صوفی گری از نگاه عالمان

صوفیه توانسته‌اند در پوشش ادعای محبت اهل بیت علیهم السلام ( که صرفا تولی محض است و آن هم محبت صرف نه ولایت پذیری) بدون تبری از دشمنان اهل بیت(علیهم السلام) به سوء استفاده از هنر و ادبیات روی آوردند. متاسفانه در آن برهه از تاریخ کشورمان که تفکر تصوف سنی بر کشور حاکم بود صوفیه توانستند با سیطره بر ادبیات فارسی و بومی سازی اندیشه خود تار و پود ادبیات کهن ایران بعد از اسلام را در قبضه خود بگیرند و با جاذبه هنر ادبیات و شعر و تغزل دیدگاه‌های صوفیانه خود را به مردم ایران بقبولانند.
این گذشت تا اینکه بالاخره در دوره صفویه با نفوذ علمای شیعه در دربار صفویه و بسط و گسترش اسلام فقاهتی و شریعت محور و ایجاد زمینه و بستر برای تحقق تئوری اصیل و اسلامی ولایت فقیه، تصوف کم کم رنگ باخت و دست آخر با حکم شاهان صفوی از صحنه‌های سیاسی و  اجتماعی و فرهنگی کشور حذف شدند.
 با روی کار آمدن سلسله خبیثه پهلوی و دشمنی و عداوت این سلسله منحوث با شریعت و فقاهت و ترس از قدرت و جایگاه آن سبب شد تا دوباره تصوف فراموش شده و متروک را در این کشور از زیر تل خرابه‌های تاریخ جان تازه‌ای داده بارورتر کنند؛ چاپ و نشر آثار مشایخ و معاریف صوفیه (که غالبا شعر است وکمتر نثر) تحت عنوان خدمت به ادبیات کهن فارسی و تعمیر و بازسازی و توسعه مقابر آنان سبب شد تا دوباره این خط انحرافی در خدمت طاغوت و استعمار پیر در آید.
توجه عجیب و غریب دربار پهلوی به امثال شاعران صوفی مسلکی چون: سعدی و حافظ و مولوی و ... برگزاری کنگره‌ها و بزرگداشته‌ها و همایشه‌های گوناگون متنوع و بسیج اهل فرهنگ و فکر به سمت این مکتب و بی‌توجهی به ائمه معصومین علیهم السلام و امام زادگان و علمای تراز اول و صاحب تالیف شیعه نشان از یک سیاست ریاکارانه و مزورانه و هدفمند برای احیاء مجدد مسلک ضد شیعی و ضد اسلامی تصوف دارد. عجیب‌تر اینکه همین سیاست پهلویها بدون تامل و اندیشه لازم پس از انقلاب نیز همچنان ادامه یافت تا جایی که هم اکنون می‌بینیم و می‌شنویم که بعد از قرآن کریم، دیوان حافظ پر فروشترین کتاب جمهوری اسلامی ایران است در حالیکه بسیاری از جوانان تحصیل کرده ما هنوز با نهج البلاغه بزرگترین کتاب و ارزشمندترین گنجینه معارف بشری و الهی پس از قرآن، آشنایی ندارند و حتی یک بار هم آن را ندیده‌اند( چه برسد که بخوانند)! 
اینکه چرا مثنوی مولوی مرام نامه و مانیفست تصوف به پر فروشترین کتاب "آمریکا" پایگاه عرفانهای سکولار تبدیل می‌شود چه کسی باید پاسخگو باشد؟! با کمال تاسف بازهم شاهدیم به دلیل اهمال کاری مسئولین فرهنگی و یا شاید هم تعمدشان در سکوت و حمایت زمنی از این دست اندیشه‌ها، آرام آرام شاهد حضور عرفان التقاطی و سکولار صوفیانه در همه عرصه‌های هنری کشور، خصوصا سینما هستیم. این حرکت خزنده نشان می‌دهد تصوف دوباره به دنبال خیز برداشتن و بال و پر گرفتن در همه عرصه‌های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و...کشور است و کنار زدن ارزشمداری ولایی اهل بیت است و چه چیزی بهتر از رسانه قدرتمندی چون سینما!
چه چیزی بهتر از سینما می‌تواند با بمبماران عاطفی و فریز کردن اندیشه مخاطب او را بهتر به دام منجلاب فرقه‌های منحرف صوفیه بکشاند. سینما یعنی: شلیک بی‌امان تیرهای زهر آگین اندیشه‌ کارگردان و فیلم‌ساز به ضمیر ناخودآگاه و نا هشیارمخاطب از همه جا بی‌خبر. حال در برابر این سیل تیرهای کشنده غول رسانه‌ای سینما چگونه و  چه زمانی و به چه وسیله‌ای مخاطبین خود را در برابر این لطمات فکری و اعتقادی آگاه و واکسینه خواهیم کرد، خدا می‌داند!
اینکه چرا سینمای کشورمان به محل جولان فرقه‌های منحرف و ضد دین تبدیل شده جای بسی تاسف و تامل دارد اما از همه بدتر غفلت و یا تغافل کسانی است که خود را دیندار و ولایی معرفی می‌کنند و هر روز برای اشغال پست و مقام بیشتری تلاش می‌کنند اما در برابر اینهمه تهاجم و شبیخون فرهنگی یا غفلت می‌کنند یا تغافل، باز هم خدا می‌داند!
باید از این دسته مسئولین پرسید: جایگاه عرق مذهبی و همیت دینی و دفاع از آرمانهای اسلام ناب محمدی که امام خمینی (ره) و بسیجیان جان برکفش پرچمدار احیاء مجدد آن بوده‌اند،  کجاست؟...در این باب درد و دل بسیار است، گوش اگر گوش آنان و ناله اگر ناله ما باشد!    

صوفی گری از نگاه عالمان
پرسش: 
چرا علما و دانشمندان دینی نه تنها از تصوف و صوفی گری استقبال نمی کنند، بلکه به صراحت از آنان اعلام انزجار کرده و حکم بر بطلانشان می دهند؟
پاسخ شما را با ذکر دو مقدمه و نتیجه خواهیم داد:
1. مقدمه اول)
تاریخچه تصوف: در زمان پیامبر اکرم (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) پیروان آن حضرت را «مسلم» و «مؤمن» می نامیدند و آنانکه محضر پیامبر را درک کرده بودند، «صحابه» نامیده می شدند.
پس از پیامبر (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم)، حضرت علی (علیه السلام) را مى‏توان نخستین کسى دانست که در توسعه عرفان اسلامى نقش مهمى داشته است و از این رو تمامى عارفان حقیقى ـ و حتی مدعیان دروغین ـ سر سلسله خود را به ایشان مى‏رسانند و خود را وامدار و شاگرد او تلقى مى‏کنند.( شرح نهج‏البلاغه ابن ابى الحدید، ج 1، ص 17.) پس از آن حضرت اهل صفه و افرادى چون سلمان فارسى، ابوذر، بلال و پس از ایشان کسانى مانند اویس قرنى را مى‏توان نام برد که تحت تربیت عرفان اسلامی عهد پیامبر بودند.
نسل بعد را که به صحابه پیامبر محشور بودند «تابعین» خوانده اند. سپس عنوان زاهد و عابد به میان آمد و به عده ای اطلاق گشت که از دنیا کناره جسته و خود را وقف عبادت و ریاضت نموده بودند. در حدود اوائل قرن دوم هجری کم کم کلمه «صوفی» و طریقه تصوف شنیده شد که خود را سالکان طریق حق و عارفان الهی می دانستند؛ اما عرفان آنها با مبانی طریقتی ائمه هدی سازگاری و مطابقت نداشت.
عرفان ناب اسلامی ـ شیعی ریشه در آموزه های ثقلین داشته و دارد؛ یعنی منشأ آن قرآن و سنت معصومین (علیه السلام) بوده است؛ اما تصوف ریشه ای التقاطی داشته که هم از آموزه های نوافلاطونیان و هم نحله های معنوی مسیحی و حتی شبه عرفان های هندی و شرقی وام گرفته بود.
اولین و معروفترین چهره متصوفه، ابوهاشم کوفی بود که او، مرام و عقیده اش مورد نکوهش امام صادق(علیه السلام) قرار گرفت؛ چنانکه از امام حسن عسکری (ع ) نقل است که از امام صادق (ع ) پرسیدند ابو هاشم کوفی چگونه آدمی است؟ فرمود: «انّه فاسد العقیده جدّاً؛ واقعاً او شخص فاسدالعقیده ای است» و در ادامه فرمود: «و او همان کسی است که مذهبی را بدعت گذارد که آن را تصوف می نامند و وی این مذهب را پناهگاهی برای عقیده زشت و ناپسند خود قرار داد» (سفینه البحار، ج 2، ص 57). علاوه بر ابوهاشم، در این دوره می توان به ابراهیم ادهم و ذوالنون مصری اشاره کرد که به هر حال طریقه و بدعت آنها باز به نسبت بدعت های بزرگ دوره های بعد، ساده تر بودند.
رویارویی ائمه بعد از امام صادق(علیه السلام) با آنها به ویژه امام رضا(علیه السلام) که می فرمود: «کسی دم از صوفیه نمی زند مگر از روی خدعه یا گمراهی و یا [در خوشبینانه ترین صورت] از روی حماقت».(الاثنی عشریه، شیخ حر عاملی) و نیز امام هادی (علیه السلام) که همه فرقه های صوفیه را بی استثناء از مخالفین اهل بیت(علیه السلام) می دانست و می فرمود «الصوفیه کلهم من مخالفینا» قابل توجه و تأمل است.
ولی از قرن سوم به بعد دامنه تصوف وسعت یافت و مایه های ذوقی و شعری در آن پیدا شد. اوج تعلیمات نظری صوفیه به قرن ششم و به دست محی الدین ابن عربی مشهور به شیخ اکبر متوفای سال 560 صورت پذیرفت. از قرن دهم به بعد، همه یا اغلب صوفیه، دیگر آن اندک برجستگى علمى و فرهنگى پیشینیان خود را نیز نداشتند. شاید بتوان گفت که تصوف از این به بعد، صرفاً غرق در آداب و ظواهر و بدعت‏هاى بیشتری شده بود(خدمات متقابل اسلام و ایران، استاد مرتضی مطهری، ص 664 – 665). بر اثر انشعابات متعدد تصوف، فرقه های مختلفی بوجود آمد که هر دسته و فرقه در صدد حفظ موقعیت خود در برابر فرقه های دیگر و علمای مکتب اهل بیت (علیه السلام) برمی آمد. بر این اساس هر کدام سعی نمود برای جبران مافات و جلوگیری از نابودی، به ظاهر سلسله مشایخ خود را به نحوی به ائمه اهلبیت (علیه السلام) و یا به یکی از اصحاب پیامبر(صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) و یا معصومین ربط دهند!
چنانکه اشاره شد، حقیقت آن است که تصوف از ابتدا جریانی بدلی به موازات حرکت مکتب اهل بیت(علیه السلام) بوده است(ر ک: شناخت قرآن، سید علی کمالی دزفولی، بخش مکتب تفسیری متصوفه) که معصومین(علیه السلام) بارها به صراحت خطر آنها را گوشزد کرده و طریقه آنها را مخالف راه و روش حقه خود دانسته اند؛ پس بدیهی است که متصوفه در برهه هایی از تاریخ (درست مانند این زمان)، شرط ادامه حیات خود را در این تشخیص دهند که هم حدود و مرزهای عرفان و تصوف را با یکدیگر خلط کنند و هم خود را به ائمه و شاگردان آنها منسوب نمایند! اما واقع امر، عدم همبستگی و سنخیت میان تشیع و تصوف است؛ زیرا اصول و قواعد تصوف با تشیع در تضاد آشکار می باشد. مطالعات و تحقیقات در احوال و تراجم و مشایخ صوفیه روشن می نماید که تا قبل از روی کار آمدن دولت صفویه هیچ قطب صوفی را نمی توان پیدا کرد که شیعه و پیرو اهل بیت بوده باشد (عرفان و تصوف، داود الهامی، ص 316).

