را نشان داد و بعد ادعا کرد که به دلیل سادگی از آن پیروی می کنیم.
از این گذشته، مگر سادگی نشانه ی برتریست. اگر یکی از دو پزشک متخصص، به ما بگوید: راحت باش هرچه خواستی بخور اما دیگری دستورهای غذایی خاص بدهد و ما را به زحمت بیندازد، آیا می توانیم بگوییم پزشک اول ترجیح دارد؟
اساسا سادگی و دشواری احکام یک دین، نشانه ی برتری نیست. بلکه باید دید منطق و عقل، کدامیک را پشتیبانی می کند.
شش) اثرپذیری از رفتارهای زرتشتیان. خوشخویی و صداقت زرتشتیان، یکی دیگر از عوامل جذب به آنهاست. منکر این صفت خوب زرتشتیان نیستم اما اگر کسی صداقت داشت به این معنا نیست که همه ی رفتارهای او خوب است؛ به معنای صحت همه ی اعتقادهای او نیست. هرچند وقتی گروهی در اقلیت قرار گرفتند، معمولا ناچار به رفتارهای صادقانه اند.
هفت) فریب حرف های دهن پرکن. زرتشتیان بعضی حرف های زیبا دارند که یا ارزش چندانی ندارند یا از اساس برای آنها نیست. مثلا شعار «اندیشه و گفتار و کردار نیک» هدایتگر انسان نیست؛ زیرا زمانی هدایتگر خواهد بود که بگوید: چه اندیشه و چه گفتار و چه کرداری نیک است و الا هر انسانی می فهمد که هرچیز خوب، خوب است. (اینجا) مترجمان گاتها نیز با عبارت هایی پرمحتوا اما بی ربط به متن اصلی یا اینکه بدون درک معنای گاتها، به کمک زرتشتیان شتافته اند. (اینجا)
هشت) تمایل به نژادپرستی. برخی جوانان در عین تنفر از نژادپرستی، در عمل دارای چنین روحیه ای هستند. نژادپرستی یعنی دنباله روی از نژاد هرچند حق با آن نباشد. عده ای تصور می کنند که چون زادگاه این دین ایران است یا آورنده ی آن ایرانی است، شایسته ی پیروی است. اما هرکودکی باید این را بفهمد ملاک حق و باطل، نژاد نیست.