مقدمه دوم)
انحرافات مکتب تصوف: این طریقه داراى آسیب ها و انحرافات جدّی و روشنی است که با محک «عقل» و «نقل» (نقل عبارتست از: کتاب قرآن و سنّت ـ قولی، فعلی و تقریری ـ اهل بیت) قابل تشخیص می باشند. روشن است که همه جریان‌ها‌ی خرافه گرا و از جمله صوفیه، تمام موفقیت خود را مرهون زودباوری کسانی است که میزان «عقل» و «وحی» را در سنجش و راستی آزمایی اعمال و سخنان اعجاب آور آنان نادیده می گیرند. ذکر این نکته در شناخت ماهیت صوفیه ضروری است که از اولین اصول این طایفه «تفرّس» است. صوفیه بر مبنای این اصل، ابتدا اشخاص ساده و زودباور را به دام می‌اندازند. حُمقاء خریداران همیشگی سخنان اعجاب آور آنها هستند؛
صوفى نهاد دام و سر حقه باز کرد/ بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد(حافظ)
در این مجال اندک تنها برخی از ویژگی های بارز و انحرافات مشترک فرقه های متصوفه را برمی شماریم:

1. ولایت گریزی و پیروی از مکتب خلفاء؛ همه بزرگان و سلسله داران متقدم صوفیه به گواهی تاریخ، از پیروان مکتب فقهی، اعتقادی و سیاسی اهل تسنن بوده اند. تأسی از مکتب خلفاء (در مقابل مکتب اهل بیت) نه تنها آنان را از عرفان حقیقی و اسلامی ـ شیعی که اولین مولّفه آن «ولایت پذیری» است، دور کرد بلکه زمینه ساز انحرافات بزرگ دیگری نیز گردید که به آنها اشاره خواهد شد.

2. جعل عنوان «قطب» در مقابل «امام معصوم»؛ در این زمینه بازخوانی نوشته‌های صوفیه در شأن رهبران خود، موجب اعجاب و شایان تأمل است؛ مانند نوشته یکی از دراویش ذهبی در وصف سرکرده فراماسونر فرقه ذهبیه اغتشاشیه احمدیه، آنجا که می‌نگارد: «رکن رکین و بلد امین، وارث اقطاب الولایه و الهدایه مروج الشریعه الغراء المصطفوی و قائد الطریقه البیضاء المرتضوی، کهف الابدال و الاوتاد الزمان، قطب الاولیا الکاملین، ابوالوقت مولانا الاعظم، استاد دکتر حاج عبدالحمید گنجویان متعناالله بطول بقائه و ارواحنا فداه و افاض الله علینا و علی جمیع المسلمین انوار هدایته و ولایته...»!!! (مقدمه کتاب «مکاتیب عبدالله قطب»، انتشارات خانقاه احمدی) القابی که در جهان هستی، برازنده کسی جز امام معصوم (علیه السلام) نیست.

3. عدم تقیّد به شریعت و آداب دینی و بى توجهى و یا کم مهرى نسبت به احکام و تکالیف الهی. می توان گفت که دو ملاک سنجه عمده صحت ادعاهای اهل عرفان عبارتند از: الف)تقید به شریعت اسلام و انجام مو به موى قوانین مطهر شرع ب) داشتن اذن و اجازه راهنمایى و ارشاد از بزرگان اسلامی ـ به عنوان تأییدیه ـ تا آنکه رشته هر سلسله به معصوم (علیه السلام) برسد، یعنى، تقید به همان اصل ولایت منصوص اهل بیت (علیه السلام)؛ اما مدعیان متصوفه از هر دو عاری هستند.

4. تقید به آداب و رسوم خرافى و اختراعات غیر دینی و ذکرها و وردهایى که نه تنها فاقد اسناد معتبرند بلکه یا بدعت بزرگان هر فرقه اند و یا برداشت های التقاطی از سنّت های غیر اسلامی می باشند.

5. جعل «خانقاه» در مقابل «مسجد»؛ بنا بر گزارش عبدالرحمن جامی در «نفحات الانس»، اولین خانقاه توسط امیری ترسایی (مسیحی) در منطقه شامات (مرکز فرماندهی دشمنان اهل بیت) ساخته و تقدیم دراویش شد! به ویژه از قرن هفتم به بعد «خانقاه سازى» و فاصله گرفتن از مسجد رواج یافت (مقالات تاریخى، رسول جعفریان، ج 7، صص 272)

6. اعتقاد به سه رکن: شریعت و طریقت و حقیقت در طول هم؛ به گونه ای که برخی از فرقه های آنها معتقدند که اگر سالکی به حقیقت و یقین رسید دیگر نیازی به شریعت ندارد و می تواند اعمال عبادی و وظایف شرعی خود را انجام ندهد! در صورتی که بنای اهلبیت (علیه السلام) تأکید بر حفظ شعائر و ظواهر شریعت محمدی (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) در همه احوال بوده است.

7. اعتقاد به مهدویت نوعیه قطب فرقه در تقابل با مهدویت شخصیه امام زمان(علیه السلام)؛ آنها به نوع کلی موعود معتقدند نه شخصی مشخص به نام «حجت ابن الحسن العسکری(علیه السلام)»؛ پس در هر زمان اقطاب صوفیه می توانند موعود و نجات دهنده آنها باشند! در تاریخ تصوف کم نبوده اند کسانی که ادعای «مهدویت نوعیه» کرده و با توّهم امام زمان بودن خروج کرده اند! به عنوان مثال، در قرن هشتم درویش محمد نوربخش ـ سر سلسله نوربخشیه و ذهبیه از سلاسل معرفیه ـ به نام مهدی موعود خروج کرد اما به دست امیر تیمور گورکانی گرفتار و تأدیب گردید!.

8. اعتقاد به عشق مجازی(عشق زمینی) به عنوان پل عبور به عشق حقیقی(محبت خدا)!

9. ابراز شطح یا همان کلمات متناقض نمایی که گاه به کفرگویی و یا خلاف منطق شریعت و عقل کشانده می شود.

10. انجام سماع یا همان رقص و حرکات موزونی که نه تنها مستندی در دین ندارد بلکه در تقابل با احکام شرعی می باشد.

11. عزلت گزینی و جامعه گریزی و دوری از وظایف اجتماعی، انقلابى و سیاسى به بهانه مذمت دنیا. صوفیه در طول تاریخ با برداشت افراطى از آیات مذمت دنیا و نیز آیاتى که در تشویق بر زهد و تقوا است، بخش عمده‏اى از فقه را که دانش اجتماعى زیستن اسلام می باشد، بى‏اعتبار ساختند. بریدن از خلق خدا، گریز از مسؤولیت‏هاى اجتماعى، فرو رفتن در خود با غفلت از اطراف، کمترین آموزه‏هایى بود که این طیف بر آن پاى مى‏فشرند.

12. نزدیکی به حکومت های استکباری و همپیالگی با قدرت های استعماری؛ مانند سرسپردگی فرقه های صوفیه به رژیم پهلوی و یا تحت الحمایه بودن بیشتر اقطاب و بزرگان آنها از جانب دولت های انگلیس و آمریکا؛ کسانی چون قطب نعمت اللهیه (جواد نوربخش که مدتی پیش در انگلستان مرد)، قطب ذهبیه احمدیه(عبدالحمید گنجویان در انگلستان)، قطب اویسیه (نادر عنقا در آمریکا)، قطب ذهبیه گمنامیه(منشی زادگان در آمریکاا).
نتیجه) با این دو مقدمه، باید روشن شده باشد که «چرا علما و دانشمندان دینی نه تنها از تصوف و صوفی گری استقبال نمی کنند، بلکه به صراحت از آنان اعلام انزجار کرده و حکم بر بطلانشان می دهند؟» آیا اگر علمای دینی که اغلب خود نیز در زمره عارفان الهی هستند و بنا بر فرموده پیامبر اکرم (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) خلفاء و جانشینان آن حضرت در امّتش می باشند، حکم و نظری غیر از این نوشته ها نسبت به صوفیه ابراز می داشتند، روا بود که آنان را حافظان و مفسران حقیقی دین و آموزه های اسلامی و جانشینان برحق رسول گرامی (صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) بدانیم؟
پس بدیهی است اگر مشاهده کنیم در طول تاریخ تشیع چه بسیار عارفانی بوده اند که نه تنها داخل هیچ یک از سلسله‏هاى صوفیه نشدند بلکه هم در عرفان نظری و عملی گوی سبقت را از مدعیان ربوده و هم در مقابل آموزه های تصوف بپا خاستند و در رد صوفیه و عقاید باطل آنان کتاب ها نوشته اند؛ مانند مقدس اردبیلی و صدرالمتألهین شیرازى (صاحب کسر اصنام الجاهلیه فی الرّد علی الصوفیه) و شیخ حرّ عاملی (صاحب الاثنی عشریه فی الرّد علی الصوفیه). این نگاه علماء و دانشمندان دینی، برگرفته از نگاه قرآن و مکتب اهل بیت به این گونه گروه هاست؛ گروه ها و جریاناتی که برخی از آنها را با تسامح و اغماز نیز نمی توان در دایره وسیع اسلام جای داد؛ چنانکه برخی از مراجع عظام تقلید نیز بر این نکته تأکید کرده اند، مانند:
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی در جواب استفتایی می فرماید: بسمه تعالی ـ صوفیه با فرقه ها و انشعابات بسیاری که دارند اگر چه در انحراف در یک سطح نیستند و چه بسا که برخی از آنان از ربقه اسلام شمرده نشوند، در مجموع منحرف اند و عقاید خاصه ای که دارند غیر اسلامی است، بنابر این مشارکت در ایجاد بناها و مراکز تبلیغی آنان و شرکت در محافل آنها خلاف شرع و حرام است. چون روش گروه مذکور برخلاف روش رسول اکرم (ص ) و ائمه هدی (ع ) است و در اسلام محلی بنام خانقاه وجود ندارد و بالاخره این روش انحراف از طریقه متشرعه که متلقاه از ائمه هدی (ع ) است و موجب اضلال می باشد. مباشرت در ساختن خانقاه و کمک مالی برای ساختن آن و همکاری با این گروه و موافقت با ساختن آن به هر شکلی حرام است. خداوند مومنین را از فتن مضله محفوظ بدارد. والله العالم، لطف الله صافی، 19 محرم الحرام 1420
2. البته به حکم: «عیب من جمله بگفتی هنرش نیز بگوی»، با نگاهی به آثار ذوقی و ادبی صوفیه مانند انبوه دیوان های شعری آنها، بی انصافی است که تلاش های بزرگان و متقدمین دانشمند و باسواد این فرقه ها را در پرورش طبع و تقویت ذوق و تکامل قوه خیال و تخیلات شاعرانه و در نهایت فربهی ادبیات فارسی و حتی عربی نادیده گرفت. هر چند که در میان این مجموعه های ادبی و ذوقی، داستان های خلاف منطق دین و شریعت و یا خلاف حقیقت و یا خلاف عقل سلیم انسانی، بسیار به چشم می خورد، مانند وصف مثنوی از بایزید بسطامی و ساختن کرامات غیر قابل باور برای او در این ابیات:
شیخ سوزن زود در دریا فکند/ خواست سوزن را به آواز بلند
صد هزاران ماهی اللهی ای/ سوزن زر بر لب هر ماهی ای
سر برآوردند از دریای حق/ که بگیر ای شیخ سوزنهای حق!!!
در پایان برای مطالعه بیشتر در این زمینه، این چند کتاب پیشنهاد می شود : 1.تاریخ تصوف، عباسعلی عمید زنجانی 2.عرفان و تصوف، داود الهامی 3.در کوی صوفیان، سید تقی واحدی صالح علیشاه 4.آن سوی صوفیگری، احمد باقریان ساروی 5.فرقه صوفیان، سید محمد محدث 6.رویشگاه تصوف، سید محمد حسین فقیه ایمانی، 7.نگرشی دیگر بر تصوف، شهاب الدین کاکویی 8. جلوه حق، آیت الله العظمی مکارم شیرازی 9. مناظرات و مکاتبات، محمد مردانی 10. رهبران ضلالت، امیر علی مستوفیان.

منبع: آنتی666

آیة الله بهجت، معتقد بودند که برخی از عرفا که کتاب های آنان، حاکی از آن است که پیرو مذهب اهل سنّت هستند، در اواخر عمر، مذهب اهل بیت علیهم السلام را اختیار کرده اند. ایشان در این باره فرمودند:

ابن عربی، مانند غزّالی، شیعه شده. البتّه کتاب های آنان، دلالت بر سنّی بودن آن ها دارد؛ ولی [از عقیده شان] برگشته اند. حال، برگشتن آن ها را با آن کتاب ها، خدا قبول کند یا نه، مطلب دیگری است. احتمالاً سیوطی هم مذهب امامیّه را پذیرفته است.1

ایشان در پاسخ این سوال که « آیا محیی الدین عربی، ضالّ و مُضل است »، فرموده اند:

این سوال را باید از آقا سیّد محمّد کاظم یزدی پرسید که با آن همه تورّّع، احتیاط می کند. البتّه ما نمی توانیم از محی الدین و امثال او و گفته ی آن ها تبعیّت کنیم و از آن ها متابعت نماییم و بنا بگذاریم که: «کلّ ما یقوله حقّ». 2

ما باید در اعتقاد و عمل، تابع انبیا و اوصیا علیهم السلام و با آنها باشیم. این که بگوییم: اینها کافرند و تناکح و تناسل با آن ها جایز نیست، این را هم نمی توانیم بگوییم؛ زیرا آن ها به نماز و روزه التزام داشته اند. حرف های آن ها، قابل تأویل است. مثل بایزید و جنید که دارای شطحیّات بوده اند، و به طور کلّی، در مورد افرادی که نمی دانیم چگونه بوده اند و عاقبت شان چه شده، می گوییم: هر کس که موافق با اهل بیت علیهم السلام باشد، ما هم با او موافقیم؛ و هر کس با آن ها مخالف باشد، [با او] مخالف هستیم.

در هر حال، باید از « ثقلّین » تقلید کرد و مرجع همه مسلمانان، « ثقلین » است. 3

 منبع: زمزم عرفان، محمدی ری شهری

آدرس: تبیان

1- یادداشت شماره30 بند 3، برای آگاهی از نظر آیة الله بهجت درباره وحدت شیعه و سنّی، ر. ک: یادداشت های: شماره 3 بند 3 و شماره 31 بند 1 و شماره 14 بند 6.

2- یعنی: « هر چه می گوید، حق است ».

3- در محضر آیة الله العظمی بهجت: ج 2 ص116- 117.

دکتر عباسی: «بارها گفته‌ام که اگر افلاطون الان بود کتاب نمی‌نوشت.می‌آمد به جای کتابش بحث آتلانتیس و اتوپیاگرایی فیلم و سریال می‌ساخت...ارسطو ایضا، فارابی هم به جای مدینه فاضله‌اش فیلم می‌ساخت، هگل و کانت اگر امروز بودند نه اینکه به عنوان فیلم‌ساز "پوپک و مش ماشاالله" بسازند! بلکه به عنوان ابزاریکه بتوانند پیامشان را منتقل کنند، حالا اگر روزگار گفتن بود به زبان می‌گفتند، اگر روزگار نوشتن و به زبان نوشتن بود با نوشتن و شعر سرودن؛ حالا امروز روزگارسینماست.
با تکنیک سینما این کار را می‌کردند...اگر کسی مترصد و منتظر این است که بگوید ایالات متحده چرا بعد از ویلیلام جیمز، بعد از جان دیویی،...چرا فیلسوف شاخصی ندارد. 
فیلسوفانشان را در دانشگاه نباید دنبال کنید.
خود نظام فلسفی دانشگاهی ایالات متحده آدرس می‌دهد و می‌گوید: فیلسوفان ما در هالیوود هستند.
اگر به هندیها بگویید، می‌گویند: فیلسوفان ما در بالیوود هستند.
یک بیماری در سینمای ما وجود دارد که می‌گوید:
اگر شما درون فیلم‌ها ببینید کارگردان می‌خواسته چه بگوید و منظورش چه بوده، این یک بیماری است!»

پس از درج یاداشتی درباره فیلم اخراجیها دوست عزیزی انتقادی مطرح کرده بودند شبیه به این مضمون که:
با این وضع همه چیز مشکل دار است و منفی دیدن و منفی بافی نسبت به همه چیز پیش خواهد آمد.     
در پاسخ این دوست عزیز باید بگویم چنانچه در ابتدای مقاله ملاحظه کردید این تنها بنده نیستم که چنین عقیده‌ای دارد بلکه در جامعه علمی، فرهنگی، دانشگاهی و حوزوی امروز مان بسیار هستند بزرگان و اندیشمندانی که نقد غرب و دست‌آوردهای علمی و تکنولوژیکی آن و دست آوردهای حوضه نرم افزاری آن را پر قدرت و محکم مطرح می‌کنند و به سادگی در برابر محصولات اندیشه ورزی غربیان سر تعظیم فرود نمی‌آورند. از مرحوم علامه اقبال لاهوری و سید جمال‌الدین اسد آبادی و شهید مطهری و علامه جعفری و فردید و شهید آوینی و مهدی نصیری و دکتر عباسی و ...فراوان اندیشمندان مسلمان داشته‌ایم و داریم که به محصولات فکری و فرهنگی غرب به دلیل ماهیت هژمونیک(hegemonic: سلطه طلبانه) غرب و روحیه تهاجمی آن نسبت به ادیان توحیدی، همیشه به دیده شک و تردید ‌نگریسته‌اند.
متاسفانه روشنفکری ایرانی( روشنفکری که به فرموده مقام معظم رهبری، از همان ابتدا بیمار متولد شد) اولین‌بار پل ارتباطی غرب و اسلام شد و مُبلِغ و مروج این خط منحط گرایش به غرب گردید، و این واسطه‌گری به دلیل اینکه آنان دل باختگی شدید به غرب داشتند سبب شد تا به جای انعکاس حقایق غرب و ماهیت آن، آنچه را که دوست داشتند و آنگونه که دلشان می‌خواست( ونه ماهیت و حقیقت تمدن الحادی) از غرب به ما نشان دادند! 
از ترجمه ناقص و دل‌بخواهی مفاهیم و اصطلاحات غربی گرفته تا خوش آب و رنگ جلوه دادن دست‌آوردهای مادی و تاویل و توجیه و ملی ومذهبی برای عقاید شرک آلوده و تطبیق دین اسلام با نیازهای غربی و...همه و همه برای کور کردن سرچشمه‌های اسلام خواهی و غیرت دینی مردم ایران بود تا مردم بهتر بتوانند بامذهب جدید روشنفکری ـ که پایه‌ها و مایه‌های اصلی آن بر کفر و الحاد غرب است ـ کنار بیایند. سینمای ناقص‌الخلقه ما هم از دل همین روشنفکری بیمار متولد شد و شد ابزار فساد و فحشاء و دین ستیزی.
آنقدر آش این خیانت روشنفکران وطنی به ظاهر مسلمان شور از آب درآمد که حتی هم مسلکان متعهدشان ‌چون جلال آل احمد را وا داشت تا قلم  برای رسوا کردنشان به خدمت بگیرند!
هر چند جبهه فکری مقابله امثال جلال آل احمدها و شهید آوینی‌ها با این جریان نامبارک در عرصه نابرابر سینما همچنان ادامه دارد، اما محرومیتها و ضعفها و بی‌پناهیی که دامن حزب‌الله را در این عرصه گرفته است سبب شده تا روشنفکری هر روز سنگرهای بیشتری در جبهه ضدفرهنگی تصرف کند و تلفات بیشتری را بر جامعه اسلامیمان تحمیل کند. 

حضور پر رنگ و بلکه غلبه روشنفکران سکولار و غربزده بر سینمای کشورمان و تاثیر منفی آنان بر این رسانه حساس و فراگیر کشور، جریان فرهنگی و هنری حوضه سینما را که در دامن چنین کسانی تربیت و رشد یافته، به کجا ختم خواهد رساند؟ آیا از دامن چنین جریان آلوده‌ای می‌توان شاهد تولد فرزندی پاک و طاهر بود؟   
داستان از آنجا جدی‌تر می‌شود که می‌فهمیم سینمای کشورمان بعد از اینهمه سال در برابر دین و شعائر دینی نظام و انقلاب اسلامی قدمی جدی و موثری بر نداشته بلکه معدود آثاری هم که تولید شده نه تنها باری از دوش دین بر نداشته و گرهی از آن باز نکرده بلکه تلاش کرده به مخاطبین‌اش آدرس غلط نشان دهد.
اینکه 34 سال بعد از انقلاب هنوز فیلم شاخصی درباره امام و انقلاب و شهدا ساخته نشده، اینکه بسیاری از آثار تولید شده بعضا آنقدر ضعیف و بی ارزش بوده‌اند که خود تبدیل به ضد ارزش شده‌اند و...آیا این را نمی‌رساند که سینمای کشورمان به شدت آلوده به ارزشهای ضد دینی و ضد اخلاقی است و... هر دم از این باغ بری می‌رسد!
اینکه فیلم دینی در کشورمان وجود ندارد یا اگر هست بیشتر معنویت سکولار در آن ترویج شده تا اسلام متشرعانه نشان می‌دهد دست‌های این سینما آلوده است و دست آلوده خود عامل تشدید آلودگی است نه...اسلام پاک و مطهر است برای بلند کردن آن نیاز به دست و بازوی کارگردانان اندیشمند و متخصص و متعهد مسلمان دارد. چنانچه خداوند متعال خود نیز  لَا یمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ را تاکید کرده است.
 چرا سینمای ما آلوده نباشد وقتی که صحبت از انقلاب و اسلام به میان می‌آید، اهالی سینما(جز عده بسیار کم)، یا پا پس کشیده‌اند و فرار و یا بهانه‌های بنی اسرائیلی برای هزاران مشکل داشته و نداشته...(که البته برای حزب‌الله حتی در این عرصه هم مشکل مثل نقل و نبات می‌ریزد!)      
گویا این انقلاب و تحول اسلامی قبل از اینکه در دل سینماگران بعضا روشنفکر وطنی شروع شود، در قلب سرزمین کفر و استکبار، آمریکا شروع شد. جای دوری نرویم، "مصطفی عقاد" با همه وابستگی‌اش به هالیوود، وقتی در هالیوود و با هزینه هالیوود بزرگترین فیلم‌های تاریخ اسلام و جهان عرب را می‌سازد( محمد رسول‌الله و  شیر صحرا) و حتی در اواخر عمرش تمایل نشان می‌دهد که برای امام خمینی(ره) نیز فیلمی بسازد و جانش را نیز در این راه می‌گذارد( ترور او به دست القاعده در اردن) آیا برای سینمای کشورمان که همه داشته‌هایش و پیشرفت‌هایش را مدیون حمایت‌های مادی و معنوی انقلاب و آزادیهای بعد از انقلاب هست مایه شرمساری نیست که بعد از 34 سال نتوانسته ( یا نخواسته) حتی یک اثر قابل قبول برای معرفی امام و انقلاب و فرهنگ شهادت به جهان اسلام(حداقل) بسازد!   
پاسخ این سوال بزرگ را از زبان کسی بشنویم که خود زمانی در سلک روشنفکران و مدتها در تفکرات تخدیرگونه‌شان غوطه ور بوده و نجات یافته، خوب می‌داند که این جماعت حاکم بر سینمای کشور چه ماهیتی دارند و چه در سر می‌پروارند...:

چرایی تقابل روشنفکری با دین در قالب هنر از دیدگاه سید "مرتضی آوینی"
«عجب مَحَکی بود این جنگ، در تمییز حق از باطل. هنرمندان حقیقی اهل ادعا و تفاخر و تبختر نیستند، اما مدعیان روشنفکری و هنر نشان دادند که وابسته تفکر و فرهنگ غرب هستند. آنان که از وحشت مرگ، چون سوسمارها و کفتارها به سوراخ‌هایشان خزیدند، مقصودِ این سخن نیستند؛ مقصود این سخن آنانند که تنشان اینجاست، اما جانشان پیوسته با جانِِ غرب است. آنها در این جنگ همان خطری را احساس کردند که قدرتهای استکباری...و دریافتند که دور آنان به سر آمده است و این، عهد دیگری است که آغاز می‌شود.
روشنفکران و هنر به مفهوم امروزی آن، خارهایی است روییده در خارستان غرب. روشنفکران و هنرمندان، طوعا و کرها، از طریق روشنفکری و هنر، متعلق به تفکر و تاریخ غرب هستند، مگر آنکه این تجدید عهد را دریابند و توبه کنند. و چه قلیل‌اند اهل حق، و چه خوش صدقِ این سخن با این جنگ آزموده شد. درست در بحبوحه جنگ، آنگاه که شریف‌ترین و پاک‌ترین فرزندان این مرز و بوم برای برپایی حق به خاک و خون  می‌غلطیدند، مدعیان روشنفکری و هنر در پای بساط روشنفکرانه و هنرمندانه خویش مستغرق در توهماتی بودند که یا با سُکر و خَمر در خونشان می‌دوید و یا با دود تریاک و هروئین بر لوح فاسد خیالشان نقش می‌بست.
با هر قطره خونی که بر خاک تاریخ می‌ریخت، آنها پیمانه‌ای تازه بر می‌گرفتند و یا بوسه‌ای بر لب شیرین وافور می‌زدند و در آسمان خیالشان که از دود آکنده بود، در میان ستارگان سینما شلنگ‌تخته می‌انداختند!  
بعضی‌ها هم که خود را در خیال فاسدِ خویش پهلوان‌پنبه می‌دیدند و قهرمان مبارزه با اختناق آخوندی(!) هر چه می‌خواستند می‌گفتند و هر نسبت دروغ که می‌شد می‌دادند و برای آزادی اشک تمساح می‌ریختند و کسی هم نبود بپرسد «اگر اختناق است، پس چرا شما هر غلطی که می‌خواهید می‌کنید و هر چه میل دارید می‌خورید و هیچ‌کس هم هیچ‌چیز نمی‌گوید، آن هم در شرایطی که حزب‌الله از این‌همه آزادی که در این کشور برای ضد انقلابیون وجود دارد سخت گله‌مند است و از برخورد بسیار بازِ حضرات مسئولین ایدهم‌الله تعالی دل خوشی ندارد؟» 
 در این فضای مسموم و پر مرضی که انسان امروز نفس می‌کشد و با این بیماری مرگ‌آوری که بر قلب و روح او غلبه کرده است، روشنفکری و هنر خارهایی هستند که در خارستان شیطان می‌رویند. روشنفکران و هنرمندان اگر توبه نکنند و میثاق خویش را با خدا تجدید نکنند، لاجرم وابسته به حوزه[حوضه] فکری غرب هستند و خواه ناخواه این تفکر تازه را که با انقلاب اسلامی ایران رخ نموده است ادراک نخواهند کرد  و اگر با آن مبارزه نکنند، لاقل بدان بی‌اعتنا خواهند ماند.        
اوج تکامل این روشنفکران و هنرمندان آن است که آن جایزه کذایی را ببرند ـ جایزه منتسب به آن مخترع صلح‌طلب دینامیت(!) ـ و غرب نیز این جایزه را بیهوده به کسی نمی‌دهد. آنها ممکن است منت گذارند و جوایز را به جهان‌سومی‌ها هم اعطا کنند، اما شرط نخستینِ آن وابستگی به تفکر غربی است. آنها جدایی هنر و تعهد را تبلیغ می‌کنند، اما جوایز خویش را به کسانی می‌بخشند که خود را نسبت به غرب و هنر و تفکر و سیاست آن متعهد بدانند.        
میان ایدئولوژی‌های گوناگون غربی نیز تفاوتی حقیقی نیست؛ از مارکسیسم تا نیهیلیسم ـ ثمرات شجره واحد اومانیسم ـ در اصل و ریشه که دنیاگرایی و اروتیسم باشد با هم مشترکند. و لذا ما از مدعیان بی‌درد هنر جز این هم انتظاری نداشتیم که در هنگامه عشق و ایثار و جانبازی و شهادت، یا جانب استکبار جهانی را بگیرند و دست در دست جنایتکاران بعثی بگذارند و یا نه، بی‌اعتنا به تاریخ، سر در لاکِ قلابی «هنر برای هنر» فرو کنند و بدین بهانه، هنر خویش را در خدمت تبلیغات تجارتی قرار دهند و دعوت مردم به سوی غفلت‌زدگی؛ طراحی برای صابون و پودر رختشویی و خیارشور و رب‌گوجه‌فرنگی...و یا آفیش فیلم‌های سینمایی.
و در این میانه، خوب، معلوم است که چه کسی به معنای مصطلح هنرمند‌تر است: آن کس که بی‌دردتر است و می‌تواند در کنار نعش شهدا و یتیمیِ دختر بچه‌ها و پسر بچه‌های کوچک، به ادا و اطوارهای روشنفکرانه و هنرمندانه دلخوش باشد و اصلا به روی نامبارک خویش هم نیاورد که در کجای دنیا و در میان چه مردمی زندگی‌کند.
....
برای پرداختن به جنگ، عللی سه گانه لازم بود که در وجود هنرمند این هر سه جمع می‌آمد، خود را در برابر جنگ مکلف می‌دانست و اگر نه، نه. نخست آنکه لازم بود هنرمند دیندار و انقلابی باشد، وبعد لازم بود که هنر را عین تعهد بداند، واگر آن دو محقق می‌شد، می‌ماند اینکه هنرمند رابطه جهاد و مبارزه و دفاع را با حقیقت اسلام و انقلاب اسلامی دریابد تا خود را نسبت به جنگ متعهد بداند....و سر اینکه مع‌الاسف هنرمندان مسلمان نیز نظر عنایتی آنچنان که باید، با جنگ نداشتند در همین‌جاست.
چه بسیار بودند دوستانی دیندار و انقلابی که هنر را نیز عین تعهد می‌دانستند، اما در جنگ چیزی نمی‌دیدند که آنان را به خود جلب کند. آنان در تمام دوران هشت‌ساله جنگ تحمیلی، نیش قلمشان هنوز در جست و جوی منافقین و ضد انقلاب و غفلت‌زدگان بود. میدان مبارزه با شیاطین، جبهه‌های جنگ بود. اما آنان «دن کیشوت» وار هنوز هم در تعقیب دشمنان موهومی بودند که واقعیتی نداشتند جز در خیال آنها....      
هنرمندانِ غیر متعهد به انقلاب اسلامی را داعیه‌ای نیست برای استقلال و استغنای از غرب. جان آنان هنری است پیرو غرب و مقلد آن. و چگونه می‌تواند جز این باشد، که اِنَّ اللَّهَ لَا یغَیرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یغَیرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ؟ نهضت هنریِ تازه لاجرم نیازمند به تحولی انفسی در عرصه تفکر و اعتقادات است و آن نهضت ضرورتا آغاز شده، چرا که این عصر، عصری دیگر است، عصر ظهور حق و زهوق باطل است، عصر شکوفایی دیگرباره اسلام و اضمحلال تمدن غرب.
...اما در جست‌‌و‌جوی هویت مستقل هنر انقلاب باید تنها به آثار هنرمندان مسلمان انقلابی رجوع کرد و لاغیر. آن تحولی ذاتی که منتظر آن هستیم، اگر در کارهای آنان ظاهر نشود، در کجا ظهور خواهد یافت؟...»

رسانه‌ و فیس‌بوک ابزار لابی یهود برای شستشوی مغزی مردم

سردمداران جنایات رسانه‌ای تا کنون صدها پیام دیگر به مردم فرستاده‌اند تا بتوانند مافیای یهودی را ترویج کنند. ازدواج‌های بین نژادی، چند فرهنگی، زندگی همجنس‌بازان، حرص و آز، فساد و بی‌بندوباری برای آن به میان آمده است که حواس مخاطبین را به سوی خود بکشاند، آنها را خاموش کند، روح انسان را از مسیر اصلی‌اش منحرف کند و فردیت‌گرایی را از بین ببرد. 

پایگاه تحلیلی آمریکایی « وترنز تودی»، در مقاله‌ای به قلم «مایک استاتیز»، می‌نویسد: دیگر زمان آن رسیده است که مردم آمریکا به خاطر منافع شخصی و جمعی خود در مقابل مافیای یهودی بایستند. وی با اشاره به استفاده این قدرت از ابزار رسانه‌ای برای شستشوی مغزی آمریکایی‌ها، به خصوص نسل جوان، خاطر نشان کرد که بیشتر برنامه‌های تلویزیونی و اینترنتی آمریکا هدفی مشترک را دنبال می‌کنند و آن هم چیزی نیست جز ایجاد رعب و وحشت، امیدواری، انحراف از مشکلات اصلی، آشفتگی و حرص و آز در بین مردم این کشور. ‌ 

* خودشیفتگان در پی راهی برای ارضای نیازشان به توجه هستند 

آشفته بازار رسانه‌های جمعی از خیلی جهات شبیه برنامه‌های نه چندان جذاب تلویزیونی است؛ برنامه‌هایی که زندگی افرادی خودشیفته و مبتلا به اختلال‌های روانی را به تصویر می‌کشد، افرادی که در به در به دنبال توجه می‌گردند. آنها اجازه می‌دهند که دوربین تلویزیون به زندگی خصوصی‌شان پای بگذارد، تنها به این امید که شاید شهرتی کسب کنند. 

* اما شاید کنایه‌آمیزترین جنبه این برنامه‌ها: بیشترشان از روی متن اجرا می‌شوند 

فرقی ندارد که «شبکه آموزش» را تماشا کنید یا «شبکه تاریخ» و «شبکه زندگینامه»، چرا که همه جا با برنامه‌هایی روبرو خواهید شد که تنها وقت شما را تلف می‌کنند؛ یا دارند مشکلات افرادی را نشان می‌دهند که دچار بیماری چاقی هستند و می‌خواهند لاغر شوند، یا در صدد رفع مشکلات رفتاری و یا هزاران معضل دیگرشان هستند. در برنامه‌های دیگرشان هم چند کم‌عقل و بی‌اعتقاد را جلوی دوربین به جان هم می‌اندازند. 

* انحراف و فساد در لباس تجمل‌گرایی 

بیشتر این برنامه‌ها تنها با هدف ترویج انحراف و فساد در جامعه ساخته می‌شوند. راهشان هم پرزرق و برق نشان دادن اسباب غرور، آز، بی‌قیدی و وحشی‌گری انسان‌هاست، کاری که تنها «هالیوودی‌های» همجنس‌باز، معتاد و انسان‌های مجنون دیگر می‌توانند انجام دهند. 

* برخی مربیان سلامت تلویزیون خود به مشاور نیاز دارند 

هالیوود به خاطر آن دسته از مخاطبان غیرعادی خود که به دنبال درمان مجانی بیماریشان هستند به عرصه سلامت روانی هم پای گذاشته است و برنامه‌هایی را به نمایش می‌گذارد که در آنها یک عده مربی سلامت و نیروهای قلابی را که خودشان بیشتر به مربی سلامت نیاز دارند، به چهره‌های تلویزیونی تبدیل می‌کند. 

* «اپرا وینفری» که رسانه‌ها او را «ملکه کلام» می‌دانند، باعث مطرح شدن نام بسیاری از این چهره‌های قلابی است 

خیلی از این تبه‌کاران تنها با یک باز ظاهر شدن در برنامه «اپرا وینفری» ره صد ساله برای دستیابی به شهرت را یک شبه طی می‌کردند. آنها در ادامه راهشان ده‌ها کتاب بی‌فایده هم نوشته‌اند که توصیه‌های اقتصادی وحشتناکی برای خواننده خود دارند. جنسی که آنها به مردم می‌فروشند حرص و آز است ولی در لباس دست نیافتنی‌هایی چون پول، عشق و خوشبختی. حتی برخی از آنها برای خود برنامه تلویزیونی ترتیب داده‌اند و مطالب به‌دردنخوری را تحویل مردم می‌دهند که از کسی جز عناصر «هالیوود» انتظار نمی‌رود. 

* ساده‌لوحانی که با طناب این شیادان به چاه مرگ شتافتند 

میلیون‌ها ساده‌لوح هم هستند که گول این شیادان را خورده‌اند و صدها میلیون دلار به جیب آنها ریخته‌اند. حداقل هر کدام این افرادی که با برنامه «اپرا» برای خود اسم و رسمی بدست آورده‌اند، مسئول مرگ چند تنی هستند که با توصیه‌های آنها کارشان به مرگ کشیده شده است. چند سال پیش، «جیمز آرتور ری» که خود را «جنگجوی روحانی» می‌خواند، پس از شهرتی که به دنبال شرکت در برنامه «اپرا» در بین اصحاب رسانه کسب کرد، در نقطه‌ای نزدیک شهر «سدونا» واقع در ایالت «آریزونا» یک مرکز تشکیل داد. وی در یکی از برنامه‌های خود، شرکت‌کنندگان را وادار کرد که برای رسیدن به «آمادگی ذهنی» به مدت دو ساعت در یک «سونای سنتی» بنشینند. نتیجه کاری «ری» این بود: دو تن از این افراد جان سپردند و چندین نفر دیگر هم راهی بیمارستان شدند. اگر به وبگاه «ری» سری بزنید خودتان می‌بینید که رسانه‌ها تا چه اندازه باعث ترویج فعالیت‌هایش شده‌اند. 

* اپرا هیچگاه اظهار پشیمانی نکرد 

اگرچه «اپرا» طی تمام این سال‌ها باعث شروع و ترویج فعالیت‌های چنین شیادانی شده است، هیچ‌گاه مسئولیت زیان‌هایی را که این افراد به مردم زده‌اند بر عهده نگرفته است. علاوه بر این، حتی تا کنون هیچ‌گونه انتقادی جدی هم از وی نشده است که در ساختن برنامه از این افراد با دقت عمل نکرده است. در عوض همواره او را به عنوان کسی که خدماتی شایان به جامعه خود عرضه کرده است، ستایش کرده‌اند. 

* دشمنی اپرا با مردم آمریکا رودرروست 

«اپرا» بیشتر از این که به جامعه خدمت کرده باشد، فاجعه‌ای عظیم برای مردم به ارمغان آورده است. به یاد داشته باشید که درآمد «اپرا» از طریق تبلیغات و توافق‌نامه‌ها تأمین می‌شود؛ بدین معنا که وی متعلق به بخش اداری آمریکاست و برای دشمن مردم این کشور کار می‌کند. 

* اهداف برنامه‌های تلویزیونی در عمل تغییر می‌کند 

فرقی ندارد که برنامه مبتلایان به چاقی عاشق لاغر شدن را می‌بینید یا زنان جذاب ولی کم‌خردی را که حاضرند جلوی چشم میلیون‌ها بیننده شخصیت خود را نادیده بگیرند؛ همه این برنامه‌ها بر روی یک مسئله تمرکز یافته‌اند: جنبه‌های تیره و منفی شرکت‌کنندگان در برنامه. به نظر من آنها در پی یافتن راهی هستند که از طریق آن بیننده در مورد زندگی شخصی خود احساس بهتری بدست آورد، اما به نظر می‌آید که نتیجه کاملا عکس این بوده است. در بسیاری از موارد، این گردن‌کلفتان، هرزه‌ها و طبقه وازده جامعه، ستاره تلقی می‌شوند. 

* پیام همه شبکه‌های تلویزیونی آمریکا مشترک است 

بیشتر بخش جدی برنامه‌های تلویزیونی را برای شستشوی ذهن سیاسی و اجتماعی-اقتصادی افراد جامعه نگه می‌دارند. در آمریکا به این بخش «اخبار» می‌گویند. مهم نیست که چه شبکه‌ای را برای تماشای خبر انتخاب کنید. همه آنها یک پیام را به مخاطب می‌رسانند؛ همان پیامی که از رسانه‌های تحت کنترل شدید و دستکاری شده جهان اولی انتظار می‌رود. با کمال تعجب باید بگوییم که انتقال خبر در آمریکا برای ترویج موارد زیر به کار می‌رود: 

رعب و وحشت: برای ترساندن مردم از تهدید تروریست‌ها به دروغ و فریب چنگ می‌زند؛ این مسئله باعث می‌شود که ماشین جنگ آمریکا به کار خود ادامه دهد و آقایان میلیاردها دلار از مالیات دهندگان بچاپند تا ارتش و صنعت را تأمین مالی کنند. 

امیدواری: بدین منظور که مردم به خاطر اوضاع بد اقتصادی احساس بدی نداشته باشند. این اقدامات نشاط‌بخش برای این است که اعتماد مشتریان جلب شود و در نتیجه مردم جامعه نسبت به اقتصاد و آینده خود امیدوار بمانند. با این کار آنها تشویق می‌شوند که پول بیشتر خرج کنند و با این کار اوضاع اقتصادی هم رونق می‌یابد. 

آشفتگی: برای این که آنها بدون در دست داشتن رسانه‌های جمعی نمی‌دانند اوضاع اطرافشان در چه حال است. رسانه مانند یک تکیه‌گاه ذهنی است، با این حساب رسانه مطمئن است که می‌تواند از طریق تبلیغات درآمد خود را تأمین و مخاطبان خود را حفظ کند؛ مخاطبانی که کماکان می‌شود به آنها دروغ گفت. 

انحراف از موضوع اصلی: بدین منظور که مردم مشکلات اصلی خود را فراموش کنند. مخاطبانی که آنتنشان را برنامه‌های ورزشی و اخبار ستاره‌های «هالیوود» اشغال کرده است، به جای این که به فکر اوضاع جاری اقتصادی باشند، تمام حواسشان پرت «لیبرون جیمز» و «بریتنی اسپیرز» است، چون اگر واقعیت‌های اقتصاد، نظام بهداشت و سلامت و فعالیت‌های سیاسی آمریکا را دریابند، خیلی پیش‌تر از این‌ها دولتشان را مورد حمله قرار می‌دهند. 

حرص و آز: برای این که مشتریان را به خرید اجناسی وادار کنند که نیاز یا توانایی خریدشان را ندارند. این دیدگاه تنها به دست حامیان مالی رسانه‌ها عملی نمی‌شود، بلکه تبلیغات آموزشی «پوکر» و برنامه بورس اوراق بهاداری هم که توسط این شبکه‌ها و ایستگاه‌های شبیه‌شان به آنتن فرستاده می‌شود هم در این قضیه نقش دارند. 

* بیداری مردم تنها تا جایی که به منافع دولت لطمه نزند 

در کل می‌توان گفت که هدف رسانه بیدار کردن افکار آمریکایی‌هاست البته تا آنجا که دولت به راحتی قادر به کنترل آنها باشد. هدف دیگر رسانه آن است که با تقویت وضعیت مصرف‌گرایی، «طرح پونزی» (یا همان طرح شبه هرمی که وعده سودی کلان را در مدتی کوتاه می‌دهد) در اقتصاد را کماکان ادامه دهد. با این کار دولت می‌تواند راحت و بدون هیچ گونه درگیری، آزادی‌ها و اختیاراتی را که زمانی مردم این کشور از آن بهره می‌بردند، سلب کند و همه را در اختیار بخش اداری آمریکا، «وال‌استریت» و نظام بانکی قرار دهد. 

منبع: خبرگزاری فارس

کیمیاگر ؛ جلد دوم انجیل شیطان پرستی ،پائولو کوئیلو

نژاد آریایی محصول کارخانه فرهنگی استعماری هند شرقی

ایدئولوژی آریایی‌گرایی را نخستین‌بار فریدریش ماکس مولر تدوین کرد؛ وی در 1861 با قاطعیت حکم کرد که هزاران سال قبل اجداد هندی‌ها، فارس‌ها، رومن‌ها، اسلاوها، سلت‌ها و جرمن‌ها در یک منطقه از آسیای مرکزی زندگی می‌کرده‌اند. بعداً اجداد هندی‌ها و فارس‌ها بسوی جنوب و اجداد اقوام امروز اروپا بسوی غرب کوچیدند و گویا این نژاد آریایی تمدن ساز بوده است(!) و... به این ترتیب مفهومی به نام “قوم آریایی” درست شد، حال آنکه اسناد تاریخی وجود چنین جمعیتی را در جهان و ایران باستان انکار میکند و به ویژه اینکه هیچ رد و اثری از وجود چنین نژادی در ایران باستان نیست.
هدف از طرح ایدئولوژی آریایی گرایی، القاء دروغین قوم برتر و برگزیده بود که به تبع آن، ملیت هایی را که در آن زمان همگی یک ملت واحد اسلامی بودند تجزیه میکرد و در نتیجه سرزمینهای اسلامی تجزیه میشد و راه برای نفوذ غرب در منطقه هموارتر می گشت.
روح این ایدئولوژی، همان اسطوره برگزیدگی و رسالت تاریخی قوم یهود است ولی به جای یهود، آریایی جایگزین شد. ...
این نظریات در هم و بر هم و متناقض نخستین بار از سوی یک لغت شناس و واژه شناس (ماکس مولر) مطرح گشت که هیچگونه سند تاریخی و علمی پشتیبان نظریه اش نبود. حال آنکه خود ماکس مولر بعدها نظریه ی خودش را تکذیب کرد و گفت که ریشه های مشترک این زبان، دلیلی بر نژاد واحد سخن گویان آن نیست.
(کتاب زرسالاران یهودی و پارسی تألیف عبدالله شهبازی)

نظر دکتر رضا غیاث آبادی درباره آریایی

دکتر رضا مرادی غیاث آبادی پژوهشگر مسائل فرهنگی ایران باستان در مصاحبه با رادیو فرانسه: "به نوبه خودم، اگر کسی از من بپرسد که این "آریائی" آیا تعریفش چیست، چه ویژگی دارد، ظاهرش به چه شکل، و از چه فرهنگی برخوردار است، پاسخی ندارم..."

آدرس:
http://yahojjatollah.blogsky.com/1389/11/17/post-11/  

مدارا با عربستان تا کی؟

بسم الله الرحمن الرحیم  

حجت الاسلام پناهیان در جلسه دفتر هنر و ادبیات دانشجویی:    
«تابه‌حال برایتان سؤال پیش آمده که چرا سهمگین‌ترین کلمات حضرت امام(ره) علیه انواع اسلام‌هاست؟!
... چهارمین نوع مسلمانی که مقابل اسلام انقلابی قرار دارد، اسلام صوفی‌گرایانه است. مسلمانی صوفی‌مآبانه هم یک نحوه تبدیل و تحریف اسلام است به آن چیزی که نفس می‌طلبد. امروز برخی روشنفکرنماها اسلام صوفی مآبانه را ترویج می‌کنند. بعضی‌هایشان هم پشت ادبیات عرفانی پنهان شده‌اند و اسلام معنوی، عرفانی و حداقلی را ترویج می‌کنند. در اتاق فکرهای جنگ روانی‌شان می‌گویند ما باید روی اسلام صوفی‌مآبانه تأکید کنیم، تا عشق به مقدّسات، عشق به اسلام و معنویت جوانان ارضاء شود، و اسلام انقلابی بمیرد و نابود بشود.»
منبع: http://khabarsazan88.blogfa.com/89024.aspx

بعد از انقلاب جریانی در بدنه سینمای کشور شکل گرفته که( خواسته و یا ناخواسته) به بازیگران صحنه جنگ‌نرم و مهر‌ه‌های نامرئی پازل شریعت گریزی و شریعت ستیزی دشمن تبدیل شده‌اند. سینمای که در قالب ژانر معنویت‌گرا و عرفانی به ترویج نگاهی انحرافی و کانالیزه شده از اسلام پردازد؛ که همان عرفان منهای شریعت و اسلام منهای روحانیت است. این جریان فرهنگی التقاطی در سایه سکوت و تسامح و تساهل مسئولین فرهنگ و هنر کشور آنچنان ریشه دار شد و قدرتمند شد که به نظر می‌رسد در پشت صحنه جهت دهی همه فیلم سازان عرصه دین و معنویت را این جریان بر عهده دارد.
شباهت عجیب پیرنگ این نوع فیلم‌ها و پیروی کردنشان از یک الگو ی معرفتی و جهان بینی در پشت فرم و  محتوا وقتی جالب می‌شود که همه بر یک چیز تاکید دارند؛ تاکید بر حذف نقش و جایگاه روحانیت و به حاشیه راندن آن به عنوان نماینده اصلی شریعت در سطح جامعه و با ابزار تخریب و توهین و تحقیر، جای هیچ شک و شبهه‌ای را نمی‌گذارد که چنین جریان خطرناکی به صورتی جدی و موثر در بدنه سینمای کشورمان شکل گرفته و وجود ملموس و عینی دارد. این جریان روز به روز در حال ریشه دواندن و تحمیل کردن خود به عنوان نگاهی رسمی و غالب بر کل سینمای دینی کشور است.       
خطر اصلی این جریان آنجا روشن‌تر می‌شود که گاه کارگردانان و تهیه کننده‌گان و بازیگرانی... در این عرصه وارد می‌شوند که خود هیچ شناخت عمیق و صحیحی و مبنایی از اسلام ندارند. و همین بستر لازم را برای ایجاد شبهات بیشتر و فاصله انداختن میان مردم و روحانیت منجر می‌شود. فاصله‌ای که با وابسته شدن بیشتر مردم به رسانه‌های دیداری و شنیداری هر روز گسترده‌تر می‌شود. شاید مفهوم واقعی بعضی روایات درباره مردم آخرالزمان و علائم آن اینجا مصداق پیدا کندکه: مردم در آخرالزمان از علمای دین می‌گریزند مانند گریختن گوسفند از گرگ! 
شک و تردید ما زمانی بیشتر می‌شود افکار و اندیشه و سبک زندگی‌ سازندگان این نوع فیلمها(حداقل در سطح عموم و جامعه) هیچ سنخیتی با دین و معنویت ندارد. به همین خاطر طبیعی است که چیزی که مروج و معرف آن هستند تصویری پر از اعوجاج و انحرافی از دین و مذهب و متولیان آن خواهد بود.
جالبتر اینکه گاه بر اساس همان بینش سطحی و نادرستی که از دین دارند دغدغه‌های دینیشان را به سمت و سویی سوق می‌دهد که حتی در انتخاب مشاور مذهبی فیلم خود سراغ افرادی به ظاهر کارشناس و اسلام شناس می‌روند اما در واقع به دنبال کسانی می‌روند که آیینه افکار واندیشه و سلیقه خودشان از دین و معنویت هستند و یا اهل تساهل و مدارا.

مشکل کجاست؟        
1. نداشتن استراتژی،برنامه‌ای مدون و چارچوبی مشخص برای ژانرها و گونه‌ها و عدم خط دهی صحیح سینماگران در مسیری صحیح و جذب افراد مستعد و باورمند به اسلام اصیل و ناب محمدی. 
بی در و پیکر بودن سینمای کشور و نداشتن خط مشیی اصولی و مطابق با اهداف و آرمانهای اصیل انقلاب و اسلام و تشیع، سبب شده تا هرکسی با هر خط فکری و هر سلیقه‌ای از در این چرخه صنعتی پول ساز(نه هنرساز) که پول و سود و بازگشت سرمایه حرف اول و آخر می‌زند، وارد شود. این تازه واردهابه قیمت قربانی شدن دین و معنویت، ذهنیات و سلیقه‌های بیمار گونه، سلیقه‌ای و عمدتا انحرافی و کجدار خود را در مدیوم نافذ و اثر گذار سینما و به نام دین عرضه می کنند.

2. خالی بودن این عرصه‌ از متولیان و کارشناسان اصلی دین یعنی روحانیت  
این عدم حضور نه دلیل بر غیبت غیر موجه بلکه به دلیل کنار گذاشته شدن روحانیت است (به عمدا و یا سهوا) و یا اگر حضوری داشته‌اند و دارند صرفا برای رفع تکلیف و عذر تراشی برای و توجیه و بستن زبان منتقدین و معترضین احتمالی است.          
درد بسیار و سخن فراوان اما مظلومیت منادیان اسلام و انقلاب یعنی روحانیت اصیل و صدیق نه تنها در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی... بلکه در عرصه‌های رسانه نیز حکایتی دور و دراز و عصف انگیز دارد. تحریف و تحقیر و توهین و حذف هدفمند روحانیت از رسانه‌هایی چون سینما و تلوزیون و یا ارائه چهره‌ای منفعل، ظاهرگرا، خشک اندیش و متحجر، عقب افتاده و حتی بعضا منحرف و فاسد...آن هم بعد حضور پر رنگ و موفق روحانیت در همه عرصه‌های انقلاب، مخاطبین سینما را به این اندیشه می‌رساند القاء این نوع طرز تلقی و چهره سازی کاذب از متولیان اصلی تبلیغ دین نه فقط اتفاقی و موردی، بلکه در موارد متعدد( تقریبا اکثریت قریب به اتفاق) و آن هم در فیلمهایی با ایده و موضوع معنویت و دین گویای عمدی بودن آن است.
با این موارد این ذهنیت تقویت می‌شود هست که عوامل و اندیشه‌هایی در کار هستند تا روحانیتی را  که به حکم وظیفه و وجدان و عقل و شرع، پرچمدار نظام و انقلاب و مبارزه با طاغوت و استکبار و ظلم و فساد هستند از چشم و دل مردم بیاندازند؛ بلکه بالاتر با توجه به گرایشات عرفانی سکولار و بعضا صوفیانه چنین مدعیانی؛ بوی آزار دهنده و تند شریعت گریزی و دین گریزی( اگر نگوییم دین ستیزی) به مشام می‌رسد.
با مروری گذرا بر محتوا و کاراکتر شخصیت روحانی آثار شاخص سینمای دینی و معنوی کشور(حتی بهترین و مثبت‌ترینشان)، به راحتی می‌توان ردپای چنین تفکر قدرتمندی را به راحتی کشف کرد. آثاری چون:"یک تکه نان"، "خیلی دور خیلی نزدیک"، "زیر نور ماه"، "طلا و مس"، "دل شکسته"، "سینه سرخ" و...می‌تواند گویای ادعای ما باشد.  
اما در اینجا قصد داریم به اثری بپردازیم که بیشترین شمار مخاطبین را ( کمی و نه کیفی) در کارنامه خود ثبت کرده است. با کمال تاسف ( و به ظن بنده ) با همه انتظاری که از شخصیتی بسیجی و مدافع انقلاب و شهدا و فرهنگ جبهه همچون ده نمکی داشتیم اما به قول مراد و استاد عرفان و پیر طریقت‌اش یعنی: جناب میر شکاک،( ایشان تسلیم بی قید و شرط دستورالعمالهای صوفیانه جناب میرشکاک بوده چنانچه متن نامه جناب میرشکاک در این زمینه جای هیچ شک و شبهه‌ای را نمی‌گذارد) جناب ده نمکی دچار" لغزشی" بزرگ شده‌اند و تبدیل به تریبون فرقه انحرافی درویش بازی و صوفی گری شده‌اند.        
 بر خلاف تصور غالب (منتقدین و کارشناسان)فیلم اخراجیها نه فقط فیلمی در ژانر به ظاهر  دفاع مقدس و نه حتی فیلمی دینی( در نگاهی خوش بینانه‌تر که در لایه ظاهری و عوام پسندانه آن درست به نظر می‌رسد) بلکه در لایه‌های زیرین اثری به شدت شریعت گریزانه و بستر ساز برای حضور و بروز عرفان سکولار و شریعت گریز صوفیانه است.         
بهتر است از سخن کم کنیم و برویم سراغ فیلم:

چرا اخراجیها مبلغ فرقه انحرافی تصوف است و در بعدی دیگر بستر ساز شریعت گریزی؟

هرچند در این مدتی که فیلم اخراجیها به دلیل وجهه انقلابی و حزب‌اللهی مسعود ده نمکی آماج توهین و افتراء و تحریم و تحقیر مخالفان و متقدان و معاندان و...قرار گرفت و بعضا نقدهایی غیر منصفانه و همراه با بغض و کینه و تعصب بود اما با اینهمه به دلیلاهمیت رسانه سینما و تاثیر فوق العاده مهم آن ناچاریم فرصت نقد را برای خود محفوظ بدانیم و البته طرح این دیدگاه در حال حاضر نیز بیشتر به خاطر دور شدن از همان  فضای غیر منصفانه و غرض ورزانه ایجاد شده در زمان اکران فیلم بود؛ لذا شاید نقد منصفانه نیز در آن شرایط تحت الشعاع قرار گرفته و اسباب غرض ورزی عده‌ای و کدورت عده‌ای دیگر می‌شد. اما پاسخ سوال:

1. حضور شخصیتی(کاراکتری) شبیه شیخ و مرشد صوفیه
این کاراکتر با همه المانهای و مشخصه‌های ظاهری آن به عنوان کاراکتری مهم و تاثیر گذار در جای جای سکانسهای مهم و تاثیر گذار فیلم  حضور دارد و به عبارتی بتر باید گفت: این قهرمان یا شبه قهرمان نقش دولت در سایه را دارد. نماینده دولت عشق و محبت در کنار نماینده شریعت ظاهر یعنی روحانی! نقش این شخص در هدایت انسانهای بریده از خدا و دین از همه متشرعین حتی روحانی پرنگ تر و کلیدی تر است.    

میرزای اخراجیها یا شیخ فرقه منحرف صوفیه!


مقایسه کنید تصاویر میرزای اخراجیها را با تصاویر دو قطب یکی ازفرقه‌های صوفی ایران(فرقه گنابادای)

2. تاکید بر جدایی شریعت و طریقت و حقیقت
در این فیلم در کنار کاراکتر روحانی فیلم که یک سید متشرع و پایبند به ظواهر احکام و شریعت است فردی به نام میرزا حضور دارد که اتفاقا شخصیتی مقبولتر و محبوبتر و موثرتر از روحانی دارد و نماد و نماینده طریق و حقیقت و وظیفه ارشاد واقعی و معنوی بر عهده اوست  و همین فرد نیز تا پاپان فیلم رسالت حساس ارشاد و هدایت و جذب افراد منحرف (اخراجیها) بر عهده دارد.  

3. به کار گیری در نماهای صوفیه :
استفده از این نمادها در جای جای فیلم ، استفاده از بازیگران با پوشش و گریم و چهره پردازی ویژه دراویش صوفیه  و استفاده از آلات و ابزار سنتی و مختص آئین تصوف همچون کشکول و تبرزین...

حضور افرادی با تیپ و قیافه دراویش صوفیه( این شکل و شمایل بیشتر مربوط دراویش خاکساریه است)

تبرزین و کشکول

گیوه نماد بی غل و غش بودن، سادگی و حریت از هر قید و بندیست و به عبارتی اباحی گری صوفیانه و رها بودن از قید و بند شریعت، اما در این فیلم( کفش یا گیوه‌ایکه در گذشته مردم از هر طبقه اجتماعیان را می‌پوشیده‌اند) نماد طریقت و سلوک قهرمان فیلم به سوی حقیقت است، که از ابتدا تا انتهای فیلم با همین گیوه‌ها به مقام کشف و شهود و دست آخر فناء می‌رسد! البته با این مقدمه که باید مقصود اصلی میر شکاک را از این نوع نماد پردازی جویا شویم( به قول معروف: المعنی فی بطن شاعر)
    
4. تاکید بر قطب تصوف بودن حضرت امام در سکانسهای مختلف فیلم
در این سکانسها تصویر امام(ره) را پشت سر و بالای سر میرزا(نماد شیخ کامل در تصوف) می‌بینیم. این نوع چیدن عناصر لوکیشن به این معناست که کارگردان می‌خواهد این عقیده غلط و انحرافی صوفیه را به مخاطب القاء کند که امام نیز خودش از اقطاب و مشایخ صوفیه است و این ادبیات تا پایان فیلم و در سکانسهای مختلف و به انحاء مختلف تکرار می‌شود که نشان از تعمد عوامل فیلم و اصرار و پافشاری آنان جدیتشان مبنی بر اثبات این اعتقاد موهوم است !!!   

5. تاکید بر قلبی و درونی بودن ایمان و باطنی بودن آن و عدم لزوم عمل در ایمان و کاستن ازتاثیر اعمال و ظواهر شریعت و عدم لزوم پای بندی به آن در جهت فلاح و رستگاری که همان روش و اعتقاد صوفیه مبنی بر عشق و محبت و دل نه رفتار افراد که به نوعی سر از اباحی گری هم در می‌آورد.
    
6. متظاهر و ریاکار معرفی کردن کسانی که به ظواهر شریعت پای بند هستند.
در بهترین حالت کاراکتر روحانی و سید جواد هاشمی هستند که با وجود اعتقاد و پایبندی و خوش بینی و به شریعت باز هم پای کمیت معویت و معرفتشان در عرصه دینداری لنگ است. بالاخره در پایان خودشان هم به نارسا و ناتوان بودن تمسک به آداب و لوازم ظاهری شریعت و نتیجه بخش بودن این تمسک در راه رستگاری انسانها پی می‌برند و کم کم خودشان نیز تمایل( ولو در استفاده از تعابیر چاله میدانی و یا تایید ضمنی رفتار و کردار اراذل و اوباش) این یعنی مهر تایید زدن بر پای همان مکتب باطنی گری صوفیه و اعتقاد داشتن به مذهب عشق و راه دل نه مذهب ظاهر و پوسته خارجی آن یعنی متسک بودن به آداب شرعیت       

7. تاکید بر  کافی بودن عشق کاذب برای رسیدن به عشق حقیقی و الهی       
پسر میرزا(فردی خشکه مقدس) دقیقه 18 فیلم : خاطرخواهی دختر مردم دلیل سلوک معنوی نیست  ، این هوسه، کجاش عشقه!

      
میرزا:   
عشق حقیقی اگه با یک خاطر خواهی هم شروع بشه ها، بند به یک حرکته. بگذار به دلش خط بدیم بابا، نه اینکه دلشو خط خطی کنیم!   

کمی بیشتر درباره شخصیت صوفی سینما، میرزا( یا همان منوچهر آذر) آشنا شویم:        
انتخاب نقش‌‌ها در فیلم اخراجیها با ساده‌ترین شکل ممکن انجام شده ( شاید این کار به دلیل پایین آوردن ریسک احتمالی ضعف در شخصت پردازی و بازی گرفتن از آنها و همذات پنداری سریع‌تر مخاطب با نقش‌ها انجام شده) و بازیگران فیلم دقیقا در نقشی ظاهر شده‌اند که قبلا بارها در آن نقش بازی کرده‌اند( وبه تیپ تبدیل شده‌اند) و از طرفی به خاطر تناسب نقش‌ها با خلقیات و شخصیت بازیگران  و حضور مداوم در آن تیپ شخصیتی نقش باتجربه‌تر و باور پذیرتر ظاهر شده‌اند. شخصیت حاجی شریفی‌نیا، یا شخصیت بسیجی و رزمنده متواضع و سربه زیر فیلم‌های دفاع مقدس، و...اما از همه مهمتر شخصیت متمایز منوچهر آذر در نقش یک پیرخردمند و عارف مسلک که در این فیلم از نظر پرداخت شخصیت متفاوت‌تر و متمایز‌تر از دیگران ظاهر شده است. مدارا و گذشت عجیب که حتی با اینکه می‌داند مجید سوزوکی با دخترش رابطه عاشقانه دارد اما هیچ عکس‌العمل غیرت مندانه از وی در این‌باره نمی‌بینیم ویا مطربی که با وجود به قول خودش توبه کردن! هنوز هم به برای میرزا می‌نوازد و در پناه اوست( چنانچه خود میرزا هم در نمایی از فیلم در حال نوازندگی است!)  تساهل و تسامح صوفیانه میرازی فیلم برای مخاطب باور پذیرترشده است چرا که :   
 اولا: بارها او را در نقش شیخ و مرشد و پیر روشن ضمیر بارها و بارها دیده‌ایم.
 دوما: اما زیرکی کارگردان و فیلم نامه نویس بیشتر آنجاست که چون وی قرار است در دفاع مقدس و ارزشهای متشرعانه و الهی و مقدس آن را قلبی متقلبانه صورت دهد و تقدس متشرعانه دفاع مقدس را در بستر صوفیانه روا دارانه جاری کند و همه ایثارگریها و رشادتها و غیرتمندیهای رزمندگان اسلام را به پای عشق و محبت صوفیانه و رهبری معنوی میرزاها و مردشاهای اهل عشق و حال وخرقه و خانقاه ثبت کند( که با امر به معروف و نهی از منکر میانه‌ای ندارد و آن را مضر برای معنویت صلح کل خود می‌داند) چه بهتر که قهرمانان اصلی و فرماندهان و شهیدان جبهه را آنان بدانیم که رفتارشان متکی بر موتور عشق و متاثر طریقت بوده تا شریعت! و تا آخرین قطره خون هم بر این عهدشان ماندند( فحش دادن مجید سوزوکی را در لحظه به اصطلاح شهادت به یاد بیاورید!) قاعدتا رهبر معنوی این قماش افراد که پایبند هیچ شریعت و اخلاق دین‌مدارانه‌ای نیستند و بیشتر به دنبال رزم صوفیانه ( به قول جناب میر شکاک) و بزم عارفانه و عشق و حال هستند، یک صوفی و پیر خراباتی خواهد بود تا یک روحانی متشرع و متکی بر فقه محور! و منوچهر آذر چه خوب از عهده این نقش برآمده:      
منوچهر آذر بسال 1316خورشیدی در شهر فرهنگی نمین از توابع استان اردبیل دیده به جهان گشود. وی بازیگری است باذوق و توانمند و غالباً نقشهای مردی کهنسال و ریش سفید در قالبهای عرفانی را ایفای نقش مینماید. به نقل از حمید داودآبادی خبرنگار وبسایت ساجد “منوچهر آذر شخصیت عارف مسلک منحصر به فردی دارد و باید از نزدیک او را دید.”     [1]

7. اظهارات صریح و بی‌پرده کارشناس برجسته و اصلی فیلم جناب میرشکاک:      
نامه میرشکاک در باره اخراجی ها

اخراجی‌های 3 را دیدم، و دیدم که علیرغم ستم پیروان مذهب‌ظاهر و مدعیان ظاهرمذهب، بر فیلم و کارگردان؛ مسعود ده‌نمکی جایگاه خود را در سینمای ایران تثبیت کرده است و این جایگاه متزلزل نخواهد شد مگر آنکه که ده‌نمکی به یکی از دو جانب میل کند... .
روزی که به سراغ من آمد و خواست که با او همکاری کنم، به او گفتم: «... من درویشم و جز عشق به مولا امیرالمؤمنین ـ ارواح‌الاولین و الآخرین له الفدا ـ داعیة دیگری ندارم. اگر با این وجه، نسبتی داری، مرد و مردانه عهد می‌کنیم که تا پای جان در دوستی خود و بر پیمانی که می‌بندیم، پایدار باشیم. و عهد بستیم و همکاری ما شروع شد... . همکاری یوسفعلی و مسعود به آنجا کشید که در محل آخرین نشریه، کلاسی به راه انداخت و خیلی‌ها به یاد دارند که در آن کلاس گاهی من از ده صبح تا پنج بعدازظهر، شعر و هندسة کلام و درست نوشتن و نقد ادبی و سیاست و فلسفه و عرفان و طنز و هزل و تصوف و ... هرچه می‌دانستم یا صاعقه‌وار به ذهنم می‌رسید بیان می‌کردم... .   

جلسات دیگری هم بود که من خود را در آنها نخودی می‌دیدم، چون حول محور این یا آن شکل گرفته بود و من که «مولا محور» بودم، نمی‌توانستم تحمل کنم که مثلاً چند تن یا چند صد تن یا چند هزار تن بروبچه‌های رزمنده پیرامون فلان یا بهمان فراهم شوند و گوش به فرمان باشند... .       
حاج سعیدگفت: حاجی! یه چیزی یاد بچه‌ها بده! گفتم: شاهنامه و مثنوی و حافظ و منطق‌الطیر و جامع‌الاسرار سیدحیدر ... فرمود: «همین سیدحیدر» و به قول حاج مسعود «مکتب چهارشنبه‌ها» به راه افتاد و با یکی از مؤسسان «حکمت شیعی» یعنی مولانا شیخ‌المشایخ سیدحیدر آملی... خود من اولین بار بود که می‌دیدم کسانی که هیچ آمادگی خاصی در ساحت درویشی و سلوک ندارند،...        
شاخ خشکی صد بهار آرد پدید

از یزیدی برکشد صد بایزید     
...

بعداً می‌بینی در کنار مشاوران فیلمنامه ردیف شده‌ای. شاید حق داشته باشد. فیلم را می‌بینی، همان ماجرایی است که او قصة کوتاه چند خطی‌اش را برایت تعریف کرده و تو آن را به صورت یک سناریوی بلند سریال‌وار نوشته‌ای و او از صدجا کمک گرفته و آن را از عرصة سینمای «رزمی صوفیانه» (به پوریای ولی مراجعه فرمایید) به وادی سینمای «جنگی کمدی» برده است. دیگر نمی‌توانی چیزی را در این فیلم از خود بدانی، جز درویش و گیوه‌هایش و طنبورش...!     
به ده‌نمکی گفتم لغزیدنت را دیدم...اگر سر خوردی و پایین افتادی یادت نرود که خواجة جهان علیه‌ رضوان الله‌المستعان فرموده است:

سزای ماست بهشت ای خداشناس برو   

که مستحق کرامـت گناهکاراننـــد
 منبع:
 http://dehnamaki.blogfa.com/post-398.aspx

تذکر:
 هدف از این مقاله در نام بردن از اشخاص تخریب یا اتهام افکنی نیست بلکه صرفا طرح یک مسئله و آسیب شناسی یک موضوع مههم و مغفول واقع شده است، لذا نقد و پاسخ و یا حتی رد مطالب طرح شده از طرف نام بردگان محفوظ است. 

انحرافی عجیب در مسیحیت
  در فیلیپین، روز جمعه قبل از عید پاک روزی که حضرت مسیح به صلیب کشیده شد، مراسمی مذهبی برگزار می‌شود که یکی از بزرگترین مراسم مذهبی در فیلیپین است. در این روز توبه‌کنندگان با آزار و شکنجه‌ای که بر بدن خود وارد می‌کنند سعی در یادآوری مصائبی که حضرت مسیح(ع)‌ در ساعات و روزهای آخر عروج خود داشته را دارند و با گریه و اظهار پشیمانی از گناهان از خدا و حضرت مسیح طلب بخشش و مغفرت گناه می‌کنند.
تعدادی از کسانی که در این مراسم شرکت می‌کنند مانند حضرت مسیح(ع) به صورت داوطلبانه خود را به صلیب می‌کشند البته این مراسم با تشریفات و لباس‌های خاصی انجام می‌شود تا بتواند خاطرات آن روزها را کاملاً‌ برای مردم زنده کند.   

  بنابراین گزارش اشخاصی با لباس‌های مخصوص سربازان آن دوران شخص داوطلب را به صلیب می‌کشند و دست‌ها و پاهای او را با میخ به صلیب وصل می‌کنند. این مراسم در شمال مانیل در فیلیپین برگزار می‌شود که مصادف با 10 آوریل است. این منطقه یک شهر کاتولیک نشین است.البته در این مراسم کاتولیک‌های دیگری از دیگر کشورها و یا حتی قاره‌ها به این شهر می‌آیند.

بنا بر گزارش رویترز، شخصی برای شرکت در این مراسم از استرالیا به فیلیپین آمده بوده تا به صلیب کشیده شود. البته این مراسم در روستاهای مختلف در این کشور برگزار می‌شود. آنها سعی می‌کنند باخودآزاری مصائب مسیح را به یادآورده و با گریه از خداوند درخواست بخشش گناهان خود را دارند.   

  گفتنی است غیر از مراسم بالای صلیب رفتن، عده دیگری نیز شلاق خوردن حضرت مسیح در طول مسیر و حمل صلیب را شبیه‌سازی می‌کنند. این افراد یک روز پیش از به صلیب کشیدن داوطلبان با صورت پوشیده و شلاق‌هایی مخصوص به پشت خود می‌زنند و مسیری نسبتاً طولانی را طی می‌کنند تا به کلیسای مرکزی شهر برسند.
همچنین در حالی که گروهی از افراد به صورت منظم در شهر حرکت کرده و با شلاق به پشت خود ضربه می‌زنند شخص دیگر نیز با حمل صلیب بر دوش خود در جلوی صف حمل می‌کند. پس از پیمودن مسیر مشخص شده آنها به کلیسا می‌رسند و جلوی در کلیسا به صورت سینه‌‌خیز در حالی که لباسی برتن ندارند حرکت می‌کنند تا این‌گونه بدن خود را بیشتر آزار بدهند و خدا توبه آنها را بپذیرد.

منبع:
 http://masafportal.com
 

سوالی مهم :
به نظر شما، اعمالی خرافی و بدعت آمیزی مثل: قمه زدن معدود شیعیان جاهل، نمی‌تواند مصداق بارز چنین رفتار غیر انسانی و غیر دینی باشد؟ آیا اعمال اینچنینی که بر خلاف دستورات شرع مقدس اسلام و موجب وهن تشیع و بر خلاف فتوای صریح فقهای عظام شیعه (در نهی از شدید این عمل قبیح و منکر) است، نباید از چهره تشیع راستین علوی پاک شود؟ آیا عزاداری به این شکل می‌تواند ما را به اهل بیت عصمت علیهم السلام نزدیک‌تر کند؟ آیا آنان خود به اینگونه اعمال راضی و خشنود بوده و به انجام آن دستور داده‌اند؟ آیا هدف وسیله را توجیه می‌کند، حتی اگر این وسیله در تضاد و مخالفت با اهداف و آرمانهای الهی و وحیانی آن آئین و مذهب باشد؟ آیا...